Alexei: Een Russisch mafiaverhaal

Het zonlicht prikte door de dunne gordijnen en viel op mijn gezicht. Ik kreunde en draaide me om, terwijl ik het kussen over mijn hoofd trok om het licht buiten te houden.

Ik wilde liever niet op de klok kijken. Het was vast al laat in de middag.

Ik was pas om vijf uur 's ochtends thuisgekomen, met mijn schoenen in de hand, pijnlijke voeten en benen, en gedachten aan iemand die ik maar niet uit mijn hoofd kon zetten.

Alexei Sokolov.

Zijn naam spookte de laatste tijd door mijn gedachten. Het was weer zo'n nacht geweest als serveerster in de Russische club, waar ik dure wodka aan rijke heren in pak serveerde die anderen slecht behandelden.

Mijn voeten deden bij de gedachte alleen al pijn. Tien uur op torenhoge hakken, tussen tafels door lopen en neplachen voor meer fooien.

Het was zwaar werk, maar het betaalde goed. Ik had meer dan duizend euro verdiend. Het meeste kwam van één man.

Van hem.

Alexei - de nieuwe baas van de grootste Russische bende in New York - zat weer in de hoekbank met zijn mannen. Hij had lichtbruin haar dat er altijd goed uitzag, zelfs midden in de nacht. Zijn kaaklijn was scherp en zijn ogen - die heldere blauwe kijkers die alles leken te zien.

Ze keken nooit vriendelijk. Maar gisteravond - gisteravond had hij anders naar me gekeken.

Ik was zelfverzekerd met mijn dienblad in één hand naar zijn tafel gelopen. Ik glimlachte en deed alsof ik niet merkte dat hij naar me keek.

Maar dat had ik wel gemerkt. Ik merkte het maar al te goed.

Hij glimlachte niet. Hij glimlachte nooit. Maar hij bleef me aankijken.

'Uw wodka,' had ik gezegd, terwijl ik het glas neerzette.

Hij had kort geknikt. Toen hadden zijn vingers de mijne geraakt toen hij me wat opgevouwen geld gaf.

Ik had mijn hand niet meteen geopend. Ik glimlachte alleen, had dank u gezegd en was naar de volgende tafel gelopen.

Maar hij had me nagekeken, terwijl ik wegliep. Ik had zijn ogen in mijn rug gevoeld.

Later, toen ik eindelijk in het toilet het geld had bekeken, had ik het bijna laten vallen. Twee biljetten van honderd euro met wat biljetten van vijftig euro ertussen.

Het was niet de eerste keer, maar wel het meeste dat hij me ooit had gegeven. Hij had niets gezegd. Geen flirterige opmerking. Niks.

Alleen die blik - alsof hij zichzelf in bedwang moest houden. En ik kon niet ontkennen dat het mijn hart sneller liet kloppen op een manier die Carter nooit voor elkaar had gekregen.

Carter.

Ik zuchtte, ging rechtop in bed zitten en fatsoeneerde mijn lange, blonde, warrige haar. Mijn vriend, als ik hem nog zo kon noemen, was op papier perfect - arts - vaste baan - hoogopgeleid - Amerikaans.

Heel anders dan een Russische man. Hij gaf om het milieu en zei dat ik mooi was zonder dat ik me op hoefde te doffen.

Het zou genoeg moeten zijn. Maar hij wond me niet op. Hij was zo saai als een dooie mus.

Misschien was dat waarom Alexei me bang maakte. Ik wilde niet voor iemand zoals hij vallen, een Russische man, maar niet zomaar een Russische man - een misdaadbaas.

Een luid geklop onderbrak mijn gedachten.

'Goedemorgen, zonnestraaltje!' riep Natalya voordat ze de deur opende.

'Het is te vroeg om zo vrolijk te zijn,' zei ik, terwijl ik weer op bed viel en mijn gezicht met het kussen bedekte.

'Ach, stel je niet aan. We hebben allebei tot 's ochtends gewerkt en ik ben nog steeds vrolijk,' grapte ze, terwijl ze op het bed ging zitten en van een grote kop koffie slurpte.

'Hoe doe je dat?' vroeg ik.

'Koffie en doen alsof. En we gaan winkelen, dus sta op. Ik heb een nieuwe jurk nodig en jij meer werkoutfits.'

'Oké,' zei ik, terwijl ik uit bed kwam.

Ik schonk in de keuken hete koffie in en leunde tegen het aanrecht.

'Dus... hoeveel heb je gisteravond verdiend?' vroeg ze.

Ik aarzelde even voor ik antwoordde. 'Iets meer dan duizend.'

Ze hapte naar adem. 'Dat meen je niet.'

'Echt waar,' zei ik.

'Oké, ik ga zeker weer blond worden. Mannen houden van blondjes. Vooral Russische mannen!'

Maar ik wist wel beter. Het waren niet de tafels. Het kwam door hem.

Het kwam door Alexei.

'Je hebt zoveel geluk,' zei Natalya. 'Ik heb maar vierhonderd verdiend. Ik zweer het, ze mogen jou liever. Je ziet er onschuldig uit, alsof je nog nooit een man van dichtbij hebt gezien.'

Ik lachte. Als ze eens wist waar ik gisteravond aan had gedacht.

Wat ik had gevoeld toen Alexei naar mijn lichaam keek. Het feit dat ik al maanden geen goed orgasme had gehad, ook al hadden Carter en ik vaak seks.

Maar de manier waarop Alexei naar me keek, liet mijn lichaam tintelen. Het soort gevoel waar ik naar snakte.

'Ja... misschien,' zei ik, terwijl ik mijn koffie dronk.

Natalya stond op. 'Ik ga me aankleden - vijftien minuten. Je kunt maar beter iets warms aantrekken, anders roep ik onze voorouders op om je te beschamen.'

'Ja, ja, Moeder Rusland,' grapte ik, en we lachten.

Ik bleef nog even in de keuken. Ik legde mijn vingers op de rand van het aanrecht en keek uit het raam.

Ik dacht aan het geld dat opgerold met elastiekjes eromheen in mijn kast verstopt lag. Ik dacht aan Alexei - hoe stil hij was, hoe beheerst, hoe hongerig hij keek.

Hij maakte me bang. Maar meer dan dat... intrigeerde hij me.

Hij keek naar me zoals alle mannen dat doen, alsof ze iets willen, maar er zat ook iets meer in zijn blik - iets wat dieper ging.

En ik wist niet wat me meer bang maakte, dat ik niet wist wat het was of dat ik het hem wilde geven.