De Draak van Verderf boek 2: De vuurvoorspelling

Er zou een tijd komen dat ik gezegend zou worden met een kind, en de raad zou eindelijk ophouden met vragen stellen. Maar nu nog niet.

Maar voor hen was ik slechts in naam koningin. Zelfs met mijn draak twijfelden ze nog steeds of ik goed genoeg was - of ik sterk genoeg was - of ik nuttig genoeg was om een erfgenaam voort te brengen.

De waarde van een koningin hing af van levens die ze nog niet had gebaard. De raad keek toe hoe mijn schoot met de dag leger werd.

Iemand klopte op de zware houten deur, zacht en vertrouwd.

“Kom binnen,” fluisterde ik.

Mijn zus Raya kwam binnen, met een geforceerde glimlach op haar gezicht. Ze was geen prinses van Valon meer, maar dame Raya Dani, vrouw van Cerions broer, Arion.

Raya stapte door de deuropening. Haar bleke huid en haar glansden in het maanlicht.

Het huwelijk had haar licht niet gedimd. Het had haar zelfs nog mooier gemaakt.

Raya zei eerst niets. Ze wist dat stilte op dit moment het beste was.

Ze kwam naast me staan bij het raam en raakte mijn hand aan, nog steeds met die strakke glimlach om haar lippen.

“Ik heb het gevoeld,” zei ze zachtjes.

Ze wist het net als ik. Ik was niet zwanger.

Ik knikte. “Het is weer niet gelukt.”

“Het spijt me,” fluisterde ze heel zachtjes, en ik voelde onze beide harten breken.

“Soms denk ik dat er iets in mij kapot is-” Ik probeerde sterk te klinken toen ik de woorden uitsprak, maar mijn stem trilde.

Ik was altijd trots geweest op mijn kracht. Ik was altijd taai en gaf niet op. Ik had ondanks tegenslagen altijd standgehouden.

Ik had het verlies van mijn moeder doorstaan. Ik had de mishandeling door mijn vader doorstaan.

Ik had zelfs de plotse komst van mijn draak doorstaan.

“Kira.” Raya's stem klonk opeens vastberaden. “Je bent niet kapot. Je hebt dit koninkrijk bij elkaar gehouden, ondanks moordpogingen en een raad die je liever ziet falen dan slagen.”

Ik lachte een beetje, maar het was een mengeling van woede en verdriet.

“Probeer dat maar eens tegen de ouderen te zeggen. Ze hebben de verliezen geteld en ze houden bij wanneer ik ongesteld ben.”

“Je waarde hangt niet af van het krijgen van een kind,” zei ze.

Ze liet de woorden waar klinken; ze geloofde dat ze waar waren, ook al was dat niet zo.

“Voor hen wel. Er wordt gefluisterd in de vergaderzaal: “Ze heeft ons nog geen erfgenaam gegeven.” Ik zuchtte diep terwijl ik in mijn ogen wreef.

“Laat hun bekrompen geesten dan maar verder verschrompelen. Je hebt je eigen draak, en jullie draken zijn partners. Dit is voorbestemd. Jullie band is het lot.”

In tijden van onzekerheid, kon ik altijd op Raya rekenen om mijn zelfvertrouwen op te krikken.

Mijn blik dwaalde af naar een geschilderd miniatuurportret op de schoorsteenmantel. Het was van onze moeder.

Onze moeder, vastgelegd in haar jeugdige schoonheid - met een lichtpaarse sjaal over haar schouders gedrapeerd.

“Denk je ooit aan haar?” vroeg ik.

“De hele tijd,” zei Raya.

“Zij zou weten wat ze moest zeggen.” Mijn stem trilde. “Ze zei altijd tegen me: “Als de wereld te luid is, zoek dan stilte op. En als zelfs de stilte pijn doet, huil dan. Tranen geven je kracht, geen schaamte.”

Raya trok me tegen zich aan - het was warm en troostend, zoals de omhelzing van een zus. Ik had dit nodig. “Je bent niet alleen. Ik ben er voor je,” zei ze tegen me.

Ik omhelsde haar een hele tijd voordat ik haar losliet. “Hoe is het om getrouwd te zijn binnen deze muren? Ben je nog steeds gelukkig? Staat Arion nog steeds voor het krieken van de dag op om te oefenen met pijlen schieten op het balkon?”

Ze glimlachte. “Ja, ik ben gelukkig, Kira, en hij staat elke ochtend op om te oefenen. Hij biedt me altijd aan om het me te leren, en elke ochtend herinner ik hem eraan dat hij met een prinses is getrouwd. Jij was altijd meer een vechter dan ik.”

Ik lachte oprecht. “Je maakt hem een betere man, Raya.”

“Dat is toch wat liefde hoort te doen, niet?”

Het moment voelde zowel mooi als wrang.

“Kira.” Ze slaakte een diepe zucht. “Als je nooit een baby krijgt, zullen jij en Cerion nog steeds regeren - samen. En Arion en ik, de raad, je volk - we zullen je herinnering levend houden - voor altijd.”

“Zonder erfgenamen worden sommige mensen vergeten,” herinnerde ik haar eraan.

Haar blauwe ogen lichtten op met hoop, iets waarvan ik dacht dat het al lang verdwenen was. “Dan herschrijven we de verhalen.”

Na een lange omhelzing liet Raya me alleen met mijn gedachten.

Ik gleed onder koele zwarte zijden lakens, moe maar niet gebroken.

Maar ik kon niet slapen. Ik lag klaarwakker en stil.

Ik hoorde zachte geluiden in de slaapkamer. Een deur piepte - vertrouwde voetstappen die zowel zacht als vastberaden waren.

Toen zakte het matras in, en ik wist dat Cerion er was.

Cerion zei niets terwijl hij onder de dekens kroop; hij legde gewoon zijn arm om me heen en kwam stil en rustig bij me liggen.

Mijn vingers krulden zich om zijn onderarm, ankerden ons aan elkaar.

Hij zuchtte, en drukte toen een kus op mijn hoofd. “Kir, ben je wakker?”

“Ik wou dat ik je pijn kon wegnemen,” zei hij. Zijn stem was niet standvastig of vol zelfvertrouwen; het was niet zoals de Cerion die ik kende. Hij klonk zwaarmoedig, emotioneel.

Hij bleef lang stil voordat hij weer sprak. “Elke gemene fluistering, elke pijn in je lichaam, elke twijfel - ik wou dat ik het allemaal kon wegnemen. Ik haat dat dit koninkrijk je beoordeelt op wat ze denken dat je lichaam hen zou moeten geven. Je bent niet minder, Kira. Dat zul je nooit zijn – dat zul je voor mij nooit zijn.”

Een traan rolde over mijn gezicht toen hij dit zei.

“Ik zal wachten, tot de goden beslissen dat het moment daar is, of voor altijd als zij ervoor kiezen dat niet te doen. En als we nooit een kind krijgen, zullen we nog steeds een stempel op de geschiedenis drukken zonder kind.”

Zijn hand daalde af naar mijn buik en bleef daar rusten, waardoor ik weer hoop kreeg.

Ik legde mijn hoofd op zijn borst en kalmeerde mijn snelle hartslag door het geluid van de zijne.

“Ik hou van je,” zei hij zachtjes, terwijl hij me nog wat steviger vasthield. “Om wie je bent, niet om wat je geeft.”

Ik viel in slaap, niet omdat alles perfect was, maar omdat het voor nu genoeg was om geliefd te zijn.