Het leven op orde

"Alsjeblieft... Harrison... Alpha... doe dit niet..."

Harrison stond als een ijspegel boven de jonge vrouw. Zijn ogen waren donker en koud als de nacht. Lang en sterk als een eik, met zijn zwarte haar dat voor zijn ogen viel terwijl hij op haar neerkeek.

Het meisje lag snikkend op haar knieën. Ze smeekte hem om niet te doen wat ze al aan zag komen. Hij had zijn keuze gemaakt. Ze schoot tekort voor de titel. Ze zou hetzelfde lot ondergaan als het vorige meisje, afgewezen en gebroken.

Harrison haalde diep adem.

"Ik, Koning Harrison Blackwolf, wijs jou, Scarlett Pace, af als mijn partner."

Het meisje hapte naar adem toen de band tussen hen brak. De afwijzing sneed als een mes door boter en ze zakte in elkaar.

Als Harrison al iets voelde, liet hij het niet merken. Hij stond daar als een rots in de branding terwijl hij op haar neerkeek.

"M-maar waarom?" snikte ze. "Je gaf me niet eens een eerlijke kans." Ze huilde tranen met tuiten.

"Je bent niet geschikt voor de titel. Je bent geen Luna-materiaal. Het is voor sommigen een te zware last en ik zie dat jij dit niet aankunt."

Harrison sprak zonder emotie, zijn woorden koud en hard.

"Ik heb iemand nodig die sterk in haar schoenen staat, die niet aan mijn rokken hangt. Ik heb een koningin nodig."

"Je bent een monster," fluisterde ze.

Terwijl hij wegliep, hoorde hij haar opnieuw in huilen uitbarsten. Dit bevestigde voor hem dat hij de juiste keuze had gemaakt. Net zoals bij het meisje voor haar.

Harrison gromde naar zijn wolf, "Bedankt. Heel behulpzaam."

Hij liep de gang door en kwam zijn beta tegen op weg naar zijn kantoor. "William, het meisje is in mijn appartement. Zorg dat ze haar boeltje pakt en van het roedelterrein wordt verwijderd."

William zuchtte. "Ja, Alpha."

Harrison merkte dat William deze klus liever aan zich voorbij liet gaan. Niets was erger dan omgaan met een verdrietige, huilende zij-wolf na een afwijzing.

Hij ging zijn kantoor binnen en deed de deur dicht. Hij liep naar zijn bureau en liet zich in de stoel zakken. Hij leunde op zijn ellebogen en wreef over zijn gezicht.

Hij was sterk. De afwijzing van een partner deed hem niet zoveel pijn als anderen. Maar hij kon niet ontkennen dat het slopend was, meer geestelijk dan lichamelijk.

Vooral deze keer, omdat hij net zijn tweede-kans partner had afgewezen.

"Dit is goed. Nu kunnen we een partner vinden die opgewassen is tegen de taak. Het wordt makkelijker."

"Ik bedoel... dat zouden we kunnen..."

"We vinden wel iemand beters. Iemand die ons een kind kan geven," zei Harrison zacht voordat hij aan zijn werk begon.

Kiera sjokte haar kleine kelderflat binnen, doodop. Ze smeet haar tas op de oude bank en slofte naar de keuken. Terwijl ze haar schoenen uitschopte, nam ze de post door.

"Rekeningen, rekeningen en nog eens rekeningen. Waarom zijn het altijd rekeningen?" mopperde ze, terwijl ze de stapel op het aanrecht kwakte en een glas uit de kast viste.

"Waarom krijg ik niet gewoon een vette cheque van een steenrijke tante waar ik nog nooit van gehoord heb..."

Ze leunde tegen het aanrecht en dronk haar water, terwijl ze haar ogen sloot.

Daar stond ze, in de keuken, dromend over zorgeloos door het bos rennen, haar wolf vrij en blij waar ze altijd zichzelf kon zijn.

Kiera strompelde naar haar slaapkamer en trok haar smerige werkuniform uit dat naar ouwe koffie en spek stonk. Ze had het tien uur lang aan gehad.

"Ik kan wel tien douches gebruiken...", mompelde ze terwijl ze naar de badkamer slofte.

Ze moest meneer Howard van zich af spoelen, die ouwe bok die haar te veel betastte en elke dag in het restaurant kwam opdraven. Ze moest ook die etenslucht wegspoelen. Ze draaide de kraan open en stapte onder de douche, terwijl het hete water haar schoon spoelde.

Plotseling stopte het water, waardoor ze het uitschreeuwde met zeep op haar gezicht. "DIT MEEN JE NIET!!!" gilde ze, terwijl ze tevergeefs probeerde het water weer aan de praat te krijgen voordat ze de zeep wegveegde die in haar ogen prikte.

Kiera wikkelde zich in een handdoek, blij dat ze in ieder geval haar haar had kunnen wassen. Ze beende boos naar de slaapkamer en bekeek haar rekeningen.

Ze slaakte een gefrustreerde zucht toen ze zag dat ze de waterrekening niet had betaald. Ze checkte haar bankrekening en baalde toen ze zag dat ze niet genoeg geld had voor de waterrekening. Daarom was die al twee maanden niet betaald.

"Wat moet ik nu?" fluisterde ze, terwijl ze op bed plofte en in tranen uitbarstte.

Kiera lachte een beetje triest voordat ze haar ogen afveegde.

"Het maakt niet uit hoeveel ik werk, ik kom nog steeds niet rond..."

Ze streek haar lange, rode haar naar achteren en zuchtte diep.

Ze trok wat kleren aan, vastbesloten om zich niet door dit probleem uit het veld te laten slaan. Ze had de afgelopen acht jaar genoeg gejankt. Ze zou nu niet opnieuw beginnen.

Ze keek in de spiegel. Haar oude blauwe shirt hing van haar schouder en haar korte broek zat vol gaten. Kiera nam zichzelf op en zuchtte.

Haar zilveren ogen zagen er moe en afgepeigerd uit door haar zware leven. Ze haalde haar schouders op en verliet de kamer om wat eten te zoeken.

Ze sjokte naar de koelkast, haar lange rode haar nog nat van haar korte douche.

Toen ze hem opentrok, zag Kiera hoe leeg hij was. Ze maakte een geïrriteerd geluid en ging naar de voorraadkast om wat instantnoedels te graaien.

"Wat een feestmaal...", zei ze voordat ze wat water aan de kook bracht.

Terwijl ze haar noedels uit de pan at, zat ze in haar eentje in haar appartement en las stilletjes een boek. Ze had geen tv. Het had geen zin - ze kon geen kabel of streamingdiensten betalen.

"Dat zou geweldig zijn...", antwoordde ze, verlangend naar hetzelfde. "Misschien kunnen we morgenavond naar de bergen rijden en rennen."

"Ik weet het," zei Kiera zachtjes. "We hebben bijna nooit een vrije dag, of de tijd. Maar Bill heeft me morgenavond vrijgegeven, dus we zouden het kunnen doen."

Kiera bracht de rest van de avond zoals gewoonlijk in haar eentje door. Ze had niemand behalve zichzelf.

Toen ze acht jaar geleden haar ouders verloor bij een vreselijk auto-ongeluk, wilde haar roedel haar niet meer en dumpte haar. De roedel had geen zin om voor een zestienjarige zonder ouders te zorgen, dus lieten ze haar stilletjes vertrekken.

Het begin was loodzwaar. Kiera had de eerste paar maanden geen dak boven haar hoofd, werkte overdag als serveerster en sliep 's nachts in een opvang.

Het was doodeng, maar het dwong haar snel haar leven op de rit te krijgen en ze werd sterk en leerde voor zichzelf op te komen.

Terwijl Kiera in slaap viel, droomde ze van een dag waarop ze zich geen zorgen meer zou maken over het betalen van rekeningen of waar geld vandaan zou komen. Ze zou geen douche meer hebben die te vroeg de geest gaf of eten uit een verpakking dat waarschijnlijk over de datum was.

Ooit.

Ooit zou ze een echt thuis hebben.

Toen Kiera 's ochtends wakker werd, ging ze naar haar werk. Ze had de ontbijtdienst, wat betekende dat haar ochtend vroeg en rustig was.

Ze nam zoals gewoonlijk de bus naar haar werk en zat stilletjes voor zich uit te staren terwijl iedereen in de bus zijn eigen ding deed. Je praatte niet in de bus van vijf uur 's ochtends.

Toen ze het restaurant binnenliep, haalde ze diep adem toen ze pannen hoorde rammelen in de keuken. Bill was achter aan het schreeuwen tegen een van de andere koks, en ze rook koffie die in de hoek werd gezet.

"Laten we er dan maar aan beginnen...", zei ze zachtjes tegen zichzelf, terwijl ze zich klaarmaakte voor de drukke ontbijtdienst.