
Voor de schijn
Annalise Miller had nooit gedacht dat haar baas haar ten huwelijk zou vragen – zeker niet op deze manier. Als executive assistant van een van de machtigste mannen van New York heeft ze jarenlang zijn leven draaiende gehouden. Nu wil hij dat ze zijn vrouw wordt. Niet voor de liefde, maar voor het gemak; een partnerschap van macht en luxe. Maar naarmate hun verloving vordert, begint Annalise barsten te zien in de perfecte façade van de miljardair. Zijn verleden is duisterder dan ze had verwacht, en hoe dichter ze bij hem komt, hoe moeilijker het wordt om dat te negeren. Kan ze trouwen met een man die niet in liefde gelooft, of vlucht ze voor zijn geheimen voordat ze het ja-woord geeft?
De afspraak
ANNA
Ik keek naar de heldere blauwe ogen en stralende glimlach van de man tegenover me.
Adam was door mijn vriendin als blind date aan me voorgesteld. We hadden afgesproken om na mijn yogales een kopje koffie te gaan drinken.
Hij was aardig en aantrekkelijk, stipt op tijd en netjes in een pak gekleed.
Hij hield de deur voor me open en betaalde voor mijn drankje zonder er ophef over te maken.
Adam was een paar jaar ouder dan ik.
Ik was eerlijk gezegd de spelletjes van de jongens van mijn leeftijd zat, die alleen op seks zonder verplichtingen uit waren.
Toen hij zei dat hij zich wilde settelen, klonk het oprecht.
Wat maakte het uit dat hij een paar keer op zijn telefoon keek? Het was tenslotte een doordeweekse ochtend.
Ik mijmerde over onze mogelijke toekomst terwijl Adam enthousiast over een visuitje van een paar weken geleden met zijn vrienden vertelde.
Wat maakte het uit dat hij niet doorhad dat ik niet erg geïnteresseerd was? Hij vertelde over zichzelf. We waren op een eerste date om elkaar te leren kennen.
'Anna, luister je wel?'
'Wat?' Ik knipperde met mijn ogen toen hij met zijn hand voor mijn gezicht zwaaide.
'Je tas maakt geluid, schatje.'
Ik vond het niet prettig dat hij me schatje noemde.
'O, juist.'
'Alles in orde?' vroeg Adam met een ontspannen glimlach.
'O, ja,' zei ik kalm, ook al voelde ik me wat ongerust. 'Gewoon werk, maar dat kan wachten.'
Mijn telefoon begon meteen weer te zoemen. Toen ik het geluid opnieuw uitzette, kwam er een berichtje binnen.
Ik dwong mezelf om te glimlachen. 'Het spijt me. Ik moet even snel een berichtje sturen.'
'Geen probleem! Wat doe je ook alweer voor werk?'
Ik aarzelde met mijn vingers boven het toetsenbord van mijn telefoon.
Ik had Adam verteld dat ik een executive assistant was, wat klopte.
Wat ik niet had gezegd was waar ik precies werkte en van wie ik de assistent was.
'Ik ben een exec—'
'Executive assistant,' zei hij voordat ik kon uitspreken, knikkend alsof hij het zich net herinnerde. 'Juist. Voor iemand belangrijks, neem ik aan, als ze je al om zeven uur 's ochtends bellen.'
Hij probeerde meer informatie los te krijgen. Op een aardige manier, maar toch.
'Powell Incorporated.'
Adams wenkbrauwen schoten omhoog.
'Ik werk voor Gavin Powell.'
Hij verslikte zich in zijn koffie.
Ik knikte, mijn hart klopte al snel alsof het wist dat er iets slechts aankwam.
Ik dwong mezelf om te glimlachen. 'Ik denk dat er maar één is.'
'Hoe is dat?' Hij leunde naar voren en ik zag een blik in zijn ogen waarvan ik hoopte dat het interesse was.
'Het is prima.' Ik haalde mijn schouders op alsof het geen big deal was.
'Ik denk dat het een baan is zoals vele anderen. Ik denk—ik weet het niet—ik sta er niet zo bij stil.'
'Werk.' Ik hoopte dat hij zou begrijpen dat ik er niet over wilde praten.
'Nou, wat voor werk dan?'
Hij snapte de hint niet.
'Ik kan er niet over praten,' zei ik uiteindelijk.
Hij keek verward en kantelde zijn hoofd alsof hij me niet geloofde.
'Ik heb een NDA,' legde ik uit. 'Ik kan niet over mijn werk of meneer Powell praten. Helemaal niet.'
Hij lachte, 'Wat voor secretaresse moet zo'n contract tekenen?'
Ik begon geïrriteerd te raken.
'Ik ben geen secretaresse,' zei ik koel. 'Ik ben zijn assistente. Ik beheer de hele agenda van de man. Ik zorg ervoor dat elk aspect van zijn leven op orde is vanaf het moment dat hij wakker wordt tot hij gaat slapen.'
'Dus wat? Je haalt onderweg naar je werk zijn kleding van de stomerij op?' vroeg hij op een gemene toon.
'Nee. Ik huur de man in die zijn stomerij ophaalt.'
Hij keek een beetje verrast.
'Ik ken elk stukje bedrijfsinformatie en ik weet alles over zijn persoonlijke leven,' legde ik uit. 'Iedereen wil iets van hem, en hij is heel druk bezig om hen zijn aandacht te geven. Ik zorg ervoor dat alles soepel verloopt.'
'Wat? Reis je ook met hem mee?' zei hij spottend.
'Soms.' Ik keek hem over mijn koffiekopje aan.
Ik kon zien dat hij nadacht, en ik haalde diep adem om me voor te bereiden op wat er ging komen, wat er altijd gebeurde.
'Dus je brengt al je tijd door met Amerika's meest gewilde vrijgezel?' vroeg hij met een gemene grijns.
'Ga je gang en vraag het maar.'
'Wat bedoel je?' Hij deed alsof hij het niet begreep, wat me woedend maakte.
'Het is altijd dezelfde vraag.' Ik haalde mijn schouders op.
Toen hij me bleef aanstaren, leunde ik naar voren en verlaagde mijn stem om hem na te doen. 'Dus, Anna, hoe is de baas in bed?'
Hij lachte een beetje. 'Nou, ik bedoel, waarom zou hij anders—'
'Mij inhuren?' Ik rolde met mijn ogen. 'Krijg de klere. Ik heb keihard gewerkt om te komen waar ik nu ben.'
Hij stak zijn handen op. 'Hé, je kunt het een man toch niet kwalijk nemen dat hij het vraagt? Welke man huurt een mooie twintiger in als zijn assistent als het niet voor de extra voordelen is.'
Zijn lach maakte me misselijk.
'Je bent walgelijk.'
Ik duwde, voordat ik boos wegliep, mijn stoel naar achteren, de stomme koffie achterlatend.
'Trouwens,' riep ik over mijn schouder, 'ik ben vierentwintig, en nee, je kunt niet doorgaan voor tweeëndertig.'
Ik voelde dat ik bijna moest huilen, maar ik knipperde hard om de tranen tegen te houden. Ik zou er inmiddels aan gewend moeten zijn.
Het was dezelfde manier waarop de meeste van mijn relaties - als je ze al zo kon noemen - eindigden.
Als het niet op de eerste date was, dan was het wel als ze mijn appartement zagen en allerlei vragen begonnen te stellen over wat ik voor werk deed.
Ik duwde de deur van het koffiehuis hard open en haalde diep adem in de koude New Yorkse lucht.
Voordat ik zelfs maar één stap kon zetten, begon mijn telefoon weer te rinkelen.
Ik nam met een zucht op. 'Goedemorgen, meneer Powell.'
'Annalise,' zei hij vlak. 'Heb je uitgeslapen?'
Ik sloeg mijn jas om me heen.
'Nee, ik haalde net een koffie na de yoga,' vertelde ik hem terwijl ik snel aan de overkant van de straat mijn gebouw binnenliep.
Ik hoorde mijn date mijn naam roepen vanaf waar de portier hem bij de voordeur tegenhield. Ik stak alleen mijn middelvinger op toen de liftdeuren dichtgingen.
'Yoga was een uur geleden afgelopen.' Voordat ik kon vragen hoe mijn baas dat wist, ging Gavin verder, 'Mark is er over dertig minuten om je op te halen. Ik moet over een uur met Shanghai bellen.'
Ik probeerde niet te kreunen. Nog een dag van haasten om me klaar te maken, alleen om meteen in een vergadering gegooid te worden.
'Natuurlijk, meneer Powell,' antwoordde ik.
'Ik heb die lunch—'
'Om twaalf uur,' maakte ik zijn zin af. 'Ik ben degene die het in uw agenda heeft gezet en de reservering heeft gemaakt.'
'Juist,' antwoordde hij, klinkend alsof hij het grappig vond. 'Tot zo.'
Het gesprek eindigde. Ik drukte meerdere keren op de knop voor mijn verdieping.
Toen de deur van mijn appartement openging, gooide ik mijn yogamat neer en schopte mijn tennisschoenen uit voordat ik naar de douche rende.
Ik kon alleen maar hopen dat mijn werkdag beter zou eindigen dan hij begon.
Gezien hoe mijn baas zich gedroeg, leek dat niet waarschijnlijk.
Ik stond op het punt om onder de douche te stappen toen mijn telefoon op het aanrecht oplichtte.















































