Kara Orman'a Dönüş

Kasabadan geçerken içim ürperdi. Bütün tüylerim diken diken oldu, hem de tepeden tırnağa.

Bu genellikle hayra alamet değildir.

Acaba yaklaşan bir tehlike, hazırlıklı olmam gereken bir şey mi var diye düşündüm. Tüm karanlık düşüncelerden kurtulmak için başımı iki yana salladım. Her garip his kötü bir şeyin habercisi olmayabilir. Belki de iyi bir şeyler yoldadır.

Cevap vermeden önce irkildim.

Seiko, kurdum, son birkaç aydır lanet olası eşim yüzünden, artık her kimse, benimle uğraşıp duruyordu. Onu her yerde aramadığımdan değil. Henüz onu bulamadığımdan. Ya yakında bir yerlerde yaşamıyordu ya da en kötü ihtimalle ölmüş olabilirdi.

Olur böyle şeyler. Kurtlar bazen çoktan öldüklerinden ya da seçilmiş bir eş aldıklarından kaderlerindeki eşlerini asla bulamazlar. Eğer kurt şanslıysa Ay Tanrıçası ona ikinci bir şans vererek yeni eşiyle kutsayabilir ancak bu nadirdir.

İkinci kez kutsanmak için Ay Tanrıçası’nın gözünde değerli olmanız gerekir; yani kurtlar genellikle seçilmiş bir eş alır.

Annem seçilmiş bir eş bulmam için beni zorluyordu. Kader eşimi henüz bulamamış olabilirdim ama seçilmiş birini alma düşüncesi içimi bir kez daha ürpertiyor.

Dört yıl önce babam görevi bırakıp emekli olmaya karar verdiğinde Kara Orman Sürüsü’nün alfası olarak görevi devraldım. Hâlâ gençtim ve görev kolaylaşmamıştı ancak babamın rehberliğiyle topluluğu etkilemeyi başarmıştım. Tüm sürü bana hayatları pahasına güveniyordu. Tek sorun, henüz eşimi bulamamış olmamdı.

Lunası olmayan bir sürü diğer sürülere zayıf görünebilirdi. Bu nedenle yakın geçmişte birkaç sürü şansını deneyerek bana meydan okumuştu.

Ne yazık ki benim ve sürümün zayıf olmadığını, kuzeydeki en güçlü sürülerden biri olduğumuzu ve lunamı bulduğumda Kara Orman’ın daha da güçleneceğini öğrendiler.

Kahretsin, nihayet sustu. Zihnimin arka tarafına çekilip başını ön patilerine yaslayarak uzandığını hissettim. Her neyse. Kurdumla tartışmaktan başka yapacak işlerim vardı.

İhtiyar Hendrix’in arabasının önüne geldiğimde, onu elinde birasıyla başı öne eğik bir şekilde verandada otururken gördüm. Eşini, hayatının aşkını yeni kaybetmişti. Bu ikisi birbirlerine o kadar bağlıydılar ki âdeta çifte kumrular gibiydiler. Eşinin yasını tuttuğunu görmek beni üzüyordu.

Sebastian ve Daphne Hendrix kader eşleriydi. Oğulları ve eşi bir haydut saldırısında öldürüldüğünde, torunlarını evlat edinip büyütmüşlerdi. Bexley o zaman henüz on iki yaşındaydı. Onu yanlarına aldıklarında alfa eğitimine yeni başlamıştım.

Eğitim genç yaşta başlar, böylece mevcut alfa görevi bıraktığında, bir sonraki alfa sürüyü devralmaya çoktan hazır olur.

Bexley on yedi yaşına girer girmez üniversiteye gitmek için Kara Orman’dan ayrıldı. Zaten bizim yaşam tarzımız hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Bildiğim kadarıyla hâlâ da bilmiyor. Onu her şeyden habersiz yetiştirmek kolay olmadı ama babamın yardımıyla hiç kurt görmeden büyüdü.

Mesele şu ki Bexley de insan değildi. Sadece henüz bunu bilmiyordu.

O bir kurttu, hem de çok özel bir kurt. Bexley işte bu yüzden üvey annesi Daphne’ye verilmişti. Bexley eşini bulana kadar kurdunu keşfedemeyecekti. Dahası kurdunun ortaya çıkabilmesi için önce işaretlenip çiftleşmesi gerekiyordu.

Neden mi? Çünkü Bexley ilk kurtların soyundan geliyordu; bu yüzden de çok güçlüydü.

Eşini bulup kurdunu ortaya çıkarana kadar kimse bu gücün farkında olmayacaktı. O zamana kadar bir insan olarak yaşamaya devam ederek türümüz hakkında hiçbir şey bilmeyecekti.

Gittiğinden beri ondan her şeyi gizlemek kolaydı ama önünde sonunda ona anlatmamız gerekecekti. Büyüdükçe eşini bulma olasılığı da artıyordu.

Kurtlar nadiren hastalansa da bu imkânsız değildi. Bu yüzden Daphne aniden öldüğünde herkes hayrete düşmüştü. Zavallı Sebastian onun yokluğunda çok zorlanıyordu.

Fazla dayanamayacağından endişeleniyordum. Genellikle eşlerden biri öldüğünde, keder ve acı kısa süre sonra diğerini de alır. Sadece en güçlüler, eşlerini kaybetmenin acısına dayanabilir.

“Hey ihtiyar, nasılsın?”

“İdare eder.”

“Bir süreliğine sürü evinde kalmaya ne dersin?”

“Hayır, gerek yok.”

“Seb, senin için endişeleniyorum. Herkes endişeleniyor. Seni aramızda görmeyi çok istiyoruz.”

“Ben iyiyim.”

Sert bir şekilde ofladım. Bu tıpkı bir ergenle konuşup ondan herhangi bir bilgi almaya çalışmak gibiydi; o konuşmaya hazır olana kadar asla gerçekleşmeyecekti. Bu yüzden Sebastian’ın yanında sessizce oturup ne zaman konuşmak istediğine karar vermesini bekledim; çünkü er ya da geç konuşacaktı.

Bir saat gibi bir süre ve iki biradan sonra nihayet konuşmaya başladı. Bu iyi çünkü popom uyuşmaya başlamıştı.

“Ona söylemek zorundasın Alfa.”

“Kime neyi?”

“Bexley’ye.”

“Bexley’ye mi?”

“Ben o zaman burada olmayabilirim. Kim olduğunu ve nereden geldiğini bilmesi gerekiyor. Çok kızacak, buna eminim ama ona biraz zaman verin. Sonunda anlayacaktır. Asla bilemezsin Alfa, belki de aradığın kişi odur. Senin eşin olabilir.”

Homurdanarak güldüm. Seiko ise kulak kesilmişti.

“Eşimi aramaktan vazgeçtim Seb. Ayrıca önceden aramızda hiçbir şey yoktu, şimdi olacağını nereden çıkarıyorsun?”

“O zamanlar çok gençtiniz, ikiniz de. İkiniz de en az on sekiz yaşına gelene kadar bunu bilemezdiniz. Sonra Bex üniversiteye gitti, sen de alfa eğitimiyle o kadar meşguldün ki umurunda bile değildi. Beni yanlış anlama, sen iyi bir alfasın ama o zamanlar odak noktan başka bir yerdeydi.”

“Bexley gideli uzun zaman oldu. Buradan uzakta kendine bir hayat kurdu Seb. Yakın zamanda onunla karşılaşacak değilim. Nereden geldiğini ve kim olduğunu senden öğrenmesi en iyisi. Sen onun ailesisin. Bu tür haberleri benden değil, senden alması daha iyi olur.”

“Ah, onunla karşılaşacaksın.”

“Neden böyle düşünüyorsun?”

“Geri dönüyor Alfa. Bu sefer temelli geri dönüyor.”

“Ne?”

“Evet, şu anda beni canım Daphne’min peşinden gitmekten alıkoyan tek şey bu.”