Günahın Sırları

“Bayan Sinclair, ders sonrası bir dakikanızı ayırır mısınız? Sizinle konuşmak istiyorum.”

Bay Keats'in buz gibi sesi beni geriyor.

Tüm hocalar arasında beni en çok korkutan Bay Keats.

Pek anlaştığımız söylenemez ve ne zaman onun dersine girsem kendimi gizli bir suçtan ötürü suçlu hissediyorum.

Başımı sallayıp, içimden şansıma küfrediyorum.

Bu hayatta hiçbir şeyim olmadı, kötü şans eğer bir şeyden sayılmıyorsa!

Kitaplarımı çantama atıp ceketimi alırken sınıfımın geri kalanının beni Bay Keats’in insafına terk etmelerini izliyorum.

Bu adamın nesi var bilmiyorum ama beni hep en kötü çocuk gibi hissettiriyor. Yaptığım hiçbir şey doğru değilmiş gibi

Lekelenmemiş mükemmel notlarım bu adamın ellerinden aşağı doğru kaydı

“Bayan Sinclair, size kötü bir not vermemi ve böylece her şeyin bitmesini ister misiniz? Bir adım bile atmıyor gibisiniz”

Metal masasına yaslanıp, ayak ayak üstüne atıp ellerini kemerinin tokasında kenetlerken iç çekiyor.

Gözlerimi ona doğru çevirerek doğru şeyi söylemeye çabalıyorum

“Hayır efendim, gerçekten elimden geleni yapıyorum. Dersinizdeki notumu düzeltmeye çalışıyorum efendim. Umarım bir sonraki ödev size bu çabamı gösterir.”

Yine başımı sallıyor ve, soğuk kahverengi gözlerinin beni süzmesini izliyorum.

Sanki yalan söyleyip söylemediğimi anlatmaya çalışıyor beni süzerken ya da kıyafetlerimi pek beğenmedi

“Bu dersi tek başına geçebileceğinizden şüpheliyim, Bayan Sinclair. Özel ders almayı düşündünüz mü?”

Onun tüm varlığı beni kıvrandırıyor.

Onunla birlikte her anlamda incelenmiş ve dışlanmış hissediyorum.

“Bay Keats, bu mükemmel bir fikir olsa da, bunu karşılayamam. Neyi karıştırdığımdan emin değilim, bana biraz daha zaman verirseniz, notumu yükselteceğimden eminim.”

Ellerimle, tırnaklarımla oynuyorum.

Ellerimi bir araya getirirken neden olduğu endişenin bir kısmını gidermek için bu kez tekrar topuklarıma basıyorum.

“İyimserliğe inanmıyorum Bayan Sinclair, aslında şu anda bunun sizin için kötü bir seçim olduğunu düşünüyorum.”

Duruşu çoktan kararını aleyhime vermiş gibi hissettiriyor ki, onun dersini geçmem mümkün değil, neden uğraşayım o halde?

“Efendim, lütfen. Notumu yükseltecek ekstra kredi için her türlü ödevi yapacağım. Bu dersten kalamam Geçmek için programdaki her krediye ihtiyacım var Eğer bu dersten kalırsam gelecek sene mezun olamıyorum. Lütfen efendim, lütfen tekrar düşünün.”

Ona yalvarıyorum, tüm kalbimle bu dersi geçmeye ihtiyacım var. Başarısız olamam, mezun olmalıyım ki üniversiteye gidebileyim

Hayatımı kazanmak için üniversiteye gitmeye ve ailemi geçindirmek için paraya ihtiyacım var.

Sadece Erik ve ben.

Bizi buraya getirene kadar bile canını dişine taktı.

İki işte birden çalışıyor, onu zar zor görüyorum ve başarısız olursam her şey boşa gider.

Eğer bu dersten kalırsam, Erik'i de kaybederim Buna izin veremem

Ona bundan daha fazlasını borçluyum.

Annem öldükten sonra, benim için dünyayı omuzlarına aldı.

Babam uzun zaman önce gitti, onu hatırlamıyorum bile. Artık dünyaya karşı ikimiziz.

Kendi yükümü üstlenmem gerek, bir iş bulmak istedim ama Erik bu fikri reddetti ve bana okula odaklanmamı söyledi. Kendi yükümü üstlenmem gerekiyordu, iş bulmak istesem de Erik sadece okula gitmemi istedi.

Bay Keats, orta parmağını yanağına götürerek ve saat beş yönünde gezdirerek ellerini çözdü.

Gri takımı omuzlarında toplanıyor ve onunla uyumlu gri pantolonunun içine sıkıştırdığı beyaz frak gömleğinin daha fazlasını göstermek için yandan geri çekiyor.

“Eğer ilgilenirsen notunu garantiye almanın bir yolunu bulabilirim. Bu gece saat beşte bu adrese gel, ben de sana yardım edeyim. Bir daha teklif etmeyeceğim, ya kabul et ya da çık git.”

Benden öte yana dönerek, üst masasından sarı bir yapışkanlı not çıkardı.

Siyah bir tükenmez kalemle bir adres karaladı ve almam için uzattı.

Acele etmeden, hayatımın düze çıkması için, elindeki notu aldım. “Teşekkürler Bay Keats. Söz veriyorum orada olacağım. Bu fırsat için teşekkür ederim.”

Gülümsedim, içim şükranla doldu.

Bay Keats beni resmi bir şekilde odadan çıkarırken başını sallıyor. Ben de odadan çıkıp koridorda dolabıma gidiyorum.

Sonunda biraz şans yüzüme gülüyor.

Evet, Bay Keats'le doğrudan çalışmak zor olacak ama dersi geçtiğim sürece mücadeleye değecek.

Abim benden sadece dört yaş büyük, okula gitmemin ona ne kadar yük olduğunu biliyorum.

Sonsuza kadar ikimize de bakamaz. İşe dönmeden önce annemin yasını bile tutamadı.

Annem öldüğünde abim daha on sekiz yaşındaydı ve on dört yaşındaki küçük kız kardeşi artık tamamen onun gözetimindeydi.

Üniversiteyi bıraktı ve başka bir iş buldu. Benimle ilgilenmek ona çok şey kaybettirdi.

Çok çabaladığını ve bu çabanın çoğunu bana belli etmediği biliyorum.

Uzun süredir birlikte olduğu kız arkadaşı Dana'yı kaybetti çünkü ona ayırabilecek vakti yoktu, burslarından vazgeçti ve geleceğini beklemeye aldı.

Arkadaş listesi fazla takılmadığı Ross ve Ben'e kadar azaldı; sürekli çalışıyor.

Erik benim kişisel süpermenim. Onu hayal kırıklığına uğratamam.

Yapamam işte.

Eğer dünya, tüm stres, annemin bize bıraktığı borç, faturalarla baş edebiliyor, hayatını bırakıp, dondurup benim tüm sorumluluğumu alabiliyorsa en azından Bay Keats'le başa çıkabilirim.

Ya da yoluma kim çıkıyorsa.

Erik dimdik olabiliyorsa, ben de olabilirim.

Okuldan ayrılmadan önce her şeyi aldığımdan emin olduktan sonra eve yürüyorum. Sadece birkaç blok ötede, bu yüzden eve gitmem ve işlerimi bitirmem uzun sürmüyor.

Erik bu gece yarısına kadar evde olmayacak. Geldiğinde akşam yemeğinin ve temiz kıyafetlerinin hazır olması çok önemli. Ortalığı toplayıp yemek pişirdikten sonra, Bay Keats’e zamanında gitmeye özen gösteriyorum.

Evimden 45 dakika kala ayrılıyorum. Şehrin öbür ucuna giden bir otobüse binip durakta iniyorum. Post-it'i en az on kez kontrol ederek adresi zamanında buluyorum.

Beşe sadece üç dakika var, kapıyı çalıyorum.

Bay Keats kapıyı açtığında geri çekiliyorum. Okuldaki normal kıyafeti her zaman takım elbise ve kravattır, ancak onu evinde görmek kelimenin en basit haliyle garip.

Düz beyaz gömleği ona çok yakışmış, açık gri eşofman altı pek uymamış ama bir şey diyemiyorum “Geciktiniz Bayan Sinclair.” Soğuk gözleri beni geriyor, bu da beni içime kapatıyor. Saatime bakıyorum ve tam zamanında orada olduğumu görüyorum.

“Bunun için üzgünüm Bay Keats, saat beş demiştiniz sanıyordum.” Gözlerimi onun siyah beyaz sürgülerinde tutarak aşağı bakıyorum.

Bay Keats boş zamanlarında okulumdaki çocuklardan biri gibi giyiniyor. Çok büyük olmadığını biliyorum, belki en fazla otuzların ortalarında ama yine de...

“Doğru duydun, eğer erken gelmediysen geç kalmışsındır. Bu gecikmeyi kabul etmeyeceğim. Eğer unuttuysanız Bayan Sinclair, size bir iyilik yapıyorum ve bunu suistimal edemezsiniz.” O kadar sert söylüyor ki, sözlerinden irkiliyorum.

“Evet efendim, tabii anlıyorum. Çok üzgünüm. Bir daha olmayacak. Söz veriyorum.”

Gözlerim yerde, onun gözlerinin içine bakmaya cesaret edemiyorum. Sanki tek bir bakış atsam, onun şeytani girdabına kapılacakmışım gibi. Sanki o Medusa ve ben taşa falan döneceğim gibi.

“Hımm bu taraftan.” Arkasından beni içeri sokmak için elini sallayarak uzaklaşıyor.

Bir saniye bile kaybetmeden arkasından onu takip ediyorum ve tüm dikkatimi ona verebilmek için kapıyı yavaşça kapatıyorum. Çantamı omzumdan çıkararak daha fazla talimat bekliyorum.

Bay Keats, ertelediği bazı işlerle meşgul görünüyor.

Evi bir bekar evine göre gayet güzel. Yalnız yaşadığını söyleyebilirim. Bir kere ev erkek kolonyası kokuyor ve pek eşyası yok. Bu da buranın, bekar bir adamın evi olduğunu söylüyor.

Eminim sadece Erik yaşasaydı bizim ev yine aynı görünürdü, annem iç tasarımla pek ilgilenmezdi.

Daha önce paramız olmadığı için olabilir ama bütün ekstralar onun burnuna çekme alışkanlığına gitti.

Annem kokain bağımlısıydı. Uzun süredir olduğunu sanmıyorum ama ne zaman değişmeye başladığını hatırlıyorum. Aşırı doz aldığında odasını temizleyene kadar böyle bir şey yaptığı aklımdan geçmezdi.

Yatağının altında ve şifonyer çekmecesinde küçük bir çanta buldum ve çantadaki toz, komidinin üstüne bulaşmıştı.

Çantasını geri aldığımızda, o tıkaç makaralarından birinden pudra püskürtülmüş gibi görünüyordu.

Annem iki yıl önce yılbaşında aşırı doz almıştı, iki gün eve gelmedi ama ben onu, erkek arkadaşı Scotty ile birlikte olduğunu sanıyordum.

Üçüncü gün gelip de elektriğimiz kesildiğinde Erik'i aramaktan başka ne yapacağımı bilemedim.

Ona annemden ve elektriğin kesildiğinden bahsettiğimde endişeli görünmüyordu. Dürüst olmak gerekirse, bir öğrenci topluluğu partisindeydi ve oraya gitmeme, olanlardan daha çok üzülmüştü.

Sarhoş olduğunu fark ettiğimde başka bir yerde yardım aradım. Tam umudumu kaybediyordum ki Ben geldi, ben de ona neler olduğunu anlattım.

Ben Erik'i partiden çıkardı ve bizi kampüs dışındaki dairesine götürdü. Ross ve Stevie adında başka iki kişiyle de oda arkadaşıydı. Erik ayılana ve sorunun ne olduğunu anlayana kadar saatlerce orada oturduk.

Erik, annemin işyerine gidip etrafa sorarken Ben benimle kaldı. Annemin bundan iki ay önce işini kaybettiğini öğrendim.

Arkadaşı Cindy annemi haftalardır görmediğini söyledi. Onun en son gazcı dedikleri bir adamla başının derde girdiğini duymuş.

İki hafta tek kelime etmeden geçti.

Hastaneleri ve hapishaneleri kontrol ettik, etrafa sorduk. Polis ilgilenmedi ve bizi fırçaladı. Noel tatili olduğu için okulum yoktu; ev ısınmadığı için eve de gidemiyordum.

Ben, beni aldı. Erik, her gün annemi aramak için dışarı çıktı ama hiçbir şey bulamadan geri gelmeye devam etti. Bu yüzden polis, akrabalarına haber vermek için Ben’in dairesine geldiğinde, neredeyse rahatladım.

Kapıyı ben açmıştım, Ben dışarda yemekteydi, Erik annemi arıyordu. Stevie ve Ross işe gitmişlerdi.

Gün batımıydı, havadaki serinlik kış mevsimini andırıyordu ve Stevie'nin bizim için ayarladığı korsan bir sitede Drake ve Josh'un tekrarlarını izliyordum. Sanki iki yıl önce değilmiş gibi hatırlıyorum.

Gelen memurları hatırlıyorum. Dedektif Fordmen ve Memur Harris.

Yalnız olup olmadığımı, abimin geri gelip gelemeyeceğini sordular. Onlara abimin dışarıda eve dönmek üzere olduğunu söyledim ama eğer annemle ilgiliyse bana söyleyebilirlerdi.

Getirdikleri kötü haberi hissedebiliyordum. Söylemek zorunda oldukları şeyin hiç de iyi olmadığını biliyordum.

Dedektif Fordmen annemin tarifine uyan bir kadın bulduklarını ve cesedinin teşhis edilmesi gerektiğini söylediğinde sadece tamam dedim ve abimle morga gideceğimizi söyledim.

Onları uğurladım, gerçeğin acı tadıyla, haberle baş başa kaldım. Ben, kolları poşetlerle dolu olarak geri döndü. Bana bakınca bir şeyler olduğunu anladı.

Mari, Maree gibi söylenir. Marcella’nın kısaltması.

“Mari? Ne oldu?” Poşetleri tezgahın üzerine bırakarak bir adımda yanıma geldi. Güçlü kolları iki yanında gergindi. Elleri tekrar tekrar açılıp kapanıyordu. Solgun mavi gözleri yaz göğünün altındaymışım gibi içimi ısıttı.

“Annem öldü. Erik ve ben gidip cesedini almalıyız. Polis az önce buradaydı,” diye duygusuzca söyledim, ölümün süpüren eli üzerime düştü ve beni hissizleştirdi. Çelik soğukkanlılığını yeniden kazanmadan önce Ben’in yüzü bir anlığına düştü. Çenesini tıkırdattığını, düşüncenin gözlerini bulandırdığını gördüm. Ben, her zaman devasa olmuştur. Küçük bir çocukken onun bir ayı olduğuna yemin ederdim. Koyu kahverengi saçlar bana kahverengi bir boz ayıyı düşündürürdü. Hepimizden her zaman çok daha uzundu ve şimdi o kadar uzun zamandır spor yapıyor ki, artık farklı nedenlerden dolayı çok büyük.

“Belki de yanlış kişiyi yakaladılar ve o hala dışarıda bir yerde. Belki de ölmedi.” Sesi şimdiye kadar duyduğum en yumuşak ses. Ben, her zaman taş duvar gibiydi, Erik'in en iyi arkadaşı ve aynı yaştalar ama ben ona kendimi hep yakın hissettim.

Hayır anlamında başımı salladım, görevliler kapıyı çaldığı anda anlamıştım. Annem gerçekten öldü. Bunu kalbimde biliyordum.

Ben, elini benimkinin içine kaydırıp parmaklarımızı iç içe geçirdiğinde duvarın çöktüğünü ve hüznün içimi kapladığını hissettim. Gözlerimden ilk yaş akmadan önce Ben, beni kollarına aldı.

Hıçkıra hıçkıra gömleğini ıslatırken beni göğsüne sımsıkı bastırdı. Nefes alamıyordum. O kadar çok ağladım ki, kimse bana böyle sarılmamıştı, sanki benim ona şu anda ihtiyacım olduğu kadar onun da bana ihtiyacı varmış gibi.

Kalbimde yaşlar tükenene kadar ağladım ve kendimi bomboş hissettim. Ben, beni hiç bırakmadı, durmamı ya da sakinleşmemi söylemedi. Sadece bana sarıldı ve saçımla oynadı.

Erik geri döndüğünde ben yüzümü yıkarken ona haberleri veren Ben oldu. Abimle gittik, annemin cesedine baktık. Sonraki birkaç gün bulanıklıktı.

Hatırladığım tek şey, Ben.

Bana bakıp iyi olduğumdan emin olmasıydı hatırladığım. Bir boz ayı gibi yanımdan hiç ayrılmadı.

Erik'ten, kendi hayatına devam edebilmesi için devletin benim vasiliğimi almasına izin vermesini istediğimde, bütün ev başını bana çevirdi. Ben, Erik, Ross ve Stevie bunu sormam üzerine bana kulak kabarttı.

Ben bu tercihin arkasındaydım.

Onun için daha kolay olurdu.

“Bay Keats buradan başlamak ister misiniz?” O, istiflenmiş evrakları boşaltıp koyu kırmızı deri kanepesini temizlerken soruyorum.

Hiçbir şey söylemiyor, varlığımı hiç kabul etmiyor. Onun arkasında durup, sessizce özel dersimizin başlamasını bekliyorum. İşini bitirip çantamı buraya bırakmamı ve onu takip ederek odadan çıkmamı söylemesi epey zaman alıyor.

İşte başlıyoruz.