Maaari ngang kasal si Summer sa isang guwapong negosyante, ngunit may nalalaman siya tungkol sa kanyang ugali na hindi alam ng iba. Kapag nalaman ng kanyang kapatid ang pinagdadaanan niya, sisiguraduhin nitong proprotektahan siya ng MC. Tanging si Summer lamang ang walang pakialam sa buhay ng MC ... hanggang sa makilala niya ang "The Devil," at napagtanto niyang isang bad boy ang siyang magpapatibok sa kanyang puso.
Rating ng Edad: 18+
Chapter 1
Mga Nasirang PangakoChapter 2
A Summer Storm 🌶️Chapter 3
Pagbabalik ng DevilChapter 4
FOREplayIsipin mong makatatagpo mo ang perpektong tao.Succesful siya at gwapo. Siya ay wine at dines ka, at nakababaliw ang inyong sex.Natural, iibig ka. Magmamadali kayong magpakasal, pagkatapos ay tinamaan ka at matatanto mo na ang iyong perpektong tao ay nakasuot pala ng maskara.
Sa madaling panahon, matutuklasan mo na ang minsang masasayang sandaling ito ay maaaring maging mas maganda kaysa sa isang masayanghabang buhay. Na minsan, ang mga kastilyo ay maaaring maging kulungan, at kung minsan, ang mga kabalyerong nagniningning ay nakasakay sa motorsiklo at hindi sa kabayo.
Handa ka na ba sa biyahe?
ILANG LINGGO BAGO ANG LAHAT …
Summer
Mga pangako, singsing, at mamahaling bagay - ganoon magsimula ang pagiging kasal. Sa mga panata na magugustuhan ninyo ang bawat isa magpakailanman, mga singsing upang selyuhan ang pangako, at pagkatapos, sa kaso ko, nagsimulang tumakbo ang mga mamahaling bagay sa tuwing masisira ang mga pangako at panatang ito.
Mula sa mamahaling sapatos at magagandang piraso ng alahas hanggang sa mga bonggang bakasyon; napaniwala ako ng lahat na ito na ang bawat sugat ay maaaring pagalingin ng isang regalo.
Hanggang kagabi.
Pinangako kong mamahalin ko siya sa kabila ng mabuti at ng masama, at ang masama ay hindi magtatagal magpakailanman.
O, at least, iyon ang patuloy kong sinabi sa aking sarili dahil kailangan umayos ng lahat. Iyon ang dahilan kung bakit sinasabi nilang sa hirap at ginhawa, ngunit kagabi ang maskarang isinusuot ng aking asawa ay tuluyang natanggal, at naging malinaw sa akin na kailangan kong umalis dito. Hindi na ako makatatagal pa.
Mahal ko ang aking asawa, ngunit ang posibilidad na magkaroon ng hinaharap na magkasama ay hindi na makatotohanan.
Tumakbo ako sa aparador, tumalon ako, inabot ang strap ng maleta, hinila pababa, at binuksan ito sa gitna ng sahig.
Pagbukas ng isang drawer, kinuha ko ang aking pasaporte at pagkatapos ay isang bigkis ng pera mula sa isa pa. Isinama ko lahat. Pagkatapos, nagtapon ako ng isang drawer ng alahas sa maleta.
Isipin mo sa oras na ito noong nakaraang taon ay papunta na kami sa aming honeymoon at hindi ko maisip ang aking buhay nang wala ang taong ito... Dahan-dahan, ang mga dahilan kung bakit ko siya dapat iwan ay nagsimulang magpatong-patong.
Nagsimula sa paminsan-minsang verbal abuse o isang maliit na pag-aamok... ngayon ay humantong dito.
Sinaktan ako ng asawa ko. Sinuntok ako sa mukha. Sa kauna-unahang pagkakataon, tumawid siya sa isang linya na hindi na siya makababalik.
Alam kong ang alak ang dahilan. Ang sakit niya ay ang halimaw — hindi si Elliot.
At nakikipaglaban siya rito, kaya't nanatili ako.
Nanatili akong naniniwala na mababago ko siya pabalik sa lalaking minahal ko. Na gagaling siya. Na nakikipag-usap siya sa isang demonyo at hindi puro kasamaan.
Nasa punto na kung saan kailangan mong tanungin ang iyong sarili: mayroon bang anumang dahilan parar manatili? Matapos ang unang pisikal na pananakit, alam kong wala na.
Ginawa ko ang lahat ng kaya ko. Ang natitira na lang sa akin ay umalis na.
Kaya, kahit na may luha na tumutulo sa aking mukha, kalahati mula sa pagkabagabag ng puso at kalahati sa takot na mahuli ako, nag-impake ako.
Sinara ko ang maleta, kinaladkad ito palabas ng aparador at sa pasilyo, at nagmadali ako pababa ng hagdan.
Susi. Susi. Susi. Saan ko iniwan ang aking mga susi?!
Bakit hindi ko maibalik sa kanila ang kawit?
Ang aming garahe ay isang maze ng mga kotse, at madali kong nawala ang mga susi para sa nag-iisang kotse na makakaya kong ilabas.
Sa wakas, nakita ko sila sa tuktok ng isa sa aking mga sketchpad.
Kinuha ko ang aking bag, tumungo sa garahe, at ini-unlock ang kotse.
Pagkatapos, narinig ko ang grabang lumalangutngot habang ang kotse ay umaandar sa daanan.
Nanigas ako, kalahati lang ng maleta ko ang nasa trunk.
Puta.
Bumalik na siya.
Ano ang ginagawa niya sa bahay? Akala ko marami pa akong oras!
Nakababalisa at nakababaluktot na takot ang humuli sa akin sa pagbukas ng pintuan ng garahe at sumilip ang kanyang makinis na sports car ilang talampakan mula sa harapan ko.
Tang ina. Hindi ako makalabas ngayon kahit gusto ko.
Hininto niya ang makina niya.
Napalunok ako nang malalim, pinapanood ko siya palabas ng kotse, ang kanyang mga mata ay papunta sa nakabukas na trunk ng kotse pagkatapos ay sa maleta tapos sa akin.
Alam kong siya ito at nag-iisa ako sa bilangguan na ito na tinatawag na isang mansyon. Walang makaririnig sa akin na sumisigaw, walang makaririnig sa akin humagulgol, at walang makaririnig ng mga kahihinatnan ng aking mga ginawa ko ngayong gabi.
"May gusto kang sabihin sa akin, Summer?"
“Aalis na ako, Elliot. Pagkatapos kagabi... ”Nautal ako. "Tapos na ako."
Simple lang talaga ang dahilan. Hinampas ka niya, kaya umalis ka na. Alam ko sana mula pa sa pag-iyak at pagsigaw. Ngunit nais kong magtiwala pa sa kanya. Ngayon?
Hindi. Hindi ako makahaharap ng isa pang gabi gaya ng kagabi.
“Summer, huwag mong gawin ito, please. Alam kong naging magulo ang ilang buwan. Pasensya na, hindi ko sinasadya. Tang ina, gagawin ko ang kahit ano. Kukuha ako ng sponsor para sa AA ngayon. ” Hinugot pa niya ang phone niya.
Namilipit ang sikmura ko.
Alam kong napakalaking bagay nito, lalo na kung lumabas ito sa publiko.
“Alam mo kung anong nangyayari kapag umiinom ako. Ikaw ang nag-abot sa akin ng baso upang ipagdiwang ang ating unang taon sa pamamagitan ng isang toast. " Ang kanyang mga salita ay nagtataglay ng katapatan, at alam ko — o, at least, inaasahan kong maniwala — na sa sa loob-loob niya ay hindi niya sinasadya at alak lang iyon. Tama rin siya: Inabot ko sa kanya ang baso ng champagne.
"Halika, Summer, kailangan kita, kaya't tulungan mo akong makayanan ito. Haharapin natin ito nang magkasama at pagkatapos ay makanabalik tayo sa kung paano tayo. Ikaw, ako, tayo. Balikan natin ang ating kasal. Alam mong mahal kita."
Nagsusumamo siya sa akin, nagmamakaawa sa akin, at alam kong may isang kondisyon lamang para manatili ako.
"Manatili lang ako kung hihingi ka ng tulong."
"Tapos na." Mabilis siyang pumayag. “Naaalala mo ba ang honeymoon natin? Sa unang gabi, sumisipsip ka sa isang sangria at kumakanta nang hindi tumutugma sa banda. Nagsiping kami sa beach, sa ilalim ng mga bituin. Naaalala ko ang bawat detalye. Ito ang pinakamagandang gabi sa aking buhay dahil sa wakas ay natawag na kitang akin. Iyon ang gabing nagsimula kaming magkasama sa aming buhay. "
Nilock niya ang mga mata niya sa akin. "Tanda mo kinabukasan, noong nasa mataong palengke kami at nagustuhan mo ang kuwintas na iyon, ang suot mo ngayon, at hindi mo gusto na makuha ito dahil naisip mong masyadong mahal?"
Ang kanyang tinig ay swabe, may kumpiyansa, at walang galit. Ang kanyang ekspresyon ... siya ay ganap na kalmado. Nagulo muli noon ang isip ko. "At sinabi ko na sa iyo na hindi mo na gugustuhin ang kahit ano pa? Tuwang tuwa tayo, Summer. Gagawin ko ang anumang bagay upang maibalik tayo doon. ”
Kaswal na humakbang siya palapit sa akin at ang agarang reaksyon ko ay umatras ng isang hakbang palayo sa kanya.
Napakalakas ng emosyon at hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.
Mga luha ko ang dahilan para masira niya ang distansya sa pagitan namin, at bago ko pa maisip, hinawakan niya agad ang kamay ko.
Napakislot ako, isang awtomatikong reaksyon, at nakita ko ang kaunting hiya sa kanyang mukha sa aking reaksyon.
Inilagay niya ang pinakamatamis na halik sa aking pulso, at sapat na upang lumabo ang pag-iisip ko nang saglit.
"Halika, mahal ko," sabi ni Elliot, kinuha ang aking bag mula sa trunk ng kotse. "Pasok ka na sa loob."
At ganoon din ... Bumalik ako sa lalaki na, sa loob ng maraming buwan, ay sinigawan ako, itinulak, at, kagabi lang ay binugbog ako.
Dahil asawa ko siya.
Dahil mahal ko pa rin siya.
Dahil hindi ko pa alam kung ano ang mangyayari kay Elliot ...