Evie

“Op ons.”

Het geluid van klinkende glazen weergalmde door de kamer.

Terwijl ik om me heen keek en bekende en onbekende gezichten zag, dwaalde mijn gedachten af naar mijn kindertijd met Penelope.

We waren praktisch onafscheidelijk sinds onze geboorte. Onze moeders waren zelfs in dezelfde ziekenhuiskamer bevallen. Penelope kwam amper drie minuten eerder ter wereld dan ik, iets wat ze me nooit liet vergeten.

We deelden elke jeugdherinnering, van geschaafde knieën tot onze eerste kus.

Maar toen was ik weggegaan.

Nu ik Penelope hier zag, helemaal volwassen en klaar voor haar paringsceremonie, kwamen al die herinneringen als een vloedgolf weer naar boven.

Ik zag haar omringd door een heleboel vrienden, luid lachend en stralend van geluk. Het deed me terugdenken aan hoe ze altijd al de populairste van ons twee was geweest.

Enige dochter zijn van de alfa had zo zijn voordelen, maar ze had ook nog eens een sprankelende persoonlijkheid. Daarom was iedereen zo dol op haar.

En ze was ook nog eens beeldschoon, vooral nu. Adembenemend mooi zelfs. Haar gouden lokken vielen als een waterval over haar rug, en haar rode jurk omsloot haar rondingen, wat haar figuur accentueerde.

Ze ging door het leven met een elegantie die ik nooit zou kunnen evenaren, maar ik was nooit jaloers geweest. Daarvoor hield ik te veel van haar.

“Ev, ik ben zo blij dat je er bent,” zei ze terwijl ze naar me toe kwam, met een dubbele tong van de mimosa’s.

Ze gaf me een kus op de wang. “Ik was bang dat je niet zou willen, uhm, terugkomen. Maar ik ben zo blij dat je er bent.” Haar blauwe ogen straalden.

“Pen, dit zou ik voor geen goud willen missen,” antwoordde ik met een glimlach.

Eerlijk gezegd was ik bijna niet gekomen.

Ik was zo lang van huis weggeweest en had zoveel vooruitgang geboekt in mijn herstelproces.

Ik was een tijd de weg kwijt, was puur aan het overleven, maar het was me gelukt om uit dat zwarte gat te klauteren en terug een enigszins normaal leven te leiden. Het is geen makkelijke weg geweest.

“Jez was zo’n klootzak, Ev,” zei ze terwijl ze naast me kwam staan. “Ik bedoel, hoe kon hij jou nu afwijzen?”

Ik merkte hoe sommige mensen rond ons naar ons keken, hun blikken niet zo subtiel op mij gericht. De roddels in de roedel had ik zeker niet gemist.

“Pen, geloof me, ik wilde hem ook vermoorden. Maar het is zes jaar geleden. Ik ben er overheen.”

Het gebeurde niet elke dag dat een alfa in opleiding zijn partner afwees - zeker niet als het dan nog eens de beste vriendin van zijn zus was.

Ik kon de schaamte na de afwijzing niet aan, dus liet ik het land, mijn familie - mijn leven – achter om mijn gebroken hart te helen.

Ik was vast een hele poos hét onderwerp van gesprek.

“Hij zou een hartaanval krijgen als hij je nu zou zien, Ev.” Penelope bekeek me van top tot teen. “Je ziet er geweldig uit.”

Ik voelde mijn wangen warm worden, ook al wist ik dat het waar was en dat ik enorm was veranderd tijdens mijn afwezigheid.

Ik had troost gevonden in sport, en mijn atletische lichaamsbouw was daar het bewijs van. En ik was een goede vechter geworden, na les te hebben gehad van heel wat befaamde strijders.

Ik had de wereld rondgereisd, geweldige mensen ontmoet, heerlijk eten geproefd en me toegelegd op sterker worden, zowel fysiek als mentaal.

“Ik denk dat ik het voor bekeken houd, Pen. Ik ben kapot van mijn vlucht.”

“O nee, Ev, de avond is nog jong. Blijf alsjeblieft,” smeekte ze met haar rode lippen in een pruillipje getrokken.

De oude Evelyn zou hebben toegegeven aan haar smeekbede, maar zoals ik al zei, ik was enorm veranderd.

“We praten morgen wel bij, Pen,” zei ik, terwijl ik een kus op haar hoofd drukte.

Ik baande me een weg door de menigte naar de voorste ingang van het roedelhuis. Ik zag mijn ouders in gesprek met Cilas en Dexter, twee van de meest loyale soldaten van de alfa.

Ik was bijna bij hen toen ik een hand mijn vingers voelde grijpen.

“Alsjeblieft, Ev,” zei Pen, terwijl ze me naar zich toe trok. “Kom op z'n minst even Owen ontmoeten voordat je weggaat?”

Mijn nek werd warm. Ik voelde nog steeds de blikken van iedereen rond ons op me gericht. Maar uiteindelijk knikte ik. Dat was ik op z'n minst aan Penelope verschuldigd.

Ik keek naar mama en papa, en ze leken meteen te begrijpen hoe ongemakkelijk ik me voelde. Papa had zelfs gezegd dat hij klaar zou staan om me meteen naar huis te brengen als ik dat wilde.

Penelope giechelde en trok me terug door de menigte, de gang door en de keuken in. Mijn ouders volgden zo snel als ze maar konden.

Een groep lange, gespierde kerels stond verzameld rond het keukeneiland in het midden van de kamer. Toen we naar hen toe liepen, keek de man in het midden op met grote, enthousiaste ogen.

Eigenlijk zag elke kerel in zijn groepje er goed uit, hoewel de enige andere die ik herkende Lucas was, de bèta van alfa Grayson.

Als ik tijdens mijn reizen niet zoveel knappe mannen had tegengekomen, had ik misschien met mijn mond vol tanden gestaan. Maar in plaats daarvan voelde ik me oprecht blij voor Pen.

Owen was zeker een goede vangst, en de manier waarop hij stopte met praten met zijn vrienden en Pen omhelsde, maakte me zo gelukkig voor haar.

De partner van mijn beste vriendin leek op het punt te staan me te begroeten, toen ik een diepe stem achter me hoorde.

“Evelyn White, wat fijn om je weer thuis te hebben.”

Ik draaide me om en zag de imposante gestalte van alfa Grayson, zijn stem dominant zoals die van alle grote alfa's.

Ik voelde een steek in mijn hart, maar ik klemde mijn kaken op elkaar en herinnerde me alle training die ik had gedaan om sterk te blijven.

Hoewel Jeremy zijn knappe uiterlijk van zijn vader had geërfd, leken ze qua karakter helemaal niet op elkaar.

Waar Jeremy zorgeloos was, was de alfa gefocust en verantwoordelijk. En terwijl Jeremy onbezorgd door het leven ging, had de alfa heel wat verdriet in zijn leven gekend.

Hij had laten zien hoeveel hij om zijn roedel gaf toen hij me met tegenzin had toegestaan te vertrekken om te gaan reizen nadat zijn zoon de Grayson-familie te schande had gebracht door me af te wijzen.

“Je straalt,” zei de alfa met een vriendelijke glimlach.

Naast hem stond luna Vanessa, of Nessa, zoals ze liever genoemd werd. “Evelyn, kijk eens hoe je gegroeid bent.” Ze trok me in haar armen. “Je tijd weg heeft je duidelijk goed gedaan.”

Het was een ongemakkelijke omhelzing. Luna Nessa miste de natuurlijke warmte en charme van alfa Graysons eerste partner, luna Layla, of dat was in ieder geval wat mijn ouders me vertelden. Ze was gestorven nog voor ik geboren werd.

Alfa Grayson gluurde vanuit zijn ooghoek naar zijn partner voordat hij zich weer tot mij wendde. “We hebben allemaal ongeduldig op je terugkomst gewacht.”

Zijn stem trilde lichtjes toen een vertrouwd figuur de keuken binnenkwam, en ik voelde mijn hart in mijn schoenen zakken terwijl het tegelijkertijd wild begon te bonzen.

Hij zag er precies uit zoals ik me hem herinnerde. Lang en gespierd, zijn blonde haar iets langer op zijn hoofd. Zijn helderblauwe ogen fonkelden terwijl een perfecte glimlach zich over zijn gezicht verspreidde.

“Hallo, schoonheid,” zei hij, terwijl hij me van de grond tilde en in het rond draaide. Hij begroef zijn gezicht in mijn nek en streek met zijn vingers door mijn haar.

Voor ik kon reageren, riep Kori: “Jeremy!” Haar gezicht vertrok van afkeer. “Ik weet zeker dat Evelyn je kinderachtige gedrag niet op prijs stelt.”

Ze greep zijn hand terwijl hij me neerzette, en trok hem toen naar haar bolle buik.

Ik voelde een steek van jaloezie in mijn maag. De wolvin voor wie Jeremy me had afgewezen zag er mooier uit dan ooit. Ze straalde praktisch schoonheid uit.

Achter haar, wachtend in de deuropening, stond Leah.

“Kori, je ziet er stralend uit,” zei mijn moeder, terwijl ze tussen Jeremy en mij in ging staan en mijn vader naast me kwam staan. “Het zal niet lang meer duren. Je kunt vast niet wachten, Jeremy.”

“We kijken allemaal ongeduldig uit naar de komst van een nieuw lid van de Shadow-roedel,” zei alfa Grayson terwijl hij zijn zoon een boze blik toewierp.

Jeremy bleef naar mij staren. Zijn ogen leken tot in mijn ziel te kijken en zorgden ervoor dat ik het helemaal warm kreeg vanbinnen.

Mijn vader legde zachtjes zijn hand op mijn rug. “Gaat het, lieverd?” fluisterde hij. “Is het tijd om te vertrekken?”

Ik knikte. “Laat me eerst even een glas water halen. Excuseer me even, allemaal.”

Ik pakte een beker en baande me een weg naar de gootsteen. Ik was boos op mezelf omdat ik zo zwak was terwijl ik probeerde mijn hand stil te houden, maar hoe meer ik het probeerde, hoe meer water er uit de trillende plastic beker morste.

Voor ik mijn gedachten op een rijtje kon zetten, stonden Pen en Owen naast me.

“Het spijt me, Ev,” zei Owen. “Ze hadden hier niet moeten zijn. Ze waren weg en zouden pas terugkomen voor de paringsceremonie. Gaat het wel?”

“Hé, maak je geen zorgen om mij.” Ik dronk mijn beker water leeg. “Vanavond draait het om jullie. Het komt wel goed. Het is alleen... waarom, uh, waarom deed hij dat? Was dat niet heel ongepast?”

Plotseling begon mijn hoofd te bonzen. Ik drukte mijn vingers tegen mijn slapen.

Pen sloeg haar armen om me heen. “Ev, je hoeft niet te blijven als je je niet op je gemak voelt. Hij is te ver gegaan.”

Het was verleidelijk, en ik wist dat ik het maar hoefde te zeggen en mijn vader zou me weghalen uit het roedelhuis. Maar toen herinnerde ik me hoe hard ik had gewerkt om de controle terug te krijgen die Jeremy van me had afgenomen.

“Het gaat wel, Pen, Owen. Ik wil er voor jullie beiden zijn. Laten we het gewoon vergeten. Ik kan dit aan.” Ik rechtte mijn rug en wist een glimlach tevoorschijn te toveren.

Ik keek terug naar de groep. Jeremy staarde me nog steeds aan. Tenminste, tot alfa Grayson hem apart nam voor een gedempt gesprek terwijl luna Nessa en Leah Kori gezelschap hielden.

Mijn vader trok mijn aandacht, zijn gezicht vol bezorgdheid.

Maar nadat Owen me aan zijn vrienden had voorgesteld en hij en Pen het gesprek hadden geleid naar hun aanstaande paringsceremonie, begon ik me weer wat te ontspannen.

Terwijl ik naar het gesprek luisterde, kwam ik erachter dat twee van de mensen in de groep zijn zussen waren. Ze hadden ook een broer genaamd Everett, maar die had het feest al vroeg moeten verlaten.

Hij praatte vol zelfvertrouwen, en ik voelde dat hij en zijn zussen echt om elkaar gaven.

“Dus,” fluisterde Penelope tegen me terwijl de rest van de groep grapjes aan het maken was, “wat denk je?”

Ik sloeg mijn armen om haar heen en gaf haar een stevige knuffel. “Ik ben zo blij voor je, Pen. Owen lijkt een geweldige kerel. Ik denk echt dat hij goed voor je zal zorgen.”

Ze slaakte een gilletje van vreugde, maar even later betrok haar gezicht een beetje. “Kijk, het spijt me nogmaals dat Jez hier is. Ik zweer dat ik het niet wist.”

Ik streelde haar arm om haar te laten weten dat ik het begreep en dat het oké was.

“Ev, Jez zal natuurlijk bij de ceremonie zijn. Gaat dat lukken voor jou? Hij is tenslotte mijn broer, maar ik wil dat jij je op je gemak voelt.” Pen keek bezorgd.

“Pen, ik ga niet liegen, ik ben nerveus. Ik heb er niet bepaald naar uitgekeken hem te zien.

“Maar ik ben veranderd. Ik ben niet meer hetzelfde meisje dat is weggegaan. En bovendien, hij is gelukkig gepaard met Kori en ze verwachten een baby. Wat is het ergste dat er kan gebeuren?”

Iemand raakte mijn arm aan. Ik draaide me om en zag mijn vader.

“Heb je het naar je zin?”

Ik knikte. “Dank je, papa. Het gaat wel, echt.”

Hij glimlachte, maar zijn ogen keken verdrietig. “Ik ben blij dat te horen. Maar zullen we nu naar huis gaan? Laten we het rustig aan doen.”

Pen knipoogde naar me alsof ze wilde zeggen dat het oké was, dus ik nam afscheid, zei tegen mijn ouders dat ik ze bij de truck zou zien, en baande me een weg naar het toilet.

Voordat ik daar kon komen, trokken sterke armen me de aangrenzende logeerkamer in.

Het licht was uit. Maar ik zou die sterke armen en die geur overal herkend hebben.

“Jeremy? Wat doe je? Laat me los!”

Hij drukte zich tegen me aan, zijn middel hard tegen mijn borstkas. Wat ik kon zien van zijn gezicht was kalm, maar hij ademde snel.

Hij begon met zijn neus langs mijn kaaklijn te strelen en ademde toen diep in. “Evelyn, ik heb je zo gemist.”