Mahkum Ruh
Sıradan bir insan olan Claire Hill ve kurt adam Chloe Danes, Chloe'nin bedeninde birlikte sıkışıp kaldıklarında sıra dışı ortaklar haline gelir. Her ikisi de eşleriyle tanıştığında, ya aşklarını sonsuza kadar kaybetme riskini alacaklardır ya da bir çözüm bulmak için büyülü Logia’ya seyahat edeceklerdir.
Yaş Sınırlaması: 18+
Kahve Molası 🌶
CLAIRE
Ofis duvarındaki saate baktım. İbreleri neredeyse hiç hareket etmiyor gibiydi.
Telefonumun saatine baktım.
Sabah 10:34.
Ya da belki de bu şimdiye kadar kaydedilmiş en uzun Cuma sabahıydı.
Kollarımı masamın pürüzsüz yüzeyinde birleştirdim ve başımı onlara yasladım. Kısa ve güzel bir süre için gözlerimi kapattım.
Ağır bir Teksas aksanı "Bayan Hill!" diyerek beni sandalyemde zıplattı.
Dönünce Lopez ve Martin’in müdürü Ruby Hendricks'i gördüm.
Ruby'nin doğal olmayan sarı saçları kıvır kıvırdı ve her santimine kadar spreylenmişti.
Yeşilimsi pençeleri masamın metaline tıkladı.
"Claire, bu Amarillo'daki en iyi muhasebe şirketlerinden biri. Eğer bu şirketin bir çalışanı olarak kalmak istiyorsanız, işinize biraz daha gayret göstermenizi öneririm."
Yanaklarım yandı. "Evet, Bayan Hendricks. Kusura bakmayın," diye mırıldandım, gözlerimi eteğimin çizgili tüvitine diktim.
Beni ilk kez kınamıyordu, ama her gün işe sekreter olarak geleceğim için heyecan duymak da zordu.
Yani, bu iş için mutluydum ve faturaları ödüyordu, ama kimsenin heyecan verici diyeceği bir şeydi.
"Ah Clay-yah, kambur oturma," Bayan Hendricks adımı iki heceye bölerek tısladı. "Böyle dururken kendine nasıl bir adam bulabilirs-?”
Tam olarak nasıl kambur durduğumu hiç öğrenemedim, çünkü Bayan Hendricks sanki birisi "Duraklat" düğmesine basmış gibi cümlesini bitirmeden durdu.
Yüzü bir anda neredeyse benimki kadar kızardı.
Gözbebekleri genişledi ve nefes nefese kalırken ağzı açıldı.
Bir an nöbet geçiriyor sandım.
"Bayan Hendricks, iyi misiniz?"
Sandalyemden çabucak kalktım ve patronumun yanına gittim. Hala kabinimin önünde duruyordu, göğsü hızla inip çıkıyordu.
Koluna hafifçe dokundum. "Bayan Hendricks?”
Sanki elektrik çarpmış gibi patronumun kafası aniden bana döndü. Kahverengi gözleri donuk ve bulanıktı.
Durduğum yerden, garip davranan tek kişinin Bayan Hendricks olmadığını görebiliyordum.
İki satış elemanı koridorda yürüyordu.
Ben onları izlerken, bir malzeme odasına girdiler ve arkalarından kapıyı kapattılar.
Bayan Hendricks elini boğazına uzattı, spreyle bronzlaşmış teninin altında nabzının attığını görebiliyordum.
"Evet, Bayan Hill. Şey... Hepsi bu kadar. Teşekkür ederim," dedi, dudaklarını zar zor oynatıyordu.
Kabinimi terk etti ve yüksek topuklu ayakkabıları hızlıca koridordan Bay Lopez yazan kapıya kadar gitti. Şirketin büyük ortaklarından biriydi ve çok güçlü bir adamdı.
Aynı zamanda bir kurt adamdı.
Ruby Hendricks gibi.
Pus geliyordu.
Bay Lopez'in ofisinin cam resim penceresine baktım, tam o sırada patronum onun önünde eğilmiş, pantolonunun düğmelerini açıyordu.
Lopez ve Martin için çalışan beş insandan biriydim.
Pus devam ederken tüm ofis rahatlamak isteyen azgın kurt adamlarla dolup taşacaktı.
Ceketimi ve çantamı alıp asansöre yöneldim.
Kapı sonunda açıldığında bir IT elemanı parmaklarını pazarlama müdürümüzün eteklerinin derinliklerine sokmuştu.
"Ah! Biraz kendini kontrol et." Çift kıkırdayıp daha özel bir yer bulmak için kaçarken mırıldandım.
Eğer bugün hayatta kalacaksam, bir kahveye ihtiyacım olacaktı.
Bol miktarda.
Kafe hem insanlarla hem de kurt adamlarla doluydu. Hassas olmayan duyularım bile havadaki seks kokusunu alabiliyordu.
Tüm kurtların arasından geçen görünmez bir enerji gibiydi, onları bastırılmış gerginlikleriyle titretiyordu.
Kahvem için sırada beklerken, cinsel dürtülerim üzerinde kontrol sahibi olamamanın nasıl bir his olduğunu merak ettim.
İhtiyaç belirdiğinde tutkuma boyun eğmemek.
Dürtülerime tamamen teslim olmak...
Masum bakışlı bir bakire değildim, ama cinsel temaslarımın kısa listesine göz atınca, hiçbirinin etrafımdaki kurtların gözlerinde gördüğüm ısrarlı arzuyu ateşlemediğini biliyordum.
O kadar dalmışım ki, sıranın ilerlediğini görmedim.
Arkamdaki kişi yüksek sesle boğazını temizledi ve ona dönerken çantam omzumda savruldu.
Bir kağıt bardakta sıcak kahve taşıyan uzun boylu, iyi giyimli bir adamla çarpıştı.
İçecek ellerinden kaydı, takım elbisesine ve ayakkabılarına sıçrayarak yeşil kiremit zemine düştü.
"Ne oluyor?!" dedi adam öfkeyle.
Ağzım utançtan açık kaldı. "Aman Tanrım! İyi misiniz?!"
Temizlemek için eğildim, ama kırmızı önlüklü bir kadın zaten bir paspas ve kovayla bize yaklaşıyordu.
"Görmedim. Çok üzgünü-" diye kekeledim, az önce haşladığım adama bakmak için dönerken yanaklarım yanıyordu.
Uzun boyluydu, koyu kahverengi tenliydi ve gördüğüm en sıradışı gözlere sahipti.
Onlar, ışığın her yönden gelen parıltısıyla ton değiştiriyor gibi görünen açık gri yeşil bir renkteydi.
Saçları çok kısa tıraş edilmişti, ama yakın zamanda tıraş edilmiş sakalının gölgesi keskin çenesini ana hatlarıyla ortaya çıkarıyordu.
Özürlerim boğazımda dizildi. Bana rahatsız edici bir ifadeyle bakan yakışıklı yabancıya hayretle baktım.
"Gerçekten daha dikkatli olmaya çalışmalısınız," dedi. Derin bariton sesi omurgama bir ürperti gönderdi.
Ama sanki çenem kilitlenmişti. Ağzımdan bir kelime bile çıkamıyordu.
Adam bana kaş kaldırdı, sanki onunla dalga geçip geçmediğime karar vermeye çalışıyormuş gibiydi.
"Her neyse. Endişe etme, tamam mı?" dedi daha nazik bir tonda.
Gitmek için döndü, ayakkabıları yerde ıslak kahve izleri bıraktı.
"Şey…" homurdanmayı başardım. Ama artık çok geçti. Muhteşem koyu tenli yabancı gitmişti.
İçten içe inledim. Bugün benim günüm değildi.
Onun yerine "Garip Tanışma"ydı.
Karton bir pipetle çift shot vanilyalı lattemi karıştırarak kırmızı plastik tezgahın başına oturdum.
Serin sonbahar havasında dışarıda gezinen insanları izleyerek kahvemden bir yudum aldım.
Kafedeki cıvıl cıvıl indie müzik dişlerimi kamaştırmaya başlamıştı.
Telefonumu çıkarıp kulaklıklarımı taktım ve Spotify çalma listemden yatıştırıcı, akustik bir şarkı seçtim.
Şarkıya yavaşça eşlik ettim, gözlerimi kapadım ve kendimi nazik müziği bıraktım.
Haftalardır bu şarkıyı çocukluğumun yatak odasında gitarımla çalmaya çalışıyordum.
Geçen yıl üniversiteden mezun olduğumdan beri ailemle yaşıyordum.
Muhasebe firmasındaki bu iş sadece birkaç aylıktı ve kendi daireme taşınmak için yeterli para biriktireceğim günü iple çekiyordum.
Sevmediğim düşük maaşlı bir iş. Bir yığın öğrenci kredisi. Evlenmeye başlayan ve iletişimi koparan arkadaşlar.
Ayrıca, artık üniversiteden mezun olduğum için, annem neredeyse her gün bir erkek arkadaşım olmadığına dair mesajlar veriyordu.
İnsanlarla çıkmıştım ve üniversitedeyken birkaç erkek arkadaşım bile olmuştu ama hiçbir şey birkaç aydan fazla sürmemişti.
Kampüsteki erkeklerin aradığı parti kızı ya da dışa dönük tip değildim.
Düşüncelerim yanlışlıkla çantamla vurduğum adama geri döndü.
Keskin çenesi ve yumuşak ağzıyla gördüğüm en yakışıklı yüze sahipti.
Dışarıdaki işlek caddeye boş boş baktım, yakışıklı yabancıya söylemiş olmam gereken şeylerin hayaline daldım.
Turuncu gözlü bir adam sokağın karşısından bana bakıyordu.
Bakışlarımı yakaladığında art niyetle gülümsedi.
Gözümü kırptım. Adam gitmişti.
İşte o zaman kafe etrafımda kaosa sürüklendi.
Her şey çok hızlı gelişti; o kadar hızlıydı ki, neler olduğuna dair anlık görüntüler yakalayabildim.
BAM! BAM! BAM!
Silah sesi.
Kafenin saldırı altında olduğunu fark eden insanların ve kurtların panik çığlıkları.
Dökülen kahvenin acı kokusu.
Kaslarım kilitlenmiş gibiydi.
Binlerce lise güvenlik tatbikatı bana yere yatıp başımı örtmemi söylemişti ama ben olay yerinin şiddetini izleyerek donup kaldım.
Büyük bir patlama oldu.
Ve dünyadan bihaberdim.
