Het Bezit van de Alfa's

Elk jaar kwamen ze en elk jaar teisterden ze ons. Elk jaar staarden ze met hun donkere ogen en enorme lichamen naar de offers van het dorp.

Dit jaar was het mijn beurt.

Alsof het iets feestelijks was dat ik voor één nacht het seksspeeltje werd van een stel alfaklootzakken. Alsof ik hen op mijn blote knieën moest danken dat ik mijn vagina speciaal had bewaard om door hen te laten verscheuren. Ja, vast.

Het dorp was meestal rustig, maar vanavond niet. Vanavond was het bloedmaan. De nacht van de offers. Muziek en het knetteren van een vreugdevuur vulde de lucht, terwijl het dorp zich voorbereidde.

Ik keek naar de witte jurk die mijn moeder voor me had klaargelegd en grijnsde.

Ik had er even aan gedacht om van het hele gebeuren af te zien, om mijn ’zuiverheid’ te laten verpesten door de bakkerszoon uit het mannendorp. Maar de laatste keer dat ze een niet-maagd aangeboden hadden gekregen, waren de alfa's door het lint gegaan. Ze hadden bijna elke hut tot de grond toe afgebrand en de overtreedster als een hoer voor de vlammen gegooid.

Ik huiverde bij de herinnering aan haar gespreide benen, hoe ze geneukt werd waar het hele dorp haar kon zien. Het ergste was nog dat ze ervan had genoten, zo goed waren ze met hun wolvenlullen, in het vuil en de modder en schreeuwde urenlang van genot.

Ik huiverde en dook dieper in het bad. Het water was nu bijna koud en ik had mezelf van top tot teen schoon geschrobd, maar ik kon mezelf er niet toe zetten om eruit te komen.

Ik stond vanavond niet alleen tentoon voor de alfa's. Mijn vader kwam ook naar het offer. Ik had hem al jaren niet meer gezien - sinds mijn puberteit niet meer. Hij woonde samen met mijn broer in het mannendorp, zoals de traditie voorschreef.

Meisjes uit het dorp werden achttien, gaven zichzelf aan de alfa's en kwamen de volgende dag terug als ‘ vrouwen’.

De mannen konden vervolgens een vrouw kiezen, maar vrouw zijn was een relatief begrip. Het betekende eigenlijk alleen dat ze gekozen was voor voortplanting. Mijn vader had mijn moeder gekozen omdat ze mooie tieten had.

Ik snoof en keek met een scheef oog naar de mijne, terwijl ik dieper in het bad zakte zodat ik ze niet meer kon zien. Deze had ik geërfd en ik vreesde de blikken van de afstotelijke mannen die ze zouden komen inspecteren.

Ik had geen idee wie van de mannen het zou worden. Om verleiding te vermijden, mochten mannen en vrouwen voor hun achttiende geen contact met elkaar hebben. Maar ik keek er wel naar uit om mijn broer te zien.

Hij was mijn tweelingbroer, maar ik had hem al jaren niet meer gezien. Het was verdrietig, maar ik kon er niets aan doen. Niets, behalve uit het bad stappen en die vervelende jurk aantrekken.

Ik wou net opstaan toen mijn moeder binnenkwam. Haar gezicht betrok toen ze zag dat ik nog in bad zat.

"Lorelai! Schiet eens op, kind! Je moet naar het vreugdevuur met de andere offerandes!" riep ze schril, terwijl ze haar blonde lokken met een haarclip vastzette.

Ze droeg een prachtige koningsblauwe jurk, die bij onze ogen paste, met een split op haar dij en een diepe V die haar slanke taille benadrukte.

Haar donkerrode lippenstift zat perfect op haar volle lippen en ik wist dat ze haar best had gedaan, omdat ze mijn vader weer zou zien.

Hopeloos romantisch als ze was, geloofde ze nog steeds dat hij van haar hield.

Ik glimlachte. "Je ziet er prachtig uit, mam."

"Dank je, lieverd." Ze bloosde, drukte haar lippen op elkaar en gebaarde me uit het water.

Ik wimpelde haar handen weg toen ze me probeerde af te drogen. Ik griste de handdoek van haar af en wikkelde hem om mezelf heen.

"Ik ben er over een minuutje," beloofde ik, en ze aarzelde voordat ze knikte en wegging.

Ik had meer dan een minuutje nodig, en ik was al laat.

Dat was echter geen verrassing. De meeste taken die ik toegewezen kreeg leken onbelangrijk en saai, mijn stiptheid niet waardig. De dames van het dorp hadden het inmiddels opgegeven om me de les te lezen over punctualiteit.

Ik trok de witte zijden jurk aan, die een kanten split had die van mijn dij omhoog liep tot aan de zijkant van mijn borst. Hij hing laag en liet alles zien wat ik te bieden had.

Ik greep naar het witte kanten ondergoed en twijfelde tussen dit slipje en mijn boxershort. Die laatste was ook wit, maar oneindig veel comfortabeler. Ik beet besluiteloos op mijn lip. Ze gingen toch wel uit, dus wat maakte het uit?

"Waag het niet, Lorelai. Draag de kleren die je hebt gekregen," zei mijn moeder, terwijl ze met een ferme frons de deur opende. Ze kende me te goed.

Ik zuchtte en trok het slipje met een grimas aan. Ze straalde en kwam naar me toe met een borstel. Ik ging aan de houten kaptafel zitten terwijl ze mijn vochtige, ravenzwarte lokken, net als die van mijn vader.

"Ben je nerveus?" vroeg ze en het was de eerste keer dat ze openlijk over het offer sprak.

Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Het is gewoon seks." Ik haalde mijn schouders op en ze glimlachte hartelijk.

"Dan ben je dapperder dan ik was op jouw leeftijd."

"Deed het pijn?"

Ze knikte, haar ogen glinsterden bij de herinnering. Bedankt mam, nu was ik pas echt bang.

"Maar maak je geen zorgen. De alfa's zijn nu veel aardiger, vriendelijker." Ze gaf me een geruststellende glimlach, maar ik geloofde haar niet. De alfa's waren allesbehalve vriendelijk.

"Hoeveel offers zijn er dit jaar?" vroeg ik, hoewel ik niet zeker wist waarom het me interesseerde.

"Zeven. Jij bent de laatste, omdat je in de winter geboren bent." Ze glimlachte, maar het was een schuchtere glimlach, en ik had genoeg van het doen alsof.

Ik draaide me om en greep de rugleuning van de stoel vast toen ze halverwege het borstelen pauzeerde.

"O ja, dat was ik vergeten, wintergeborenen zijn vervloekt," beet ik haar toe. "Misschien heb ik geluk; tegen de tijd dat ze bij mij komen, zijn ze vast uitgeput."

Mijn moeder slikte, gleed toen met haar hand langs mijn wang en liet mijn kin in haar vingers rusten. "Zo zal het niet gaan, Lori," fluisterde ze, en ik fronste.

"Hoe moet ik dat nou weten? Je hebt me nooit iets uitgelegd," zei ik boos, en draaide me weer om zodat ze mijn haar kon afmaken.

We moesten vertrekken, anders zou ik mijn kostbare zuiverheid niet kunnen opofferen aan de beesten die in de stad woonden. De borstel ging nu langzamer door mijn haar, voordat mijn moeder stopte.

"Ze komen jullie allemaal inspecteren. Daarna stappen jullie in de koetsen. De favorieten stappen in hun persoonlijke koets."

"Je gaat de stad in naar hun landgoed. Het is prachtig, een statig herenhuis vol met alle voorzieningen, eten en luxe, die je daarna nooit meer zult zien. Het zal je versteld doen staan, en dan verdelen ze jullie in groepen. Eén per alfa," zei mijn moeder, die ver weg leek, maar ik was gefascineerd.

Ze was nog nooit zo in detail getreden en ik wist niet hoeveel ik nog wilde horen.

"Wacht, dus je hoeft niet bij alle drie te zijn?" vroeg ik, de opluchting door me heen gierend, totdat ze me een verdrietige glimlach schonk.

De drie alfa's bestuurden de drie verschillende delen van het rijk, maar ze woonden in de stad.

Wij woonden in het Grasland, waar heuvels en landbouwgronden zich mijlenver uitstrekten en enkel werden onderbroken door grindwegen. De andere twee gebieden waren het Bos en het Water.

"Niet meteen. Je wordt eerst in de groep met de Grasland offers gezet. Daarna gaan ze onderhandelen," zei ze en haar stem brak.

Ik vernauwde mijn ogen. "Onderhandelen?"

"Ruilen en kiezen welke maagden - offers, bedoel ik," corrigeerde ze, maar ik had het toch gehoord, "ze als eerste willen meenemen. Welke alfa degene zal zijn die jouw zuiverheid opeist."

"En als de groepen gekozen zijn?" vroeg ik, bang voor het antwoord, maar mijn moeder zuchtte en stond op, terwijl ze met haar duim over mijn wang wreef.

"Dan zullen ze je accepteren als een deel van het Weerwolf Territorium, je zuiverheid als offer accepterend."

"Je bedoelt als betaling," zei ik met een schuine lach, en moeder wierp me een wenkbrauw toe.

"Ze beschermen ons, Lorelai. Zonder de wolven zou ons dorp tijdens de grote oorlog vernietigd zijn, zouden de vampiers de mensen besturen en zouden we nu wandelende bloedbanken zijn," herinnerde ze me.

"In tegenstelling tot lopende seksslaven?" zei ik spottend, en haar frons werd dieper.

"Genoeg, Lorelai. Het is zoals de dingen zijn. We zijn mensen, omringd door wezens die veel angstaanjagender zijn dan wij. We moeten dankbaar zijn voor wat we hebben, en dat is de bescherming van de alfa's," zei ze, en verliet toen de kamer in de verwachting dat ik haar zou volgen.

Dat deed ik, net toen de hoorn vanaf het vreugdevuur klonk.

Moeders ogen werden groot. "Rennen, Lorelai!"