Door harten verbonden boek 2: Verliefd op Theo

Ik heb altijd meer gewild dan wat mijn kleine stadje me kon bieden. Ik wilde nieuwe plekken ontdekken en nieuwe dingen meemaken. Gelukkig gaf mijn baan me die kans.

Op dit moment zat ik op een strand bij een resort in de Caraïben, van het prachtige uitzicht te genieten. Mijn werk bestond uit het fotograferen en beschrijven van resorts over de hele wereld. In ruil daarvoor mocht ik er gratis verblijven.

Het enige nadeel? Ik was ver weg van mijn familie, vooral van mijn jonge neefje en nichtje. Daarom zat ik, zelfs nu de oceaan valk voor me lag, met hen te videobellen om overal een stukje thuis mee naartoe te nemen.

'Wanneer kom je terug naar Amerika?'

'Morgen - mijn vlucht vertrekt 's ochtends.'

Etta probeerde me altijd over te halen om langs te komen. Mijn broers maakten zich er niet zo druk om, maar zij gaf nooit op.

Me foto's van haar kinderen sturen was meestal genoeg om me een schuldgevoel te geven.

'Voorlopig niet. Mijn baas heeft mijn volgende opdracht al klaarstaan.'

'Overdrijf niet zo. Ik beloof dat ik na deze volgende reis langskom.'

'Dat zou tijd worden. Ik moet trouwens gaan - Reece werkt tot laat en Caroline heeft net ontbijtgranen op de bank gemorst. Ik hou van je.'

'Ik ook van jou.'

Ik maakte een foto van de zonsondergang en stuurde die naar haar met een berichtje.

Ze antwoordde meteen.

Etta had niet veel gereisd - zeker niet naar stranden zoals deze. Misschien zou ik haar en Reece met Kerstmis met een vakantie verrassen.

Ze verdiende het echt na die laatste slechte vriend die ze had voordat Reece in beeld kwam. Hij was een ramp.

Reece zou haar waarschijnlijk wel meenemen, als ze niet zo druk bezig waren met kinderen krijgen.

Een van de beste dingen aan de Caraïben was hoe makkelijk het was om weer thuis te komen. Ik hoefde geen hele dag te vliegen of veel tussenstops te nemen.

Deze keer had ik alleen een korte overstap in Atlanta en was ik nog steeds twintig minuten te vroeg op kantoor.

Ik klopte op de deur van mijn baas. Hij zei me snel binnen te komen.

'Je bent vroeg.'

'Ik dacht dat het weinig zin had om naar mijn huurappartement te gaan, alleen om het me daar gemakkelijk te maken en dan meteen weer terug te moeten komen.'

'Nou, we wachten nog op Nadia, maar nu we even tijd hebben - ik wilde zeggen dat je laatste artikel erg in de smaak is gevallen. De lezers vonden het geweldig, en het resort zei dat in de week na publicatie er meer mensen boekten. Als je zo doorgaat, dan zit er misschien een vaste loonsverhoging in.'

'Dat is fijn om te horen. Wacht - toen je zei dat we op Nadia zaten te wachten... bedoel je Nadia Monroe?'

'Ja.'

Nadia Monroe.

Ze schreef over lokale plekken en kleine cafés - haar werk was goed, zeker, maar het leek altijd alsof ze bang was om haar comfortzone te verlaten. Het was eerlijk gezegd irritant.

Ze had echt talent. Alleen geen wens om het meer te gebruiken.

'Heeft dit iets te maken met mijn volgende opdracht?'

'Inderdaad. Je gaat met haar samenwerken.'

Verdorie. Dat betekende waarschijnlijk op één plek blijven.

Nadia reisde nooit. Nooit.

'Over Nadia gesproken -'

Mijn baas stond op toen de deur openging en wenkte haar binnen.

'Theo, dit is Nadia Monroe. Nadia, ontmoet Theo Hart.'

'Aangenaam,' zei ze vlak, alsof ze nu al moe was van dit hele gedoe.

'Goed, nu jullie elkaar kennen, hier is de opdracht: jullie gaan doen alsof jullie een getrouwd stel zijn, en romantische plekken door het hele land beoordelen.'

'Wacht - wat?' Ik knipperde met mijn ogen. Als in, echt samen reizen?'

'Je weet dat ik niet reis, Bill,' zei Nadia met over elkaar geslagen armen.

'Nou, voor deze opdracht moet je dat wel. Jullie twee zijn het enige beschikbare man-vrouw team dat niet al met een ander project bezig is.'

'Hoelang moeten we wegblijven?' vroeg ik.

'Dat is aan jullie. Maar jullie moeten minstens vijf plekken bezoeken.'

'Waarom kan hij niet gewoon een vriendin regelen ofzo?' zei Nadia geïrriteerd.

'Omdat ik beide perspectieven wil,' zei Bill onverstoorbaar. 'Jullie gaan allebei over de plekken, de ervaringen, het eten, de steden – alles schrijven.'

'Ik ga dit niet doen.'

'Tjonge,' zei ik, half lachend. 'Ik wist niet dat ik zo moeilijk was om mee te reizen - we zijn nog niet eens vertrokken.'

'Dit gaat niet om jou,' zei ze scherp. 'Ik kan niet, Bill. Je weet dat ik niet zo lang weg kan blijven.'

'En ik heb het je al gezegd, Nadia - ik zal ervoor zorgen dat Nathan verzorgd wordt,' zei Bill.

Ze aarzelde. Ze keek naar mij, toen weer naar hem.

'Je weet hoe ingewikkeld dit is.'

'Het zal goed voor je zijn. En het verdubbelt je salaris.'

Haar wenkbrauwen gingen iets omhoog. 'Dubbel?'

'Dubbel.'

Ze zuchtte diep. 'Goed dan. Maar ik heb tijd nodig om dingen te regelen.'

Bill wendde zich tot mij. 'Theo?'

'Ik ben er klaar voor.'

'Perfect. Jullie twee bedenken een plan - waar jullie heen gaan, hoelang het gaat duren. Wat betreft je leven op orde krijgen' - hij keek naar Nadia - 'dat is tussen jou en Theo.'

Nadia stormde het kantoor uit. Ik volgde haar snel.

'Nadia, wacht!' riep ik.

Ze stopte en wachtte op me.

'Wat wil je?' snauwde ze.

'Ik heb je contactgegevens nodig.'

'O. Geef me je telefoon.'

Ik ontgrendelde hem en gaf haar mijn telefoon. Het duurde een paar seconden voor ze hem teruggaf.

'Zo, stuur me gewoon een berichtje als je wilt afspreken.'

'Ik had gehoopt dat we elkaar konden leren kennen.'

'Luister, Theo. Ik ben hier niet om vrienden te maken; ik ben hier om geld te verdienen. Ik wil de klus klaren, en dat is het. Als dit allemaal voorbij is, wil ik je niet meer zien.'

'Nou, we moeten elkaar toch leren kennen; we moeten doen alsof we getrouwd zijn,' zei ik met een glimlach, in de hoop dat het zou helpen.

Ik begreep dat ze niet wilde reizen, maar ze was meer dan defensief; ze was ronduit onbeleefd.

'We praten later wel. Het maakt me niet uit waar we heen gaan zolang we niet te lang weg zijn.'

'Ik zal je vanavond een berichtje sturen.'

Ze rolde met haar ogen en vertrok.

Ze liet me met vragen achter over wie ze was, wat haar probleem was, en hoe ik met haar om zou gaan als mijn nepvrouw voor een paar weken.