Haar bodyguard

Dexter Sinclair, 28 jaar oud, was vroeger een Navy SEAL en werkt nu als lijfwacht. Hij heeft beroemde mensen zoals filmsterren en politici beschermd.

Toen hij terugkwam van de Navy SEALs, ontdekte hij dat zijn vriendin met zijn beste vriend was getrouwd. Hij was woedend en besloot vrouwen niet meer te vertrouwen. Hij ging weinig uit en had alleen af en toe een onenightstand.

Na zijn laatste klus kreeg hij een telefoontje van Thomas Greene. Meneer Greene bood hem twee keer zoveel als andere klanten betaalden, dus stemde Dexter ermee in om hem te ontmoeten.

Meneer Greene was schatrijk. Hij had zijn fortuin gemaakt in de mode met zijn eerste vrouw. Toen zij 10 jaar geleden overleed, trouwde hij 2 jaar later met een van zijn modellen. Hij had een dochter, Roxie, met zijn eerste vrouw maar geen kinderen met zijn tweede vrouw.

Hij hield enorm veel van Roxie en was erg beschermend. Dit zorgde voor problemen met zijn jonge vrouw, die Roxie niet mocht. Ze was jaloers op de aandacht die hij aan zijn dochter gaf.

Claudia Greene was 15 jaar jonger dan haar man. Ze hadden een affaire toen hij nog getrouwd was met zijn eerste vrouw. Toen zijn vrouw omkwam bij een bootongeluk, zei hij dat ze 2 jaar moesten wachten met trouwen vanwege zijn goede naam.

Roxie was 23 en erg close met haar vader. Ze was erg verdrietig toen haar moeder overleed en haar vader met Claudia trouwde. Ze haatte Claudia vanaf het begin en dacht dat ze alleen uit was op het geld van haar vader.

Ze probeerden elkaar te ontlopen, maar dat was lastig omdat ze allemaal in hetzelfde grote huis woonden. Roxie ging studeren en haalde een diploma in mode. Ze werkte nu als ontwerpster in het bedrijf van haar vader.

Roxie's leven was best goed, behalve dat ze het haatte dat haar vader had geregeld dat ze met Joseph Metcalf zou trouwen. Joseph was 35, rijk en had misschien banden met criminelen. Hij was lang, knap en gespierd. Hij ontmoette Roxie op een feestje en besloot dat hij met haar wilde trouwen. Hij deed haar vader een aanbod dat hij niet kon weigeren.

Het was koud en winderig in New York City toen Dexter zijn huis verliet. Hij ging op weg naar de afspraak met meneer Greene over de klus. Hij ontmoette altijd eerst zijn klanten voordat hij een opdracht aannam.

Hij reed ongeveer een uur in zijn zwarte BMW naar het enorme huis van de Greenes. Hij parkeerde voor de deur en stapte uit. Hij bekeek het gigantische huis en dacht dat er vast een zwembad en tennisbaan achter zouden liggen.

Hij liep de trappen op en belde aan. Een oudere man met grijs haar deed open. Hij droeg nette kleding, als een butler.

"Kan ik u helpen?"

"Ik ben Dexter Sinclair. Ik heb een afspraak met meneer Greene."

"Ja meneer. Hij verwacht u. Volgt u mij alstublieft."

"Werkt u al lang voor meneer Greene?"

"Ongeveer tien jaar, meneer."

"Wat is uw naam?"

"Douglas."

Dexter volgde Douglas en merkte dat hij niet erg spraakzaam was. Het zou moeilijk worden om informatie over de familie Greene van hem los te krijgen.

Ze stopten bij een deur. Douglas ging naar binnen en kwam weer terug.

"U kunt nu naar binnen," zei hij, terwijl hij de deur achter Dexter sloot.

"Meneer Sinclair, aangenaam kennis te maken. Gaat u zitten," zei meneer Greene, terwijl hij hem de hand schudde.

Dexter ging zitten. Hij had wel van meneer Greene gehoord maar hem nooit gezien. De man was eind 50, had al zijn haar nog en zag er gezond uit.

Hij keek rond in het kantoor. De kunst aan de muren was duur, net als alles in de kamer.

Meneer Greene stak een sigaar op en bood er een aan Dexter aan.

"Wilt u er ook een?"

"Nee, dank u. Die zijn slecht voor uw gezondheid," zei Dexter.

Toen kwam Douglas terug met thee en koffie. Hij gaf thee aan meneer Greene en koffie aan Dexter nadat hij had gevraagd wat hij wilde.

Hij verliet de kamer en sloot de deur.

"Meneer Greene, laten we het over de opdracht hebben. Wie wilt u dat ik bescherm en waarom? Wat verwacht u van mij?"

Meneer Greene trok een wenkbrauw op. "Ik waardeer dat u meteen ter zake komt. Ik heb gehoord dat u de beste bent, en ik wil u inhuren om mijn dochter Roxie te beschermen.

"Mijn dochter betekent alles voor me, en iemand volgt haar en stuurt doodsbedreigingen."

"Heeft u enkele van die bedreigingen om me te laten zien?"

"Ja," zei hij, en hij haalde een envelop uit zijn la en gaf die aan Dexter. "Ze heeft ook wat sms'jes gekregen, maar daar zul je haar telefoon voor moeten vragen.

"Iemand heeft haar ook cadeaus gestuurd zoals knuffelberen, snoep en sexy ondergoed."

Dexter las de papieren. Sommige zeiden dat Roxie langzaam en pijnlijk zou sterven. Andere leken op liefdesbrieven, waarin stond hoe mooi ze was. Het sloeg voor Dexter nergens op.

Normaal gesproken zou iemand die zei dat hij van je hield, je niet bedreigen te vermoorden. Tenzij Roxie de persoon kende en hem had afgewezen, waardoor hij dacht dat als hij haar niet kon hebben, niemand haar mocht hebben.

"Heeft u alles wat deze persoon haar heeft gestuurd?"

"Ja. Waarom?"

"Ik wil het zien."

"Oké. Ik zal Douglas vragen het te brengen," zei hij, terwijl hij een telefoontje pleegde. "Hij brengt het. Nou, neemt u de opdracht aan?"

"Dat hangt ervan af. Wat verwacht u precies van mij?"

"U zult haar constant in de gaten houden. Waar ze ook heen gaat, u gaat mee. U moet haar altijd in het zicht houden, dus u zult hier moeten wonen totdat we u niet meer nodig hebben.

"Ik heb uw achtergrond gecheckt. U was bij de Navy SEALs. U date niet veel, dus ik maak me geen zorgen dat u misbruik van haar zult maken.

"Ik heb gehoord dat u eerlijk bent en zich niet inlaat met de vrouwen die u beschermt. Ik wil echt graag dat u deze opdracht aanneemt, dus ik betaal u het dubbele van wat u normaal krijgt."

Toen kwam Douglas binnen met een doos en zette die op het bureau.

"Meneer, heeft u nog iets nodig?"

"Nee, je kunt gaan."

Dexter stond op en opende de doos. Hij haalde er wat chocoladedozen uit. Ze waren ongeopend, dus hij maakte ze open.

Hij gooide de chocolaatjes op het bureau en bekeek ze, daarna deed hij hetzelfde met de andere dozen.

Thomas keek verward. "Wat bent u aan het doen?"

"Ik controleer of er niet mee geknoeid is. Soms stoppen slechte mensen gif in chocolaatjes. Ik zie geen kleine gaatjes, dus ze lijken in orde."

Hij controleerde vervolgens het snoep maar vond niets verdachts. Toen pakte hij zwart sexy ondergoed en hield het omhoog. Het was van kant en doorzichtig.

Hij legde het neer en keek naar Thomas. "Ik dacht dat u zei dat er een knuffelbeer was."

"Die was er. Die is er. Maar mijn dochter vond hem schattig, dus ze heeft hem gehouden."

"Ik wil hem zien."

Thomas ging rechtop staan. Hij vond de toon van Dexter niet prettig. "Die is in haar kamer, en ze is niet thuis."

"Waar is ze dan?"

"Op haar werk. Ze is ontwerpster in mijn bedrijf."

"Als u zo bezorgd bent om haar veiligheid, waarom is ze dan niet hier waar uw bewakers haar in de gaten kunnen houden?"

"Meneer Sinclair, denkt u dat ik dom genoeg ben om haar weg te laten gaan zonder veel mannen die haar bewaken?"

"Ik wil die beer nog steeds zien."

"Het spijt me, maar ik ga haar kamer niet in zonder haar toestemming. Ik respecteer haar privacy."

"Dan hebben we niets meer te bespreken. Ik ga nu weg. Het was aangenaam u te ontmoeten."

"Wacht. U zou de opdracht afslaan alleen omdat ik niet haar kamer in wil gaan?" Hij kon aan Dexters gezicht zien dat hij echt zou vertrekken, en dat kon hij niet laten gebeuren.

"Oké, ik zal Douglas vragen hem te halen en naar beneden te brengen. Gaat u alstublieft zitten terwijl ik hem bel," zei hij, terwijl hij een telefoontje pleegde. Na het ophangen ging hij weer zitten en keek naar Dexter.

"U bent erg koppig, maar ik mag u wel. U bent moedig om zo tegen me te praten. U weet toch wel wie ik ben, hè?"

"Met alle respect meneer, het kan me niet schelen wie u bent. U zou de koningin van Engeland kunnen zijn en het zou me niet uitmaken. Als ik een opdracht aanneem, heb ik de leiding. Ik ben de baas, en wat ik zeg gebeurt.

"Mijn belangrijkste taak is de persoon te beschermen voor wie ik ben ingehuurd."

Thomas leunde achterover. Hij voelde dat dit de man was die zijn dochter veilig kon houden.

"Ik weet dat u getrouwd bent. Waar is uw vrouw?" vroeg Dexter, glimlachend toen hij zag dat de oudere man niet wist wat hij moest zeggen.

"Mijn vrouw is op bezoek bij vrienden in Zwitserland en komt pas over twee weken terug." Hij keek op toen Douglas binnenkwam met de beer.

"Juffrouw Greene zal niet blij zijn dat ik in haar kamer ben geweest en dit heb meegenomen," zei hij, terwijl hij de beer op het bureau zette.

"Maak je geen zorgen. Ik zal met mijn dochter praten," zei Thomas, terwijl hij hem wegstuurde. Hij gaf de beer aan Dexter. "Hij ziet er voor mij uit als een gewone beer."

Hij pakte de beer en bekeek hem voordat hij antwoordde. "Mensen kunnen er camera's en afluisterapparatuur in stoppen. Dat gebeurt vaak," zei hij, terwijl hij een briefopener van het bureau pakte.

Hij sneed de nek van de beer helemaal open. Daarna haalde hij al de vulling eruit maar vond niets. Hij pakte de ogen vast en trok ze eruit.

"Wat is dat?" zei Thomas, kijkend naar wat Dexter vasthield.

"Het is een camera."

Thomas veegde zijn voorhoofd af met zijn hand.

"Mijn God, ze had die beer in haar slaapkamer. Dus iemand heeft haar bespied terwijl ze zich omkleedde en sliep. Ik wil dat die slechterik wordt gevonden en voor altijd achter de tralies verdwijnt."

"Ik wil de rest van uw huis zien. Elke kamer."

"Betekent dit dat u de opdracht aanneemt?"

"Ja."

"Mooi. Volg me, meneer Sinclair, dan laat ik u zelf alles zien."

Ze begonnen op de benedenverdieping en gingen naar boven. Dexter controleerde elke kast en de kelder. Hij keek zelfs in het deel van het huis waar het personeel woonde.

Daarna ging hij naar de slaapkamers boven en doorzocht Roxie's kamer. Terwijl hij rondliep, kreeg hij een idee van wat voor vrouw ze was.

Haar kast zat vol dure kleding en schoenen. Ze had genoeg schoenen om een winkel te openen. Hij had nooit begrepen waarom vrouwen zoveel schoenen nodig hadden.

Alles in de kamer was duur. Ze had goede smaak, en hij dacht dat ze waarschijnlijk verwend was.

"Moet u echt in haar kast kijken?"

Hij keek om naar Thomas. "Door te zien wat ze heeft en hoe ze leeft, begrijp ik beter wat voor persoon ze is. Of ze makkelijk of moeilijk zal zijn om mee te werken.

"Als ik uw dochter ga beschermen, kunt u niet met me in discussie gaan of tegen mijn beslissingen ingaan.

"Ik heb de leiding, en als ik vind dat ze ergens niet heen moet of bij iemand in de buurt moet komen, moet dat mijn keuze zijn. Begrijpt u dat?"

"Ik begrijp het. Maar u zult misschien moeite hebben om Roxie te overtuigen. Mijn dochter is erg eigenwijs. Wees erop voorbereid dat ze tegen u zal schreeuwen als u haar te ver drijft."

"Ik heb met de ergste mensen te maken gehad. Ik ben er zeker van dat ik haar aankan. Ik heb de plattegronden van dit grote huis nodig en haar dagelijkse schema.

"Ook een lijst van haar vrienden, collega's, oude en nieuwe vriendjes, en iedereen anders die ze kent. Ik heb een kamer nodig dicht bij de hare, en ze moet te horen krijgen dat ze nergens heen mag zonder mij."

"Ik was al verteld dat u deze dingen zou willen, dus ik heb ze voor u klaarliggen. Ze zijn in mijn kantoor. Wat betreft met wie ze omgaat en praat, dat zul je haar zelf moeten vragen.

"Ik kan je wel vertellen over haar collega's en ex-vriend."

Ze gingen terug naar het kantoor, waar Thomas voor hen beiden een drankje inschonk. Hij gaf er een aan Dexter. "Ga zitten. Mijn dochter zal zo thuis zijn, dus laten we praten tot ze er is."

"Waarover?"

"Nou, aangezien u een tijdje in mijn huis zult wonen, zou ik graag wat meer over u weten. Ik weet dat u bij de Navy SEALs zat, maar ik weet niets over uw persoonlijke leven.

"Heeft u een relatie? Zo ja, zal zij u hinderen bij uw werk?"

"Ten eerste gaat mijn persoonlijke leven u niets aan. Ten tweede heb ik geen relatie, en zelfs als dat zo was, zou het mijn werk niet beïnvloeden.

"U hoeft verder niets over mij te weten. Ik ga nu weg om mijn spullen te pakken en kom morgenochtend terug."

"Wacht. Mijn dochter zou zo thuis moeten komen. Waarom wacht u niet even om haar te ontmoeten?"

Dexter keek op zijn horloge. Hij had nergens speciaals heen te gaan. Hij besloot dat hij net zo goed kon wachten om haar te ontmoeten. "Oké. Ik wacht wel."

"Mooi. Laat me u nog een drankje inschenken," zei Thomas. Hij pakte beide glazen en schonk ze opnieuw vol.

"Ik zal ervoor zorgen dat uw kamer klaar is, en als u iets nodig heeft, vraag het gerust."

"Is dat uw dochter op de foto?" vroeg hij, wijzend naar een van de foto's op het bureau van de man.

"Ja, dat is mijn engel," zei hij, terwijl hij de foto oppakte. Hij keek ernaar met een glimlach. "Ze lijkt veel op haar moeder. Dit is mijn vrouw. Mijn tweede vrouw, Claudia."

Dexter bekeek de foto. Hij zag dat ze veel jonger was dan haar man, maar zei er niets over. "Ze is knap."

"Ja, dat is ze, en behoorlijk lastig om mee om te gaan. Zoals je kunt zien, is ze jonger dan ik, ongeveer 15 jaar jonger.

"Ze houdt van reizen. Maar ik ben een drukbezet man, dus ik kan niet altijd mee, dus gaat ze met vrienden.

"Om eerlijk te zijn vind ik het niet fijn als ze zonder mij gaat. Maar het maakt haar gelukkig, dus ik laat haar haar gang gaan."

Dexter leunde achterover en luisterde naar de man die over zijn vrouw en dochter praatte. Het was duidelijk dat hij twee verwende vrouwen in zijn leven had.

Net op dat moment ging de deur open en kwam er een vrouw met donker haar binnen.