Roman

"Sla haar."

"Doe haar pijn, Viola."

"Stil! Ik moet even nadenken wat ik met dit brutale meisje ga doen. Ik zal je leren niet naar Chris te kijken. Hij is van mij!"

Ik viel op het natte gras en trilde. Om me heen hoorde ik gemeen gegiechel terwijl ik wazig om me heen keek.

Iemand duwde me hard naar beneden. Het voelde alsof er iets zwaars tegen mijn gezicht en neus sloeg.

Ik probeerde niet op te staan. Ik bleef liggen terwijl de regen op me viel in plaats van tranen.

"Dat meisje. Diana zei dat ze met hem probeerde te praten!"

"Wat een stom kind. Alsof Chris haar ooit zou willen."

"Ssst. Ik denk dat er iemand aankomt. Kom, we gaan."

De voetstappen en het gemene gelach verdwenen terwijl ik daar lag. Ik hield mijn ogen dicht en huilde zachtjes.

Na een lange tijd probeerde ik overeind te komen. Mijn hele lijf deed pijn.

Een stukje van me wenste dat ik daar op het schoolplein dood was gegaan, maar dat gebeurde niet. Ik wilde niet naar huis.

Thuis hoort veilig te zijn. Het hoort rustig te zijn en je te beschermen.

Ik zou liever elke dag op school pijn lijden dan naar huis gaan.

Thuis - wat ik de hel noemde - was een kort stukje lopen, maar het voelde alsof ik dagenlang heel langzaam had gelopen.

Ik stopte toen ik de hoge zwart-gouden hekken zag. Ze leken me uit te dagen om weg te rennen.

Bij de twee grote houten deuren dacht ik na over wat mijn straf zou zijn voor te laat thuiskomen en er zo gehavend uit te zien.

Ik liep de grote hal in en probeerde muisstil te zijn. Ik schrok toen twee handen mijn schouders vastpakten.

Oh nee- Maar het was alleen onze huishoudster, Henrietta. Ik noemde haar Hetty.

Hetty was als een moeder voor me. Ze hielp me vaak als ik pijn had. Ze bracht eten naar mijn kamer als ze me niet te eten gaven.

Hetty was de enige die om me gaf. Ik wist niet veel van liefde, maar ik wist dat ik van Hetty hield en haar heel dankbaar was.

"Oh lieve help," zei Hetty zachtjes, terwijl ze naar mijn blauwe gezicht keek. Ze keek om zich heen om zeker te weten dat niemand eraan kwam voordat ze me meenam naar de keuken.

Haar zachte aanraking voelde warm, en het deed pijn toen ze koud ijs op mijn neus legde.

"Waren het weer die gemene meiden van school?" vroeg ze bezorgd. Ze schudde haar hoofd. "Hoe vaak moet ik je nog zeggen gewoon bij ze weg te rennen, Raina?"

Ik gaf Hetty een klein glimlachje terwijl ik nadacht over haar vraag. "Bij wie wegrennen, Hetty, die meiden of mijn nepfamilie?"

Hetty's ogen werden groot toen ik dat zei, en ik piepte omdat het koude ijs begon te prikken.

"Kind, je leven is niet eerlijk," ze legde haar hand op mijn wang, "maar dit is wat je hebt. Je moet het accepteren en je eigen toekomst veranderen. Je bent sterk zoals je moeder. Ik zie het in je."

Hetty keek naar de keukendeur en stapte snel achteruit. Ik wist dat er iemand anders was.

"Waar ben je geweest, Raina?" zei mijn stiefmoeder op een gemene toon. Haar puntige neus stak in de lucht en haar lichte haar zat in een nette knot.

"Je hebt het eten gemist, en denk maar niet dat het dienstmeisje je iets zal geven." Haar koude blauwe ogen keken naar Hetty, ook haar waarschuwend. Mijn stiefmoeder vroeg niet eens of ik in orde was of waarom ik gewond was. Waarom ben ik verbaasd?

Ik werd naar mijn kamer gestuurd, maar ik was altijd blij als ze me daarheen stuurden.

Aan hoe mijn stiefmoeder gekleed was, wist ik dat ze waarschijnlijk gasten had, wat betekende dat ik die avond niet gestraft zou worden. Gelukkig.

Ik viel op mijn bed en zuchtte diep. Mijn lijf deed nog steeds pijn van eerder. Ik dacht na over waarom de schooldag zo slecht was geëindigd.

Ik kan me niet eens herinneren dat ik naar Christopher keek. Ik zat vast te dagdromen in de bieb en had niet door dat ik recht naar hem staarde.

Ik kon niet ontkennen dat ik Christopher altijd een beetje leuk vond - elk meisje vond hem knap - maar deze keer was het echt mijn schuld niet.

Normaal hield ik me op school gedeisd en probeerde niemand aan te kijken.

Mijn halfzus Diana was het populairste meisje van school en vertelde al haar vriendinnen slechte dingen over mij, die vervolgens probeerden mijn leven erg moeilijk te maken.

Ik hoorde een snelle klop op de deur en schrok van het plotse geluid. Hetty kwam snel binnen met een klein bordje onder een grote servet. Ze liep naar me toe.

Ik glimlachte toen Hetty het bordje op mijn bed zette. Ze raakte mijn voorhoofd aan met haar lieve hand. "Oh schatje, je bent erg warm." Haar stem was zacht, maar ik kon horen dat ze bezorgd was.

Ze hielp me uit mijn natte kleren en in schone pyjama en haalde toen de servet van het bordje, waarop wat eten van het diner lag.

Ze keek toe terwijl ik het lekkere eten at en probeerde niet verdrietig voor me te kijken. Hetty hield me vaak in bed vast en vertelde verhalen over mijn moeder tot ik in slaap viel.

Mijn moeder kwam uit een hele rijke familie. Haar vader was een heel succesvolle zakenman.

Ik vroeg me vaak af of dat de enige reden was waarom mijn vader met haar trouwde. Ik dacht aan zijn hebberige gezicht.

Mijn moeder was lief en mooi. Ze hielp graag mensen en deed veel voor goede doelen.

Hetty vertelde me hoe ze kleine jurkjes kocht en bewaarde kort nadat ze met mijn vader trouwde.

Ze wilde heel graag een babymeisje. Ze wist niet dat ze haar droom niet zou zien of zelfs maar vasthouden. Ze zou doodgaan door haar droom. Ik doodde haar.

Nog geen drie weken na de dood van mijn moeder trouwde mijn vader met haar verre weduwe nicht, mijn tante en nu stiefmoeder, Vivian. Mijn stiefmoeder had een zoon uit haar eerste huwelijk, mijn neef Troy.

Een jaar na het huwelijk met mijn vader kreeg ze een dochter, Diana. Hetty vertelde me dat alles erger werd na de dood van mijn moeder. Het enige goede was ik.

Ik herinner me niet eens dat ik die avond in slaap viel. Hetty zong graag voor me; haar warme stem hielp me rustig te slapen, maar niet voor lang. De nachtmerries zouden komen.

Ik zou wegrennen van het donker, en het zou overal om me heen zijn. Ik zou een glimp van het gezicht van mijn moeder zien door de zwarte mist, maar het zou veranderen in iets engs.

Mijn ogen zouden opengaan, maar ik zou niet kunnen bewegen of praten. Veel van de slaag van mijn vader gebeurde omdat ik iedereen midden in de nacht wakker maakte met mijn bange geschreeuw.

"Dom kind, je had met je moeder moeten doodgaan." Zei hij vaak boos, terwijl hij me met zijn vuisten sloeg. Dat was waar ik aan gewend was. Dat was mijn leven.

Op een middag was ik alleen in de keuken. Dat was waar ik me het veiligst voelde in huis, samen met mijn slaapkamer. Ik pakte een fles water uit de koelkast maar hapte naar adem toen ik de deur sloot.

Daar stond Troy in helemaal zwarte kleren, starend naar mijn gezicht. Hij stond heel dichtbij.

"Troy! Je liet me schrikken." Mijn stem trilde en klonk onzeker. Iets aan hem maakte me altijd ongemakkelijk.

Ik merkte vaak dat hij naar mijn borsten of billen keek, maar ik keek nooit lang genoeg om te zien hoeveel hij staarde.

Troy was wat gespierder geworden, en zijn blonde haar was lang en vaak achterover gekamd als Superman. Zijn blauwe ogen waren altijd moeilijk te lezen. Ik wist nooit wat hij dacht.

"Het ben ik maar, Raina," fluisterde hij, zijn stem gaf me koude rillingen.

Ik probeerde normaal te antwoorden, maar hij kwam heel dichtbij en begon aan mijn haar te ruiken. Ik kon niet ademen en mijn ogen werden groot. Wat de heck!?

Ik piepte zachtjes omdat zijn grote hand mijn mond bedekte.

"Ssst. Doe dat niet," zei hij zachtjes. Mijn rug raakte de koelkastdeur. "Doe niet alsof je me niet wilt. Ik weet hoe je naar me kijkt, Raina. Je wilt dat ik je aanraak."

Mijn grote ogen keken naar zijn gezicht. Dit moest een grap zijn, een heel slechte, maar het moest een grap zijn. Troy likte zijn lippen, kijkend hoe ik trilde. Ik bleef stil, doodsbang en geschokt.

Ik keek toe hoe hij de waterfles uit mijn hand pakte en tegen mijn borst wreef, zijn enge ogen keken hoe mijn borsten reageerden op de kou.

Ik sloot mijn ogen, huilend op zijn hand.

Troy drukte zich tegen me aan zodat ik kon voelen dat hij opgewonden was. Ik voelde me misselijk, maar als een hert in de koplampen kon ik niet bewegen.

Ik deed mijn ogen open en zag zijn lippen in een duistere, gemene glimlach krullen, eentje die ik nooit zou vergeten.

Na die dag zat Troy in mijn nachtmerries. Ik wist dat Troy Wilson op een dag voor me zou komen. Niets zou ooit meer hetzelfde zijn.