Vrije val

Chloe was aan het werk in het café toen haar telefoon rinkelde. Ze nam op terwijl ze de laatste kopjes in de vaatwasser zette.

'Hé, spreken we nog steeds af om acht uur?' vroeg Stephanie.

'Ja, ik ben echt net aan het afronden,' antwoordde Chloe.

'Mooi zo, ik regel een tafel. We gaan er eens goed voor zitten!' riep Stephanie enthousiast.

Chloe hing op, schudde haar hoofd en lachte bij zichzelf. Stephanie had al dagen aangedrongen om uit te gaan, maar Chloe had er eigenlijk geen zin in. Carlo kwam deze week elke avond laat thuis zonder uitleg. Ze keek voor de zoveelste keer vandaag nog eens op haar telefoon. Geen nieuwe berichtjes. Haar vriend had al de hele dag niks van zich laten horen. Ze stopte haar telefoon weg en probeerde zich geen zorgen te maken. Ze moest haar werk afmaken en dan zou ze Stephanie ontmoeten.

Chloe deed het café op slot en checkte de route naar de bar op haar telefoon. Normaal werkte ze in het café op de campus, maar haar baas had haar gevraagd om wat late diensten in de vestiging in de stad te werken. Het werd dan wel later maar het werd beter betaald omdat ze moest afsluiten, dus ze had ermee ingestemd. Ze trok haar jas strak om zich heen tegen de gure herfstwind en volgde de aanwijzingen op haar telefoon.

Na een kwartiertje lopen dacht Chloe dat ze de verkeerde kant op was gegaan. De bar zou vlak bij het café moeten zijn, maar de straten werden steeds donkerder. Ze liep richting een verlichte straat, in de hoop het straatnaambord te zien. Terwijl ze de straatnaam probeerde te vinden op haar telefoon, hoorde ze een man lachen. Ze keek op en zag een stelletje knuffelen voor een restaurant aan de overkant.

Ze zagen er perfect uit, net als in een film. De vrouw was beeldschoon, met lang blond haar, grote ogen en vlekkeloze make-up. Ze droeg chique kleding en hoge hakken, waardoor ze lang genoeg was om haar armen om de nek van de lange man te slaan.

De man stond met zijn rug naar Chloe, maar ze zag dat hij brede schouders had en donker halflang haar. Hij droeg een lange blauwgroene jas, witte schoenen en een witte honkbalpet die Chloe maar al te goed kende. Ze voelde zich ijskoud worden toen de vrouw haar hoofd optilde en het stel innig zoende.

Chloe kon haar ogen niet afhouden van het vreselijke tafereel. Ze wilde niet geloven wat ze zag. Zou hij het echt kunnen zijn? Haar borst deed pijn en haar ogen vulden zich met tranen.

Carlo.

Haar keel voelde dichtgeknepen, en eindelijk ontsnapte er een trillende zucht. De blonde vrouw leek te merken dat iemand keek en zag dat Chloe naar ze staarde. Ze fluisterde snel iets tegen de man, en hij draaide zich om naar Chloe.

De tijd leek stil te staan. Ze zag hoe de vrouw in zijn schouders kneep, haar lippen tegen zijn oor terwijl ze hem vertelde over de vrouw die hen vanaf de overkant van de straat aanstaarde. Carlo draaide zijn hoofd om naar Chloe te kijken.

Een schok van ijskoude paniek rukte Chloe uit haar trance. Ze wilde niet in zijn ogen kijken. Ze wilde niet dat hij haar zag. Ze kon het niet aan.

Als een opgejaagd dier draaide ze zich om en rende zo hard als ze kon de andere kant op. Alarmbellen gingen af in haar hoofd en haar borst deed pijn, maar niet van het rennen. Carlo had haar hart gebroken, maar het enige wat ze nu kon doen was vluchten. Ze wilde zo ver mogelijk wegkomen.

Ze hoorde geschreeuw achter zich. Het klonk als haar naam, maar ze negeerde het en wilde niet omkijken. Ze wilde het niet het onder ogen zien. Carlo's stem maakte haar doodsbang. Ze wist dat ze niet sneller kon rennen dan hij. Ze moest zich verstoppen.

Chloe sloeg snel een hoek om en rende een steeg in, ze verstopte zich achter een grote afvalcontainer. Ze hurkte neer en probeerde de verschrikkelijke stank van oud afval niet in te ademen. Bang dat haar hijgende ademhaling haar zou verraden, legde ze haar hand over haar mond. Haar hart bonsde zo luid in haar oren dat ze dacht dat het elk moment uit haar borst zou springen. Voetstappen renden voorbij en stierven weg. Wie het ook was, hij leek haar niet te hebben gezien. Chloe bleef doodstil zitten, leunend tegen de vieze muur, wachtend tot alles voorbij was.

Ze wist niet hoe lang ze daar roerloos had gezeten voordat haar telefoon trilde en haar wakker schudde. In een waas haalde ze haar telefoon uit haar zak, dankbaar dat hij nog op trillen stond van het werk. Het was half negen. Carlo belde. Chloe had vijf andere gemiste oproepen - een was van Stephanie. Ze negeerde de anderen en belde Stephanie terug.

'Hé Chloe, waar ben je? Ben je verdwaald?' vroeg Stephanie bezorgd over het lawaai van de bar heen. 'Je hebt me toch niet laten zitten?'

Toen Chloe de stem van Stephanie hoorde, begonnen haar handen te beven en stroomden de tranen over haar gezicht. Ze snikte hardop.

'Chloe! Gaat het wel?'

Chloe probeerde te praten, maar kon alleen maar hard huilen.

'Chloe?' vroeg Stephanie opnieuw, erg bezorgd klinkend. 'Waar ben je? Wat is er gebeurd?'

'K-kun je me k-komen h-halen?'

'Natuurlijk, Chloe. Stuur me je locatie!' zei Stephanie meteen. 'Hang niet op. Ik kom eraan!'

Met trillende handen drukte Chloe voorzichtig op de knoppen om Stephanie haar locatie te sturen.

'Ik ben heel dichtbij, Chloe, maak je geen zorgen,' bleef Stephanie zeggen. Het enige wat Chloe kon doen, was huilen.

Al snel vulde de geur van Stephanies parfum de steeg. Ze rende de donkere straat in, met een bezorgde blik op haar gezicht. Toen ze Chloe zag, ging ze voor haar op de grond zitten, ze gaf niets om het vuil en vieze water.

Stephanie omhelsde Chloe innig en wreef zachtjes over haar rug. 'Ben je gewond?' fluisterde ze.

Chloe's schouders schokten en ze huilde opnieuw. Stephanie omhelsde haar steviger. Ze keek rond in de steeg op zoek naar gevaar, maar toen ze niemand anders zag, ontspande ze een beetje.

'Wat is er gebeurd, Chloe?' vroeg ze zachtjes.

Het duurde even voordat Chloe kon praten.

'I-ik heb Carlo gezien,' zei ze zachtjes in Stephanies haar, en Stephanie verstijfde toen ze zijn naam hoorde. 'H-hij was met i-iemand a-anders...' De laatste woorden waren nauwelijks te horen omdat Chloe opnieuw begon te huilen.

Stephanie vloekte zachtjes en legde haar kin op Chloe's hoofd. 'Ssht,' zei ze om haar te troosten.

Chloe dacht dat Stephanie misschien iets gemeens zou zeggen of 'Ik zei het toch' omdat Stephanie Carlo nooit had gemogen, maar dat deed ze niet.

'Laten we naar mijn huis gaan,' zei ze in plaats daarvan en hielp Chloe overeind. Chloe voelde zich duizelig, ze zag Carlo en de blonde vrouw nog steeds voor zich. Stephanie hield haar stevig vast en Chloe liet zich door haar de steeg uit leiden.

Chloe kon zich niet veel herinneren van de reis naar Stephanies studentenkamer. Stephanie belde een taxi en hielp Chloe in de auto, bracht haar toen naar haar kamer.

Stephanies kamergenoot, Tia, keek haar vragend aan, maar Stephanie wuifde haar weg en legde Chloe in haar bed, trok de dekens tot aan haar kin en kroop naast haar.

Dankbaar nestelde Chloe zich in Stephanies omhelzing en huilde tot ze in slaap viel.

Chloe werd wakker en voelde zich beroerd. Haar keel en ogen deden pijn en haar huid voelde strak en gevoelig als ze die aan raakte.

Stephanie was weggegaan en Tia was er ook niet. Chloe was alleen. Ze ging rechtop zitten in Stephanies bed. In eerste instantie was ze een beetje verward over waar ze was, maar toen kwamen de herinneringen aan gisteravond terug en voelde ze een scherpe pijn in haar borst die het moeilijk maakte om te ademen.

Carlo. Die gemene, bedriegende klootzak. Hoe kon hij haar dit aandoen?

Chloe hield haar hoofd in haar handen en voelde hoe ze gek werd. Was het mogelijk dat hij het niet hij was? Had ze het zich ingebeeld? Per slot van rekening hield haar vriend van haar, hielden ze van elkaar. Ze woonden samen en sliepen in hetzelfde bed, en hij hield haar in zijn armen tot ze in slaap viel, bijna elke nacht, terwijl hij lieve dingen tegen haar fluisterde.

Kon het zijn dat deze man, die zo zijn best had gedaan om haar van hem te laten houden, met iemand anders ging zonder dat zij het wist?

Tranen vulden opnieuw haar ogen en ze voelde zich tegelijkertijd intens verdrietig en woedend. Niet in staat om beide gevoelens te hanteren, zat ze daar maar en huilde, ze balde haar vuisten tot ze pijn deden.

'Je gaat jezelf nog pijn doen,' zei Stephanie, die de studentenkamer binnenkwam en een tas op de grond zette.

Ze kwam snel naar het bed en nam Chloe's handen in de hare, fronsend naar de rode afdrukken die haar nagels hadden achtergelaten. Chloe keek verdrietig naar haar op en wist niet wat ze moest zeggen.

'Ik heb zijn nummer voor je geblokkeerd,' zei Stephanie en ze gaf Chloe haar telefoon. Ze keek naar de tijd, het was al 11 uur 's ochtends.

'Dank je,' fluisterde ze, dankbaar voor Stephanies vriendschap. Stephanie glimlachte vriendelijk naar haar, haar donkergroene ogen vol liefde. Ze streek een pluk lang bruin haar uit Chloe's ogen. Chloe opende haar mond om iets te zeggen, maar toen lichtte haar telefoon op in haar schoot en veegde ze automatisch omhoog.

Ze keek naar het bericht dat op het scherm verscheen. Iemand had een foto in de groepschat gestuurd. Het was een foto van Carlo. Stephanie vergrendelde snel het scherm en probeerde de telefoon te verbergen, maar Chloe's hand bewoog razendsnel en pakte hem af.

'Chloe, nee! Je wilt dit niet zien.' Stephanie probeerde de telefoon terug te pakken, maar Chloe keek haar doordringend aan.

'Laat zien,' zei ze met lage stem, en met tegenzin pakte Stephanie de telefoon, ontgrendelde hem en gaf hem terug.

Het was Carlo bij iemands thuis, zijn gezicht in de nek van een meisje. En het was niet eens de blondine van gisteravond. Veel boze en spottende berichten volgden op de foto. Chloe zag dat het in de chat van badminton was. Het was logisch dat de meiden die rond het sportgebouw hingen het hadden over de populairste jongen van het basketbalteam.

Ze liet de telefoon vallen en voelde zich misselijk worden. Carlo had haar bedrogen, en niet slechts één keer.

Het was voorbij tussen hen. Wat ze hadden was weg.