Het huisje aan het meer

. . "Ik kan het nog steeds niet bevatten dat we de middelbare school achter de rug hebben." Mijn beste vriendin Emily ligt op haar zij op mijn bed, haar hoofd rustend op haar hand.

"Ik weet het. Wat ga jij deze zomer uitspoken?"

Ze zucht diep. "Mijn ouders sturen me naar Italië."

"Dat klinkt toch geweldig?"

Ze schudt haar hoofd. "Het is alleen maar zodat ze deze zomer van me af zijn. Ik heb geprobeerd je mee te krijgen, T, maar ze wilden er niets van weten." Ze rolt op haar rug en zucht nogmaals.

Ik voel me er rot om, maar wil dat niet laten merken. "Geeft niks. Mijn ouders droppen me deze zomer in een of ander hutje." Ik kijk naar Emily en laat mijn gedachten de vrije loop.

Emily en ik schelen een maand en zijn net achttien geworden. We zijn als twee handen op één buik, maar zien er totaal anders uit.

Emily heeft zwart haar tot haar schouders, bruine ogen en een slank figuur met subtiele rondingen. Ik heb lang blond haar tot mijn middel, blauwe ogen en een weelderig figuur waar menig vrouw jaloers op zou zijn.

Onze ouders zijn nooit echt warm geweest. Toen we jonger waren, stuurden ze ons samen naar zomerkamp om van ons af te zijn. Naarmate we ouder werden, brachten we onze zomers samen thuis door, bij mij of bij haar.

Mensen zoals onze ouders krijgen alleen kinderen om er zelf beter uit te zien. We zijn als een trofee die ze kunnen showen als het uitkomt en negeren als het niet nodig is. Ze lieten nanny's en chauffeurs ons grootbrengen.

Emily en ik staan dichter bij het personeel dan bij onze ouders. We geven meer om het geld van onze ouders dan om hen als persoon.

In plaats van knuffels en zoenen op onze zestiende verjaardag, kregen we nieuwe auto's. In plaats van regels, gaven ze ons creditcards zonder limiet. Ze geven ons alles wat ons hartje begeert, zolang we hen maar niet voor de voeten lopen.

"Van wie is dat hutje eigenlijk?" Haar vraag brengt me terug naar ons gesprek.

"Een of andere kennis van hen, denk ik. Ze laten me in ieder geval een auto gebruiken terwijl ik daar ben."

"Laten ze je er niet zelf naartoe rijden?"

Ik schud mijn hoofd. "Ze laten Ronald me erheen brengen."

"Bij mij hetzelfde liedje. De mijne laten Andrew me naar het vliegveld brengen."

Onze ouders hebben dezelfde rijke vrienden, dus ik vermoed dat ze samen op reis gaan terwijl wij aan ons lot worden overgelaten. Zoals altijd. Maar Emily zal in Italië zijn en ik in een of ander hutje ergens in de middle of nowhere.

Ze kijkt op haar horloge en komt overeind. "Ik kan maar beter gaan. Mijn vlucht vertrekt morgenochtend en ik moet nog inpakken." Ze staat op en spreidt haar armen.

"Ik vertrek later vandaag," zeg ik, en sta dan op om haar een stevige afscheidsknuffel te geven.

Ik ben blij dat we allebei zijn aangenomen op NYU en in de herfst samen gaan wonen. Haar ouders huren een appartement voor ons in de buurt van de universiteit. Dan zullen we met z'n tweeën zijn, waarschijnlijk de hele studietijd.

Aangezien we ver weg zullen zijn en tenzij er een noodgeval is, denk ik niet dat we onze ouders vaak zullen horen. Waarom zouden we thuiskomen tijdens vakanties als haar ouders in andere landen zijn en de mijne ergens op hun boot?

Ik ben bezig met inpakken en haal spullen uit mijn badkamer als mijn moeder in de deuropening van mijn slaapkamer verschijnt.

"Ben je bijna klaar?" vraagt ze.

"Ja."

"Ronald rijdt de auto voor." Ze komt mijn kamer niet binnen, maar blijft in de deuropening staan. "Amelia's zoon, Mitch, zal af en toe langskomen om te kijken hoe het gaat. En je kunt hun Mercedes gebruiken als je ergens heen moet."

Ik knik, en ze praat door.

"En, Theresa, geniet van je zomer." Ze draait zich om en loopt weg.

Maar hoe kan ik plezier hebben als ik niet weet waar ik heen ga of wat ik de hele zomer in mijn eentje ga doen? Ik hoop alleen dat Mitch geen vervelende vent is. En dat hij er een beetje goed uitziet.

Ronald helpt me mijn tassen naar de auto te dragen, en zoals gewoonlijk zijn mijn ouders in geen velden of wegen te bekennen. Ik ga achterin zitten en kijk niet eens om als we wegrijden.

We rijden vier uur in stilte. Dan wijst Ronald op een klein stadje en vertelt me dat het het dichtstbijzijnde is bij de hut, die nog twintig minuten verder ligt.

Ik zucht en vraag me af of ik hier naartoe zal moeten komen. Als ik naar het stadje kijk, denk ik niet dat het de rit waard zou zijn, behalve voor boodschappen of andere noodzakelijke dingen. Er lijkt hier niet veel te beleven.

De laatste twintig minuten vliegen voorbij, en als we bij de hut aankomen, stap ik meteen uit de auto om mijn benen te strekken. Terwijl ik rondloop om mijn benen wakker te maken, kijk ik naar waar ik de komende maanden zal wonen.

De hut is eenvoudig en klein met een veranda eromheen. Maar zelfs vanaf hier kan ik zien dat het erg mooi is. Ik word nieuwsgierig om binnen te kijken, dus volg ik Ronald terwijl hij naar de deur loopt.

"Ik heb begrepen dat er een notitieblok met wat instructies op het aanrecht ligt. De alarmcode staat er ook in." Hij opent de deur voor me. "Ik kom je eind augustus ophalen. Wees alsjeblieft voorzichtig." Hij geeft me een kleine glimlach.

"Dat zal ik doen, en bedankt." Ik knijp even in zijn arm als afscheid en kijk toe hoe hij terugloopt naar de auto.

Ronald is een van mijn favoriete mensen die voor ons werken. Hij is altijd aardig tegen me. Ik voel me schuldig dat hij nog vier uur moet rijden om thuis te komen; ik had zelf kunnen rijden. Maar ik herinner mezelf eraan dat mijn ouders dit besloten hebben, en ik stop met me schuldig voelen.

Ik ga naar binnen en vind het notitieblok. Er staat:

Voor de zekerheid zet ik het alarm aan, en dan begin ik rond te kijken in de hut. Zoals ik al dacht, is het eenvoudig maar gemaakt van zeer mooie materialen, heeft het stijlvol meubilair zoals in een tijdschrift, en de beste apparatuur en voorzieningen.

De keuken, eetkamer, waskast en kleine badkamer bevinden zich onder het bovenste gedeelte in één grote ruimte. En ik ben verrast dat de keuken, hoewel klein, erg luxe is. Ik open de koelkast en zie dat er inderdaad veel eten in zit.

Ik pak een frisdrank, open het en neem een slok terwijl ik naar de woonkamer voor me kijk. Er is een grote stenen open haard aan de linkermuur van de hut met twee stoelen ervoor. Aan de rechtermuur staat een enorme tv en geluidsinstallatie met een grote bank en een kleinere bank eromheen.

Ik loop naar de achtermuur van de hut, die grotendeels uit één groot raam bestaat, om naar het terras en het bos erachter te kijken. Mijn voetstappen maken geluid op de mooie houten vloeren, en het plafond is hoog boven me, doorlopend naar de bovenverdieping.

Ik zie de trap naar boven en ga naar de bovenverdieping. Het grote bed neemt het grootste deel van de ruimte in beslag, maar de kast is groot en de badkamer ook. En het uitzicht vanaf het bed geeft me het gevoel dat ik buiten slaap.

Als ik tenminste niet naar de balustrade boven en de lijnen van het achterraam kijk.

Nadat ik mijn spullen heb uitgepakt, neem ik een douche, eet wat ontbijtgranen en ga naar bed. Ik sluit mijn ogen en denk aan morgen, en besluit buiten rond de hut te gaan kijken.

Dan denk ik aan Mitch. Ik vraag me af hoe hij eruitziet en hoop dat hij langskomt zodat ik iemand heb om mee te praten.