Charlotte en de zeven studenten: Jouw schuld

'Arianna, hou op met rennen,' roep ik haar na. We zijn terug in Georgia, voor het eerst in zes jaar en het is voor mijn dochters de eerste keer ooit.

Ik bleef uiteindelijk langer in Seattle dan ik had gepland. Op mijn eenentwintigste had ik veel te verwerken - de gezondheid van mijn moeder en toen de ontdekking dat ik twee maanden zwanger was. Op mijn tweeëntwintigste beviel ik van een tweeling.

De gezondheid van mijn moeder ging op en neer. Ze zag de tweeling twee jaar worden, en toen overleed ze.

Ik mis haar elke dag. Er waren veel dingen die ik moest regelen voordat ik terug naar Georgia kon verhuizen.

Dus bleef ik vanuit huis werken voor Opal Inc. terwijl ik het bestaan van mijn dochters geheimhield. Ik zou ze niet geheim moeten houden, maar ik hoorde dat Vincent met iemand anders was, en ik wilde hem geen slecht nieuws brengen. Natuurlijk zijn onze dochters geen slecht nieuws, maar iemand die probeert verder te gaan met zijn leven, zou dat misschien wel kunnen denken.

'Ari!' zeg ik streng, en roep haar terug. Als ze dichtbij is, hurk ik neer op haar ooghoogte.

Haar blauwe ogen worden groot.

'Als je je misdraagt op het vliegveld, neem ik je mee naar de wc om je te straffen. Wil je dat?'

'Nee,' antwoordt ze snel.

'Gedraag je dan beter.'

Ik kijk naar Brianna, die zich als een engeltje gedraagt. Zij en Arianna zijn heel verschillend; dat is goed, maar soms wou ik dat Arianna rustiger was en zich beter zou gedragen.

'Kijk naar je zus; zij luistert wél.'

'Ik luister altijd, toch mama?' vraagt Brianna.

'Jij hebt ook je mindere momenten.' Ik kus haar wang en dan die van Arianna voor ik opsta. 'We moeten onze tassen pakken en vertrekken.'

Ik moet er eerst met Vincent over praten. Ik wil liever dat hij van mij hoort dat ik de afgelopen zes jaar zijn dochters voor hem verborgen heb gehouden.

Eigenlijk wilde ik vorig jaar al terug naar Georgia gaan, maar de tweeling had meer tijd nodig gehad om aan de kleuterschool te wennen. Ik kan niet naar kantoor gaan en elke dag om twaalf uur weggaan. Dat zou alleen maar voor meer rode vlaggen zorgen.

'Mama?' Brianna trekt aan mijn hand.

'Ja, schatje.'

'Gaan we papa zien?' Brianna glimlacht.

'Alsjeblieft?' voegt Arianna toe.

'Ja, we zullen eindelijk papa zien, maar onthoud wat ik zei. We moeten onszelf eerst settelen voordat we iets doen. We moeten ook kleding en materiaal voor school kopen. En dan kunnen we stoppen voor een ijsje.'

Dat laatste voeg ik toe om van onderwerp te veranderen. De meisjes weten over Vincent... dat heb ik niet voor ze verborgen gehouden.

Toen ze op vierjarige leeftijd over hem begonnen te praten, heb ik ze foto's laten zien; soms had ik een videogesprek met hem en hoorden ze zijn stem.

Gelukkig hoefde ik nooit mijn microfoon of camera aan te zetten. Het was veel. Ik deed veel, maar hij leek gelukkiger met wie de persoon met hij nu was.

Ik had Charlotte die chauffeur moeten laten sturen. Het was vreselijk vermoeiend om op het vliegveld al onze spullen in een taxi te krijgen.

De meisjes vielen halverwege de rit naar ons nieuwe huis in slaap. De taxichauffeur was vriendelijk genoeg om al mijn bagage op de veranda te zetten terwijl ik de meisjes naar binnen droeg.

Ik moest mijn persoonlijke assistent en beste vriendin Ariel bedanken, met een etentje of zo, voor het inrichten van mijn huis. Ze had ervoor gezorgd dat alles precies was zoals ik het wilde.

Ik leg de meisjes op de bank en ga terug om onze koffers te halen. Mijn telefoon trilt in mijn achterzak als ik de laatste koffer naar binnen breng.

'Hallo?' zeg ik, terwijl ik opneem.

'Ja, ik ben in mijn hotel,' lieg ik. 'Je weet dat ik je kan helpen een appartement of zelfs een huis te vinden... je zou niet in een hotel moeten verblijven. Tenzij - blijf je maar kort?'

'Nee.' Ik lach. Charlotte verandert nooit. Ze wilde altijd alles weten.

'Ik blijf hier voorgoed. Ik zal snel mijn plek vinden, maak je geen zorgen. Ik kom pas volgende week naar kantoor. Ik moet settelen en wat dingen regelen.’

‘Kun je dat aan Vincent doorgeven? Ik kan wel een mail sturen, maar...'

'Hé, is alles oké tussen jou en Vinny? Ik weet dat het jaren geleden is, maar - hij mist je.'

'Charles, hij heeft een relatie en is gelukkig. Alles wat ik ooit wilde, was dat hij gelukkig zou zijn. Ik betwijfel of hij me mist.’

‘Hij kon amper een uur met mij alleen in een videogesprek blijven. Maar het is oké; we zijn opgegroeid en uit elkaar gegroeid.

Dus kun je dat alsjeblieft voor me doen?' Ik ga op de andere zachte bank zitten en kijk naar mijn meiden.

'Ja, natuurlijk. Nou, als je deze week een keer uit eten wilt, ben ik vrij. Selena en ik gaan zaterdag naar een schilder-en-drinkevenement. Als je mee wilt?'

'Selena?'

'O, zij is de aanstaande vrouw van Darren. Je zult haar geweldig vinden.'

Darren gaat trouwen, wow. Ik had nooit gedacht dat hij de volgende zou zijn die gaat trouwen. Ik moet deze Selena ontmoeten, en Charles lijkt haar te aanbidden.

Ze moet wel bijzonder zijn, want Charles vindt nauwelijks iemand aardig en is erg beschermend tegenover de jongens.

'Ik zal erover nadenken,' zeg ik. 'Zo niet, dan kunnen we zondag brunchen.'

Ik zou Ariel kunnen vragen om zondagmiddag op de meisjes te passen. Zij is tenslotte de enige die van de meisjes weet.

Zonder haar zou ik echt niet weten wat ik had gedaan of wat ik nu zou moeten doen. Ze heeft zelf een kind en weet me toch met dit alles te helpen.

'Brunch klinkt geweldig. We kunnen naar het restaurant naast het hoofdkantoor gaan. Ik kan je rondleiden zonder dat de jongens er zijn,' zegt ze enthousiast.

'Hebben we geen sleutel nodig?'

'Nee hoor. Er is altijd een bewaker die dag en nacht werkt. Dus zondag om, laten we zeggen, elf uur?'

'Prima,' antwoord ik. 'Hé, ik wil me even opfrissen, dus ik spreek je later.' Ik leg de telefoon gauw neer als Arianna wakker begint te worden.

'Mama?' gaapt ze.

'Ja, schatje,' zeg ik glimlachend.

'Zijn we thuis?'

'Ja.'

'Is papa hier?' Brianna wrijft gapend in haar ogen.

'Nog niet.'

Verdomme, ik voel me een slechte moeder. Voordat mijn moeder stierf, had ze gezegd dat ik contact moest opnemen met Vincent om hem over zijn dochters te vertellen.

Dat was ik ook van plan maar toen ze overleed, werd het druk en wilde ik met niemand te maken hebben. Bovendien heeft Vincent al die jaren nooit contact met mij gezocht.

Maar mijn dochters verdienen beter dan dit. Ik beloof mezelf om ze niet langer te laten wachten en hem maandag over hen te vertellen.

Ik woel door haar haren. 'Laten we je nieuwe kamer bekijken en gaan opfrissen.'

De brunch met Charlotte en Selena moest ik afzeggen. Ariel was vrij toen ik het vroeg, maar haar man werd diezelfde dag uitgenodigd voor een brunch en ze zou met hem meegaan.

Ergens was ik blij dat ik niet hoefde te gaan. Ik heb Charlotte ook zes jaar niet gezien, en ik denk niet dat ik het grootste geheim ooit voor haar verborgen kon houden - als ik haar persoonlijk zag.

Ze had gewoon een manier om informatie uit je te krijgen. Ik bracht de hele week en het weekend thuis door of nam de tweeling mee winkelen, en we verkenden onze nieuwe buurt.

'Mama?'

Ik kijk op van mijn laptop als Arianna in haar ogen wrijvend mijn slaapkamer binnenkomt, met haar teddybeer onder één arm.

'Ari, het is bedtijd. Je hebt morgen school.'

'Mag ik bij jou slapen?' gaapt ze. Ik heb geprobeerd om ze niet meer bij mij te laten slapen, maar soms belanden ze toch in mijn bed.

'Ik zal niet in bed plassen,' zegt ze. Ik glimlach en klop op de lege plek naast me.

'Kom maar. Alleen voor vanavond, oké?'

'Oké.' Ze gaapt weer, en ik ook. Ik zou moeten gaan slapen, maar Vincent had wat papieren gestuurd die voor woensdag gecorrigeerd moesten worden.

Ik had niet verwacht dat hij het goed zou vinden dat ik een week vrij nam van werk, maar toen ik de volgende dag een mail van hem kreeg, was het toch een goedkeuring voor vrije dagen - ik weet niet waarom hij zou denken dat ik zijn goedkeuring nodig had om vrij te nemen, maar ik had hem gewoon bedankt.

Ja, hij is de marketingdirecteur, maar als hoofd marketing mocht ik gewoon vrij nemen, alleen niet tijdens belangrijke periodes. Dat Charlotte hem vertelde dat ik er niet zou zijn, was gewoon een beleefdheid.

Halverwege het derde document komt Bri mijn kamer binnen. Ze wrijft in haar ogen en heeft meneer Octopus onder haar arm.

Ik laat haar ook alleen voor vanavond in mijn kamer slapen. Bij het vierde document kan ik niet meer werken.

Ik sluit mijn laptop, zet hem op het nachtkastje, doe het licht uit en val in een diepe slaap. Morgen zal ik Vincent Beckett eindelijk na zes jaar zien, en zal hij erachter komen dat ik een geheim voor hem verborgen heb gehouden waardoor hij waarschijnlijk een hekel aan me krijgt.

Hij zal me haten, en de enige persoon op wie ik in dat geval boos kan zijn, ben ikzelf.