
Haar Amerikaanse Bodyguard
Zainab Qadir leeft haar droom: overdag redigeert ze boeken en 's avonds negeert ze de schijnwerpers van haar rijke familie. Maar wanneer haar lijfwacht ontslag neemt, krijgt ze een nieuwe: Jake Huxley, een nuchtere Amerikaan die plotseling in haar flat in Londen is komen wonen.
Hij houdt zich strikt aan regels en vaste routines. Zij is brutaal, spontaan en chaotisch. Samenwonen is puur professioneel... behalve wanneer dat absoluut niet het geval is. Door de kleine ruimte en de hoogoplopende spanning zijn ze op weg naar problemen – met net genoeg spanning om het interessant te houden.
Hoofdstuk 1
ZAINAB
Ik trek een zuur gezicht en draai wat met mijn pen. Ik moet drie boeken kiezen. Twee heb ik al: een thriller en een fantasyroman. Maar deze?
Met mijn duim tussen de pagina’s houdt maak ik wat aantekeningen. De meeste aantekeningen gaan erover dat het verhaal onrealistisch is. Niet in de zin van - draken bestaan niet -, maar meer van geen-enkele-op-aarde-man-denkt-zo-. De man in het verhaal is veel te verliefd op de hoofdpersoon. Het is niet geloofwaardig.
Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat het maar een verhaal is, maar het helpt niet. Mijn brein wil er niet aan dat er zulke romantische en galante mannen bestaan. In mijn leven zijn mannen altijd leugenaars geweest die nooit deden wat ze zeiden.
Net als ik mijn pen neerleg, begint mijn telefoon te trillen op mijn bureau.
Ik glimlach als ik zie wie er belt.
'Zal.' Ik neem meteen op met zijn bijnaam.
Ik rol met mijn ogen naar mijn tweelingbroer.
'Hoe vaak moet ik je nog vragen me niet bro te noemen? Het gaat goed, bedankt. Hoe is het met jou, Faisal?'
'Prima, prima. De plannen zijn veranderd en we komen eerder terug.'
'Ik dacht dat je pas volgende week woensdag terug zou komen?'
'Dat was het plan, maar man, Liverpool is saai.'
Ik lach om hoe hij praat over een van de grootste steden van Engeland. 'Liverpool is saai?' herhaal ik verbaasd.
'Ik probeerde twee minuten een toerist te zijn. Zelfs met bodyguards achtervolgden mensen ons. Het was niet grappig, sommige van die Liverpudlians zijn echt gestoord.'
Ik frons. 'Jeetje, je moet wel voorzichtig zijn. Ik maak me zorgen om je. Waar was je toen dit gebeurde? Wat deden de bodyguards?'
'Rustig aan, sis, het gaat prima met me. Ik probeerde gewoon op een van die boten te komen. In Liverpool draait alles om de rivier de Mersey. Ik dacht dat ik op een chique manier zou reizen. Maar goed, mensen kwamen erachter dat de beroemde rapper Faisal Qadir op het water was, en toen was het gedaan. Ze sprongen in het water en probeerden op de boot te komen.'
Ik trek mijn wenkbrauwen op en vraag me af hoeveel hiervan waar is. Mijn broer maakt dingen vaak mooier dan ze zijn.
'Maar ik mis thuis ook, weet je?'
'Een wereldtournee doet dat met je.'
'Ik kan niet geloven dat ik je al zes maanden niet heb gezien.'
Mijn hart doet pijn als ik daaraan denk. We waren vroeger altijd onafscheidelijk.
'Wanneer kom je dan terug?'
'Daarom bel ik. Vanavond. Papa heeft een vliegtuig voor ons geregeld.'
'O, geweldig!'
'Ja, helemaal top, toch? Ik ben rond tien uur terug in Londen, dan gaan we uit, oké? We moeten een einde maken aan dat niet-drinken van jou.'
Ik trek een gezicht en ik weet zeker dat Faisal het zich kan voorstellen. 'Het is nog niet zo lang geleden.'
'Je hebt al drie maanden geen alcohol gedronken! Kom op, sis, ben je zwanger ofzo?'
Ik lach. Om zwanger te zijn zou je seks moeten hebben.
'Zeker niet. Mijn lever waardeert de pauze. Die van jou zou je ook dankbaar zijn als je stopte met drinken.'
'Mijn lever is prima.'
'Het zijn alleen je longen,' grap ik. 'Wiet roken is net zo slecht als drinken, Faisal.'
'Whatever, ik weet dat dat niet jouw ding is.'
Faisal gaat vaker uit dan wie ik ook ken. Hij is zelden thuis. Het stoorde me als tiener en het stoort me nu. Maar hoe vaak ik hem ook heb gevraagd te stoppen, hij luistert niet.
'Kijk, ik ga wel mee uit, maar onthoud dat ik snel aangeschoten ben.'
Ik eindig meestal behoorlijk dronken als Faisal me overhaalt om met zijn vrienden mee uit te gaan.
'Dank je sis. Ik wist dat je zou instemmen. Ik weet dat je therapie volgt, dus wat dacht je hiervan? Je komt mee, drinkt een paar drankjes, en dan ga je naar huis voordat je te dronken wordt.'
'Goed idee, bedankt. Waar zal ik je ontmoeten?'
'Bij mij thuis, maar ik stuur Reagan om je op te halen van je werk. Hoe laat ben je klaar?'
'Vijf uur.'
'Prima, Reagan zal er zijn. Tot snel, sis.'
We hangen op en ik zucht diep. Ik leun achterover in mijn stoel en kijk naar het donkere scherm van mijn telefoon.
Alsof ik hem heb opgeroepen, stuurt mijn vader een berichtje en licht mijn telefoon op.
Ik glimlach bij de gedachte aan mijn vader, een zeer succesvolle zakenman, die een kusje aan het einde van zijn bericht toevoegt.
Zijn boodschap irriteert me echter. Ik ben vierentwintig. Ik ben geen babysitter voor mijn broer. Hij is eigenlijk drie minuten ouder, maar dat zou je niet zeggen.
Ik heb mijn hele leven voor hem gezorgd, van het stoppen van zijn ruzies op school tot het helpen toen hij op zijn achttiende in de problemen kwam voor rijden onder invloed.
Dat is waarom Faisal nu overal waar hij gaat, zijn vrienden meeneemt. Vier jongens, zijn beste vrienden sinds school, degenen die hij zijn bloedbroeders noemt.
Hij vertrouwt hen net zoveel als hij mij vertrouwt; ze houden hem veilig en letten op hem.
Terwijl ik denk aan vanavond, ga ik terug naar het lezen van het liefdesverhaal.
Ik glimlach om Reagans berichtje. Hij werkt al voor mijn vader sinds ik zestien was.
Hij is achtendertig, heeft twee kinderen en is gelukkig getrouwd met een verpleegster die 's nachts werkt. Na een hele week, dag en nacht te hebben gewerkt, krijgt hij een week vrij.
Ik pak mijn spullen in en laat het boek op mijn bureau liggen om er later over na te denken.
Mijn baas zit nog steeds in haar kantoor, verdiept in een dik boek. Haar bril staat op het puntje van haar neus, haar kleine ogen samengeknepen.
Ze kijkt op als ik in de deuropening sta.
'Ik ga nu weg, Suze. Is dat goed?'
'Ja, ga maar,' zegt ze, zwaaiend met haar hand. 'Fijn weekend.'
'Jij ook.'
Buiten staat Reagan naast een zwarte SUV te wachten. Hij ziet er netjes uit in zijn pak. Het oortje maakt hem een echte spion of bodyguard.
'Reagan.'
Hij glimlacht en opent de deur.
'Zainab.'
Hij probeerde me in het begin juffrouw Qadir te noemen. Faisal en ik vonden dat niks, en sindsdien noemt hij ons bij onze voornaam.
'Naar huis, alsjeblieft,' zeg ik tegen hem als hij achter het stuur gaat zitten, voor het geval hij denkt eerst naar mijn broer te gaan.
Ik heb een douche nodig voordat ik de gekte van vanavond aankan. Aangezien Faisal maanden weg is geweest, zal er waarschijnlijk een groot feest zijn voor zijn terugkeer.
Terug in mijn flat gaat Reagan op mijn bank zitten en kijkt tv. Het heeft jaren geduurd voordat hij zich ontspannen voelde bij mij. Ik ben blij dat we nu het soort relatie hebben waarbij hij casual kan zijn terwijl hij voor me werkt.
Ik neem een douche en besteed veel tijd aan het drogen van mijn haar. Het is van nature golvend en ik laat het zo, te lui om het steil te maken.
Dankzij mijn Bahreinse ouders heb ik een glanzende huid met de kleur van acaciahout. Toen mijn vriendin een nieuwe salontafel kocht, vonden we het grappig dat die dezelfde kleur had als wij. Het werd de perfecte manier om onze huidskleur te beschrijven: een warme bruine tint met lichtbruine ondertonen.
Ik schenk mezelf een glas wijn in als traktatie. Ik verdien het nadat ik met pijn en moeite de helft van dat saaie boek heb gelezen. En trouwens, ik ga vanavond toch drinken.
Ik nip aan de koude wijn terwijl ik mijn make-up doe. Ik trek zwarte lijnen langs mijn oogleden.
Ik denk niet dat je mijn ogen bruin kunt noemen, ze zijn zwart. Ik vind het niet erg, want ze passen bij mijn haar.
Meestal ben ik niet dol op hoe ik eruit zie, maar wat ik wel leuk vind aan mezelf is dat ik een volle welgevormde bovenlip heb. Ik vind het heerlijk om die te accentueren met lipliner, zoals ik vanavond doe.
Zodra mijn oogleden glinsteren met glitter oogschaduw en mijn eyeliner scherp genoeg is om iemand mee te snijden, ben ik klaar.
Ik trek mijn zilveren glimmende hoge hakken aan en loop wankelend de woonkamer in.
'Oké Reagan, je zult me vanavond echt moeten helpen, deze schoenen zijn levensgevaarlijk.'
Zijn ogen worden groot als hij mijn naaldhakken van 15 cm ziet.
'Dat zijn dodelijke wapens. Waarom draag je die?'
'Ze zijn nieuw!' klaag ik. 'Ik heb ze nog niet kunnen dragen.'
'Je gaat je enkel breken,' zegt hij droog. 'En ik zal er niet eens zijn om je naar het ziekenhuis te brengen.'
Ik trek een pruillip en zet mijn handen in mijn zij. 'Wat? Waarom niet?'
'Heeft je broer je dat niet verteld?' Hij fronst en staat op. 'Ik werk vanavond niet, de nieuwe kerel is er. Faisal heeft in Amerika een nieuwe bodyguard gekregen en die is met hem meegekomen.'
'Dat heeft hij nooit gezegd.'
'Dat is vreemd... O nee, misschien wilde Faisal het je zelf vertellen.' Reagan stopt met praten. 'Hij wordt jouw nieuwe bodyguard.'











































