Wie zwijgt stemt toe

Mijn ogen prikken van de zware bloemengeur in de auto van mijn man. Ik gebruik zelf alleen lichte geurtjes, zoals vanille. Misschien heeft Russ zijn secretaresse een lift gegeven? Zij draagt altijd van die sterke parfum.

Ik zet de ramen open om de lucht te klaren. Mijn ogen tranen alsof ik uien heb gesneden.

Russ had vanochtend mijn auto meegenomen voor een beurt toen zijn moeder belde dat ze naar het ziekenhuis moest. Russ' moeder sukkelde al een tijdje met haar gezondheid en het was handiger om mijn auto voor haar te gebruiken.

Maxine, Russ' moeder, was een sterke vrouw. Haar man Rich was dol op haar. Russ was hun enige kind. Hij en zijn vader werkten hard in hun advocatenkantoor, terwijl ik thuis de boel draaiende hield. Dus toen Maxine ziek werd, nam ik de zorg voor haar op me.

Ik rijd naar het huis van mijn schoonouders en help Maxine in de auto.

„Waarom staan de ramen open?" vraagt Maxine. Ze weet dat ik een hekel heb aan open ramen omdat mijn lange haar dan in de war raakt.

„De auto rook naar sterke parfum. Het prikte in mijn ogen, dus ik dacht dat het misschien niet goed voor jou zou zijn om in te ademen," zeg ik met een glimlach tegen haar.

De rit naar de dokter verloopt gezellig. We kletsen over hoe goed het gaat met het advocatenkantoor en hoe graag ze kleinkinderen wil. Russ en ik zijn bijna tien jaar getrouwd en ze begint ongeduldig te worden.

Ik denk bij mezelf dat ik binnenkort pas dertig word, nog jong genoeg om makkelijk zwanger te raken.

Bij de dokterspraktijk help ik Maxine in een rolstoel bij de ingang. Ze voelt zich zwak, dus komt er een verpleegster om haar naar binnen te brengen.

„Jaqueline, kijk even in de auto. Ik denk dat ik mijn telefoon heb laten vallen," zegt Maxine terwijl ze naar binnen gaan.

„Komt voor elkaar," antwoord ik.

Ik parkeer de auto en kijk aan de passagierskant. Ik zie de telefoon niet, dus reik ik onder de stoel. Ik voel een verpakking en dan prikt er iets scherps in mijn vinger.

Ik haal alles onder de stoel vandaan. Ik vind haar telefoon, maar ook andere dingen.

Naast de telefoon ligt een condoomverpakking en een diamanten oorbel. Russ en ik gebruiken geen condooms. We zijn getrouwd en alleen met elkaar, dacht ik tenminste. Had ik niet onlangs zulke oorbellen gezien bij Russ' secretaresse?

Ik voel me vreselijk verdrietig en begin te huilen. Hoe kon hij me dit aandoen? Ik was zo goed voor hem geweest. Ik had hem altijd op een voetstuk gezet in onze relatie. Ik had meer van hem gehouden dan wie dan ook ooit zou kunnen.

Ik stop de condoomverpakking en oorbel in mijn tas en neem Maxine's telefoon mee. Ik veeg mijn tranen weg als ik naar binnen ga. Ik wil niet dat zijn moeder zich zorgen om mij maakt. Ze is altijd zo lief voor me geweest. Ik ga naast haar zitten in de wachtkamer en glimlach.

Maxine kijkt me even aan. „Heb je gehuild?"

„De parfumgeur sloeg weer toe toen ik naar je telefoon zocht. Niets om je druk over te maken," zeg ik, terwijl ik mijn best doe om te glimlachen.

Ik probeer op te letten. Het enige waar ik aan kan denken is wat er allemaal achter mijn rug om is gebeurd. Was ik zo blind geweest? Hoe had ik dit niet eerder in de gaten gehad?

„We controleren over een week nog een keer om zeker te weten dat de infectie weg is," hoor ik de dokter zeggen, en ik keer terug naar de realiteit.

„Dank u wel, dokter," zegt Maxine terwijl we vertrekken.

De rest van de trip is een waas in mijn hoofd. Maxine praat honderduit en ik doe alsof ik luister. Ik kan aan niets anders denken dan wat er in mijn tas zit.

Als we terugkomen bij het huis van mijn schoonouders, staat Rich bij de deur te wachten. Hij helpt Maxine uit de auto terwijl ik hem haar medicijnen geef.

„Rich, zorg dat ze al deze pillen inneemt," zeg ik glimlachend tegen hen. „Ik moet naar huis. Russ zou nu thuis moeten zijn. Hij heeft vandaag mijn auto laten repareren en ik hoopte dat we vanavond uit zouden gaan."

„Oh, ik dacht dat hij en Casey vanavond laat moesten werken," zegt Rich.

„Casey?" vraag ik.

„Je weet wel, de secretaresse. Ze leert voor juridisch medewerker. Ze hebben de hele week hard aan een zaak gewerkt."

Ik doe mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden en niet te laten zien hoe gekwetst ik me voel. Ik moet kalm blijven.

„Nou, hij heeft hem waarschijnlijk eerder afgezet. Je weet hoe attent hij is," zeg ik met een grote glimlach. Ik vraag me af of ze weten wat hun zoon achter mijn rug doet. Dit zou ook onze families raken.

Ik denk na terwijl ik naar huis rijd. Russ werkt al bijna een jaar laat door. Casey is iets meer dan een jaar geleden begonnen. Als ik naar kantoor ga, geeft ze me altijd een klein glimlachje.

Ik rijd de garage in en zie dat mijn auto er niet staat. Russ is nog niet thuis. Ik zet de motor uit en blijf zitten. Ik denk na over alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd.

Ik trouwde met Russ vlak na de universiteit. Ik was meteen verkocht. Er was iets bijzonders aan hem. Ik kon begrijpen waarom Casey hem leuk vond. De meeste meiden op de universiteit wilden hem.

Terwijl hij rechten studeerde, werkte ik en betaalde ik de rekeningen. Ik had een diploma Engels, dus ik kon lesgeven. Toen Russ klaar was met zijn studie en bij het advocatenkantoor van zijn familie ging werken, liet hij me stoppen met werken en thuisblijven.

Russ leek gelukkig als hij thuis was en we maakten geen ruzie. Gedurende het grootste deel van ons huwelijk hadden we bijna elke dag seks, soms zelfs meerdere keren per dag, maar de laatste tijd alleen nog in het weekend. Russ trok zich terug. Het ging langzaam, maar het gebeurde. Hoe kon ik zo stom zijn geweest om het niet te zien?

Ik had zoveel opgegeven om bij hem te zijn. Ik deed alles wat hij ooit van me vroeg, en wat kreeg ik ervoor terug? Bedrogen en diep verdrietig, dat is wat.

Ik was niet gewend om me zo verraden te voelen. Het was moeilijk te accepteren. Het bleef in mijn keel steken en liet een vieze smaak in mijn mond achter. Ik voelde me de grootste sukkel, maar ik had echt gedacht dat er niets aan de hand was.

Ik zou dit niet zomaar laten gaan. Ik zou een privédetective inhuren en mijn zaakjes op orde brengen. Ik zou hier slim mee omgaan en ervoor zorgen dat ik niet de enige was die pijn leed.