Vahşi Final

Telefonumu komodinin üzerine koydum ve lambayı kapattım.

Kardeşimi düşündüğümde yüzüme bir gülümseme yayıldı.

Kısa bir süre önce onun varlığından bile haberim yoktu ama şimdi onsuz bir dünya düşünemiyordum.

CEO olarak, Kingsley aldığım ilk resmi müşterimdi. Çok gururlu hissediyordum ve hak ettiği takdiri almasını sağlamaya kararlıydım.

Son derece yetenekliydi ve başarılı olduğunu görmek istiyordum.

Ailemin hayatını değiştirmeye yardımcı olacak fırsatların hayalini kurarken gözlerimi kapattım ve uykuya daldım.

Yorgundum, öğle yemeği bile yememiştim. Kingsley ile bu sabah mükemmel bir FaceTime görüşmesi yapmıştık. Benimle gelecek planlarını paylaşmış, bana portföyünü iletmişti.

İçim içime sığmıyordu. Telefonu kapattım ve hemen Rosa’ya mail attım.

Maili gönderdikten sonra Kingsley’in portföyünü tekrar karıştırırken yutkundum. Elbette Rosa onu kaçırmayacaktı. Kingsley tam da aradığı sanatçı tipiydi.

Rosa gerçek bir şey istiyordu. Ruhuna hitap eden bir şey. Kültürlerin, ten renginin ve politikanın ötesinde bir şey. Boşluğun ötesine seslenen, dünyayı sarsan bir anlatım istiyordu.

İşte bu oydu.

Kingsley işinin erbabıydı, diğerlerinin de bunu görmesi gerekiyordu.

Mesaja cevap yazarken içimi bir heyecan dalgası kapladı.

AMAN TANRIM.

Vay anasını, beğeneceğini biliyordum ama ilk başta bana karşı çıkar diye düşünmüştüm.

Rosa sert mizaçlı biriydi. Benim sözüme ve fikrime hemen güvenmesini beklemiyordum ama yeteneklerime saygı duyuyor, kardeşimde gördüklerimi görüyordu.

Göğsüm gururla kabardı.

“Gönder” tuşuna basarken sertçe yutkundum ve rahatlayarak iç çektim.

İşte bu kadar.

Hayatımda yapmak istediğim şey buydu. Keşfedilmemiş yetenekleri dünya çapında sergilemek ve herkese böylesi sanatsal yeteneklerin saf beyaz ırktan, üst sınıftan, ayrıcalıklı bir yaşam türünden olmak zorunda olmadığını göstermek istiyordum.

Sokaklar sanatla dolup taşıyordu. Gettolarda, adalarda, hatta üçüncü dünya ülkelerinde bile. İnsanlar her gün yoksul, siyah, kahverengi, kadın, Asyalı vs. oldukları için göz ardı ediliyordu.

Tüm dünyanın, sanatsal anlatımın renk, cinsiyet ya da din tanımadığını bilmesini istiyordum. Gerçekler, bir sanatçının ruhundan dökülürdü ve biz buna değer verip bunu el üstünde tutmalıydık.

Bilgisayarımı kapatıp öğle yemeğine çıkmadan önce gülümsedim.

Tüm bunlar benim için yeniydi.

Winston için çalışırken kendimi rahat hissediyordum. Kararları veren ve bana ne yapacağımı söyleyen oydu. Daha önce hiç böyle çalışmamıştım.

Daha önce hiç böyle bir işe kalkışmamış, hayata döndürülmek üzere birkaç bina ve mülk satın almamıştım ama bu iş kolunda bana hitap eden bir şeyler vardı.

İş yerinde kendimi hiç Winston’ın inşaatında çalıştığım kadar canlı hissetmemiştim.

Telefonuma bakıp numarasını çevirirken gülümsedim.

“Selam Winston, ben Roman.”

“Merhaba Roman. Senin için ne yapabilirim?”

“Sana göndermek istediğim bazı belgeler var. Ne düşündüğünü duymak istiyorum. Belgelerde buradaki birkaç mülkün plan ve şemaları var, ancak nasıl ilerleyeceğim konusunda tavsiyeni isterim.”

“Elbette. Ailemin sana minnet borcu var. Elimden geldiğince sana yardımcı olacağım.”

“Bu harika, Winston. Teşekkür ederim. Eğer sorun olmazsa seni danışman olarak işe almak istiyorum. Maaşın da olacak tabii.”

“Ah? Bilmiyorum ki. Çok seyahat gerektirir mi?”

“Şart değil. İşin çoğunu uzaktan yapmaya çalışacağız. Senin fikirlerine ve becerilerine değer veriyorum.”

“Beni gururlandırıyorsun, Roman. Aileme destek olma fırsatı verdiğin için teşekkür ederim.”

“Elbette, yapabileceğim başka bir şey olursa bana haber ver. Bu arada, bahsettiğim belgeler ve sözleşme için maillerini kontrol et. Görüşürüz.”

“Görüşürüz.”

Uzun bir iş gününün ardından eve döndüğüm için hiç bu kadar mutlu olmamıştım.

Odamıza girdiğimde Sage sabahlığıyla yatağın üzerinde oturuyordu. Çok güzeldi.

“Bütün gün seni özledim,” diye mırıldandığında yatağın üzerinde sürünerek onun yumuşak dudaklarını öptüm.

“Bugün Winston’ı danışman olarak işe aldım,” diye homurdandım gömleğimi çıkarırken.

O daha sormadan, “Uzaktan,” diye de ekledim.

Gözleri fal taşı gibi açıldıktan sonra kollarıma atladı. “Ah, Roman, aileme yardım ettiğin için teşekkür ederim!” diye bağırdı fermuarımı indirirken.

Sage minnettarlığını sertleşmiş şaftımı ellerinin arasına alarak göstermeye başlamıştı. Gözlerimin içine bakarken beni nazikçe okşuyordu.

“Seni seviyorum Roman,” diye mırıldandı.

“Ben de seni seviyorum, mein kätzchen,” diye homurdandım.

Sage zonklayan penisimi ağzına almadan önce dudaklarını yaladı. Aletimi yavaş ve sert bir şekilde emerken yatakta kıvranıyordum.

Başı aşağı yukarı hareket ederken saçlarını tutup sertçe çektim.

Dilini penisimin ucunda dolaştırırken zevkle inliyordum. Testislerimi kavrayıp onlara nazikçe masaj yaptı.

“Ah, Sage, çok iyisin,” diye fısıldadım. Hemen ardından yüzünü penisimden uzaklaştırıp pantolonumu çıkarmıştım.

Sage beni yatağa itti ve üstüme çıkarak dikleşmiş penisimi içine aldı.

Islak vajinasına girdiğimde, “Roman,” diye nefes nefese kalmıştı.

“Sage,” dedim nefes nefese. Penisimin üzerinde zıplarken her hareketini hissediyordum.

“Evet, bebeğim, boşal,” diye inlediğimde nefesi kesilmişti.

“Babacığın için boşal,” dedim kalçalarını kavrarken.

Orgazm olurken, “Evet, aşkım,” diye çığlık attı. Orgazm onu tüketiyordu.

Daha sonra yanıma yığıldı. Parmaklarını göğsümde gezdiriyordu. “Sonsuza dek mutlu olmak böyle bir şey mi?” diye mırıldandı uykuya dalmadan önce.

“Umarım öyledir, mein kätzchen.” Başının tepesini öptükten sonra derin bir uykuya daldım.