
Een gedwongen huwelijk boek 2
Julia is terug, maar ze is niet meer de vrouw die Alexander ooit kende. Hun huwelijk is gebaseerd op macht, passie en geheimen – te veel geheimen. Naarmate de waarheid aan het licht komt, brokkelt het imperium dat ze samen hebben opgebouwd af. Met hoog oplopende emoties en verraad dat op de loer ligt, is liefde alleen niet genoeg om hen bij elkaar te houden. Maar weglopen blijkt niet zo eenvoudig, zeker niet als Alexander haar niet wil laten gaan.
Hoofdstuk 1
Boek 2
JULIA
'Julia verstijfde toen ze hoorde wat Alexander zei. 'Daar zijn jullie twee, we moeten terug.'
Ze keken allebei naar Ava, maar Julia's hart was op hol geslagen door wat Alexander net had gezegd. Natuurlijk.'
Ava liep naar Alexander toe en hielp hem overeind. Julia ging weer in haar stoel zitten en keek toe hoe Alexander naast haar plaatsnam.
Hij schoof haar stoel dichterbij totdat ze vlak bij hem zat. 'Heb je gehoord wat ik zei?'
'Ja.'
De rest van de avond vloog voorbij. Julia kon alleen maar denken aan die drie woorden: 'Ik hou van je.'
'Julia.'
Ze schrok op uit haar gedachten. 'Leo.'
Leo - lieve, attente Leo. Hoe had ze hem kunnen vergeten?
'Leo, het spijt me. Je moet je zorgen hebben gemaakt.'
'Ja, je verdween zomaar. Is alles goed?'
'Ja hoor, waarom?'
'Je lijkt met je hoofd ergens anders te zitten.'
'Ik ben gewoon moe. Het was een lange avond.'
'Zullen we even buiten gaan zitten?'
Ze knikte en wierp een blik op Alexander. Hij was in gesprek met Ava, en ze wilde hem niet onderbreken.
'Laten we gaan,' zei ze zachtjes.
Ze liepen naar buiten en Leo deed zijn jasje uit en legde die over haar schouders. 'Dank je,' fluisterde ze.
'Alles voor deze prachtige dame,' grapte hij. 'Vertel me nu eens eerlijk, wat is er aan de hand? Misschien kan ik helpen.'
'Het gaat echt prima, Leo.'
'Ik zie dat je hier bent, maar dat is het dan ook.'
'Ik wil niet tegen je liegen.'
'Oké. Maar beloof me dat je het vertelt als je er klaar voor bent.'
'Dat beloof ik.'
'Julia.' Het was Alexanders stem.
Ze draaide zich bezorgd om. 'Heb je me binnen nodig?'
Alexander schudde zijn hoofd. 'We gaan weg.'
'Nu al?' vroeg Leo verbaasd.
Alexander keek niet naar Leo, hij keek alleen naar Julia. 'Kom mee.'
Julia stond op en omhelsde Leo, die haar stevig terug omhelsde. 'Ik zie je een andere keer. Bedankt voor je gezelschap.'
Leo glimlachte vriendelijk. 'Altijd. Ik meen het, Julia - altijd.'
Ze liep naar Alexander en zag dat zijn kaak gespannen stond. Voordat ze vertrokken, trok Alexander Leo's jasje van haar schouders en gaf hem terug.
Toen deed hij zijn eigen jas uit en sloeg die om haar heen. Hij hield haar dicht tegen zich aan terwijl hij haar naar de auto leidde.
Nu zaten ze zwijgend in de auto en staarden naar buiten. De hele weg naar huis bleven ze stil.
Thuis gingen ze rechtstreeks naar hun kamer. Julia ging naar de badkamer en probeerde haar jurk los te ritsen, maar de rits zat muurvast.
Julia bleef worstelen tot ze zijn stem achter zich hoorde: 'Wat ben je aan het doen?'
Ze draaide zich om en zag Alexander in de deuropening staan. 'Mijn rits zit vast. Ik probeer het al een tijdje.'
'Waarom vroeg je me niet om hulp?'
'Daar dacht ik niet aan,' loog ze, maar ze wist hoe ongeloofwaardig het klonk.
Alexander kwam dichterbij en legde zijn handen voorzichtig op haar taille. Hij draaide haar om zodat haar rug naar hem toe was.
Langzaam ritste hij haar jurk open. Julia hield de jurk snel vast. Zonder nog iets te zeggen verliet Alexander de badkamer.
Julia kleedde zich verder uit, nam een douche en trok haar pyjama aan. Toen ze terug naar de slaapkamer ging, bonkte haar hart in haar keel.
Maar de kamer was stil, met alleen haar kleine lampje aan. Alexander leek al te slapen.
Ze stapte in bed, geschokt en verward. Ging hij echt slapen na zoiets belangrijks tegen haar te hebben gezegd?
Gingen ze niet praten over wat hij had gezegd? Ze wilde hem wakker maken, maar nee - hij was degene die het had gezegd, dus waarom zou het haar zo dwars moeten zitten?
Toch deed het dat. Ze stond op het punt hem wakker te maken toen zijn telefoon een geluid maakte.
De volgende ochtend werd Julia wakker en Alexander was al weg. Meende hij dit serieus?
Ontweek hij haar? Had hij spijt van zijn woorden?
Meende hij het niet? Waarom zou hij haar dit aandoen?
Geïrriteerd kleedde Julia zich aan en ging rechtstreeks naar Blakes huis. Blake deed open, ze zag er slordig en slaperig uit.
'Waarom ben je hier zo vroeg?'
'Ik moet met je praten.'
'Beter dat het belangrijk is. Het is zeven uur 's ochtends.'
'Ik heb je nodig, Blake.'
Blake knikte en stapte opzij. 'Kom binnen.'
Ze liepen naar Blakes kamer en gingen op het bed zitten. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Blake, in haar ogen wrijvend.
'Alexander zei dat hij van me houdt.'
Blakes mond viel open. 'Wat zeg je?'
'Precies.'
'Weet je zeker dat je hem goed hebt verstaan?'
'Ja.'
'Zei hij het zomaar uit het niets?'
'Nee, nou ja, gisteravond gedroeg hij zich vreemd...'
Julia haalde diep adem en begon uit te leggen wat er was gebeurd.
'Ik wil het gewoon zeker weten, Julia. Je bent er absoluut zeker van dat hij zei dat hij van je houdt?'
'Ja. Jij was degene die zei dat hij verliefd op me is.'
'Dat klopt. Dus, was hij aangeschoten?'
'Ja.'
'Dan meende hij het zeker.'
'Denk je echt?'
'Juist.'
'Oké, dus wat zei hij toen jullie thuiskwamen?'
'Daar zit nou juist het probleem, Blake.'
'Wat is er gebeurde?''










































