Ölüm Koşusu

BLYTHE

“Seni korumama izin ver.”

Bu sözler güneş ışığı gibiydi, içime kadar yayılan bir sıcaklık.

Koruma.

Emniyet.

Hayatta kalma. Bunun mümkün olabileceğini hiç düşünmemiştim.

Ve şimdi, burada oldukça çekici biri bunu bana vermeye istekliydi.

Ama aklım buna karşı çıktı.

Ya bu bir çeşit numaraysa? ~

Bir şekil değiştirene nasıl güvenebilirsin? ~

Seninle oynuyor, Blythe. ~

Yemeğiyle oynuyor. ~

Nefesim kesilmişti.

Hayır, oynamıyor. ~

O kadar aptal değilim. ~

Killian samimi. ~

Ancak yine de korkum geçmiş değildi.

Bundan emin olamazsın. ~

O bir hayvan. ~

Hepsi. ~

Seni ısırmasına izin vermeyi ciddi ciddi düşünüyor olamazsın. ~

Delirmiş olmalısın. ~

Cevap vermek üzereydim, evet diyecektim ama tam o sırada ahşap zemin gıcırdadı.

***

HAYDEN

Midemin derinliklerinden öfkenin yükseldiğini hissedebiliyordum.

Yüzsüz. Etrafım yüzsüzlerle çevriliydi.

Ve hâlâ eşim yoktu. Artık sabrım kalmamıştı. Harekete geçmek zorundaydım. Killian’ın canavarlarının bizim yakaladığımız eşler üzerinde hakkı yoktu. O canavarlar hayvandan çok daha fazlasıydılar.

Gücü en az onlar kadar seviyordum elbette ama Killian’ın şekil değiştiren arkadaşları şunu unutmuş gibiydi:

Biz de insandık.

Şimdi de onlara, Killian’a bunu gösterecektim.

Alfa bendim. Benim olanı alacaktım.

Başımla işbirlikçilerime işareti verdim ve onların Killian’ın kamp alanına geçişlerini izledim.

Artık ağacın dibine yaklaşmış İkinci Aşamayı bekliyordum.

KİLLİAN

Çok yaklaşmıştım.

Kampı yabancı kokular doldururken ensemdeki tüylerin havaya kalktığını hissettim.

Jaguar. Leopar. ~

Kahretsin.

Hemen Blythe’dan uzaklaştım. Dişlerimin büyüdüğünü ve parmaklarımdaki kemiklerin bükülüp kırılarak pençelere yer açmak için kırıldığını hissedebiliyordum.

Gerçekten de şık bir kara panter ve sarı benekli bir leopar ona doğru geliyordu. Luther ve Kenny.

Hırlayarak yerimi kaplanıma bıraktım.

Bir anda Luther üzerime atladı ve sırtıma vurup tısladı. Pençeleri göğsüme battığında, madeni para büyüklüğündeki yaralardan kan akmaya başlamıştı.

Ancak bunu, Luther’in boynuna dişlerime geçirmek için yakınlığı bir şans olarak değerlendirdim ve o geri çekilirken kürkünü de benimle birlikte aşağıya çektim.

Panter acıyla havlayarak vücudumun yanına düştü.

Tam o sırada yeniden ayağa kalkmıştım, nabzım kulaklarımda gümbürdüyordu. Blythe’ı onlara vermek mi? Bu ikisine? Hayır, bunun hiçbir yolu yoktu. Şekil değiştirenler tek eşli bir türdü. Çiftleştiklerinde ömür boyu çiftleşirlerdi. Eğer…

Hayır Onu almalarına izin vermeyecektim. ~Burada,~ bu iğrenç hayvanlara.

Hırladım.

Kenny arkadan atlayıp pençelerini sırtıma indirmeden önce zar zor nefesimi tutmuştum.

Mükemmel bir dikkat dağıtıcıydı. Luther öne çıkarak beni bir kez daha önden pusuya düşürdükten sonra pençe ve dişlerini bana geçirdi.

Tüm vücudumu dayanılmaz bir acı kaplamıştı, saldırganlar körü körüne pençelerini bana indirmeye devam ederken boğazımdan bir kükreme çıktı.

Bir adım daha geri attığımda bastığım tahtanın hayvan formumun ağırlığı altında ezildiğini ve ayağıma takıldığını hissettim. Çatlak tahta parçası baldırıma batıp atardamarı kesmişti, her yere kan fışkırıyordu. Kahretsin. ~

Killian sadece zayıflamakla kalmamış, sıkışıp kalmıştı da.

Başını ne zaman çevirse, sanki içine bir dizi diken takılmış gibi hissediyordu.

Panter ve leopar sırayla üstüne atladı, panter onu bir kez daha yere devirip saldırmaya başladığında leopar Killian’ı etkisiz hâle getirmek için elinden geleni yapıyordu.

Üşüyordum, kürküm sırılsıklam olmuştu ve kürkümü turuncudan kırmızıya çeviren kanın, diğerlerinden çok bana ait olduğunu söyleyebilirdim.

İnanamıyorum.

Kaybediyordum.

BLYTHE

Kan. Her yerde kan vardı.

Ayaklarımın hemen önündeki zemini lekelemişti, zemin bir boya gibi kana bulanmıştı.

Kan ayakkabıma çarpıp taytımın bacağına sıçradığında midem çalkalandı.

“İmdat! Biri ona yardım etsin! Saldırıya uğradık!”

Ben neredeydi?

Etrafta burada yaşayan, Killian’ın sürüsünden başka şekil değiştirenler de olmalıydı. Neredeydiler? Hepsi dışarıda Koşu’da ~mıydı?

Olanları izleyemiyordum. İçgüdüsel olarak, katliamdan olabildiğince uzaklaşmaya çalışarak geriye, daha da geriye doğru adım atmaya başladım.

Leopar başını yukarıya kaldırdığında ağzı ve dişleri kıpkırmızıydı ve ağzındaki kırmızı bir şeyin ipleri sarkıyordu.

Panter de çok farklı bir durumda değildi, pençeleri ve kolları ara sıra yukarı doğru sallanıyor, sanki kırmızı boyaya batırılmış gibi görünüyordu.

Bir an için baygınlık geçirdiğimi hissettim.

Geri adım atmaya devam ediyordum, daha da geriye.

Ta ki, aniden üzerine basacak bir ahşap döşeme kalmayana kadar.

Ayağım boşluğa gelip aşağıya düşerken nefesim kesilmişti.

Kollarım havada sallanıyordu.

Düşüyordum.

Aşağıya.

Aşağıya…

Yanımdan hızla dallar ve ağaç kabukları geçiyordu.

Öleceğim. ~

Öleceğim! ~

Yere çarpacağım ve sırtım kırılacak. ~

Ama yere çarpıp son bir ezici darbe almak yerine, bir çift güçlü kola inerken nefesim ciğerlerinden dışarıya çıktı.

Ölmedim. ~

Yaşıyorum! ~

Şok ve rahatlamadan neredeyse delirecektim, kurtarıcımın yüzüne bakmadan önce bir saniyeliğine başımın dönmesinin geçmesini bekledim.

Altın sarısı saçları omuzlarına dökülüyor, uzun erkeksi yüzünü çerçeveliyordu. Gülümserken bal rengi gözlerinin köşeleri kırıştı, bu kesinlikle kedi gibiydi ama aynı zamanda çekici bir ifadeydi.

“Eh, bu çok yakındı, değil mi? İyi misin?”

Gözlerimi kırpıştırdım, ne diyeceğimi bulmaya çalışırken ağzım bir balık gibi açılıp kapandı.

“Ben...” Konuşma yeteneğin hiç sınır tanımıyor, Blythe. ~

Ama adam sadece güldü, sesi oldukça gür ve pürüzsüzdü. “Merak etme. Çok kötü düştün. Muhtemelen sarsılmışsındır, değil mi?”

Başımı salladım, vücudumda vızıldayan korkuya rağmen kollarında biraz gevşemiştim.

“İsmini öğrenebilir miyim?”

“Blythe.” Artık sürekli bana bunun sorulacağını anlamıştım. Güvenliğimi sağlamak için uğraşanlara adımı söyleyebilirdim.

“Tanıştığımıza memnun oldum, Blythe. Ben Hayden.”

Başımı sallayarak bu yeni ismi aklımın bir köşesine not ettim.

Kendime gelmeye başlarken aklım kamp alanına doğru kaydı. Killian. ~

İyi miydi? Hayatta mıydı?

Midem rahatsız edici bir şekilde burkulduğunda yüzümü buruşturdum. Beni tutan adam da bunu fark etmişti.

“Ah, onun için endişelenme. O vahşiden kaçarak bir kurşundan kurtuldun.” Yukarıya bakarken yüzü karardı. Yüzünde öfke, tiksinme vardı. Bu kıvranmama neden olmuştu.

“Ne istiyorsun?”

Hayden gözlerini bana çevirdiğinde yüz hatları hemen yumuşayarak başka bir gülümsemeye dönüştü.

“Ben mi? Sadece seni güvende tutmak istiyorum.”

Daha ben cevap veremeden Hayden beni omzuna attı; tıpkı Killian’ı beni ağaç kampına götürmeden önce yaptığı gibi. Hayden altımda değişmeye başlamıştı.

Ve sonra koşmaya başladı. Kolum askısından çıkmıştı ve bir kez daha canım pahasına kürke tutunuyordum. Aslan başladığım yerden, kamp alanından çok uzağa, ağaçların arasından koşarken askım uçup gitti. Ve Killian. ~

Neredeyse hiçbir iradem yokmuş gibi hissediyordum.

Vücudum ağrıyordu, özellikle de omzum. Ama aynı zamanda kollarım da tekrar tekrar dörtnala giden şekil değiştirenlere tutunmaktan ağrıyordu.

Arenada şimdiye kadar ne kadar zaman geçti? Kaç saat? Karanlık gerçeğe boyun eğmeye başlamıştım.

Belki öldürülmekten kurtulacaktım ama arenadan çıkıp Lazarus’tan ayrılma ihtimalim kalmamıştı.

Killian gitmeme izin vereceğini söylemişti. ~

Ama o artık yoktu ve buradan kaçış da onunla birlikte yok olmuştu. ~

Aniden bir açıklığa çıktık. Kırık dökük, gri çimentoyla döşeli, güneş ışığından neredeyse beyaz olan büyük bir yerleşkeye doğru yaklaşıyorduk. Dikenli teller çatıyı çevreliyor, Lazarus’un tüm alanını kaplayan bulutsuz gökyüzüne kör edici bir şekilde yansıyordu.

“N-beni nereye götürüyorsun?” diye sordum, sesimin sıkıntılı bir şekilde çıkmasını engellemeye çalışarak.

Binanın girişine ulaştığımızda kapıların ağır paslanmaz çelikten yapıldığını fark ettim. Kapı kolu yoktu ama oraya doğru yaklaşırken bir çift kamera bize doğru döndü.

Tüylerim diken diken olmuştu.

Koşu’nun televizyonda yayınlandığını biliyordum, izlendiğimi çok iyi biliyordum.

Ama o gözlerin bu kadar yakın, bu kadar açıkta olması?

Dijital bakışlar beni ihlal ederken defalarca kez kabuğuma çekilmeme neden oluyordu.

Hayden durup oturdu, bu da gitmeme izin verildiğinin bir göstergesiydi.

Az çok kıçımın üzerine düşmüş olsam da, ayak bileğim ağrıyordu ve bacaklarım korku ve yorgunluktan lastik gibiydi. “Burası neresi?”

Kemikleri çatırdadıktan sonra Hayden insan formuna geri döndü. Kalkmama yardım etmek için elini uzattı ve tekrar gülümsedi.

Ama gözlerinde bir şey görmüştüm, beni duraksatan bir şey. “Ah, anlamadın mı, Blythe?

“Burası senin yeni evin.”