The Billionaire's heart (Nederlands)
Tina Campbell is een jonge, vriendelijke en levendige vrouw eind twintig die als caissière werkt bij een microfinancieringsbank. Op een dag komt ze thuis van haar werk en betrapt ze haar vriend Mike, die bij haar inwoont, op overspel. Woedend maakt ze het uit en zet hem het huis uit.
Met een gebroken hart gaat ze de volgende dag met tegenzin naar haar werk, alleen om te ontdekken dat haar bank die dag per direct sluit vanwege het niet kunnen voldoen aan de belastingwetten. Veel personeelsleden worden ontslagen, waaronder Tina.
Depressief op weg naar huis wordt Tina bijna aangereden door een auto. De bijna-doodervaring brengt haar in shock en ze valt flauw. Ze wordt wakker in een ziekenhuis waar ze ontdekt dat ze daar naartoe is gebracht door Armando Gonzalez. Hij stelt zich voor als de miljardair-voorzitter van Gonzalez Industries, een groot energiebedrijf in het land. Armando biedt haar een baan aan nadat hij haar verhaal heeft gehoord, maar zijn zoon Alejandro, de CEO, wantrouwt Tina aanvankelijk en biedt aan haar zelf te interviewen.
Alejandro ontdekt dat Tina een competente vrouw is en neemt haar aan. Tijdens haar verblijf in het bedrijf botsen de twee vaak, waarbij Alejandro er plezier in schept haar te kwellen. Dat komt ten einde wanneer Alejandro door zijn vader wordt opgedragen hem te vergezellen naar een liefdadigheidsevenement. Alejandro nodigt Tina uit om mee te gaan en ze accepteert met tegenzin. Op het liefdadigheidsevenement ontmoet ze Alejandro's jeugdvriend Tito en vervolgens Natalie, een van Alejandro's FWB's die erg aanhankelijk is. Jaloers op de aandacht die Alejandro en Tito aan Tina schenken, vernedert Natalie haar. Alejandro brengt haar naar huis en verontschuldigt zich namens Natalie.
Na een korte ruzie op kantoor dagen later met Alejandro, gaat Tina diezelfde avond met haar vriendin Kelly naar een bar om tot rust te komen. Ze wordt bijna aangerand door een wellustige vreemdeling, maar wordt op tijd gered door Alejandro die toevallig in de bar was. Alejandro brengt haar naar huis en de twee beginnen gevoelens te ontwikkelen.
Armando besluit Alejandro mee te nemen naar hun geboorteplaats in Mexico en Alejandro nodigt Tina uit om mee te gaan. Tina ontmoet Marina, Armando's zus en Alejandro's tante, die de reden uitlegt voor Alejandro's constante versiergedrag, koude houding en weigering om te trouwen:
Armando's vrouw scheidde van hem toen Alejandro een tiener was. Armando raakte in een depressie en het beïnvloedde zijn geestelijke gezondheid. Alejandro verachtte zijn moeder daarom en werd paranoïde tegenover het huwelijk, bang dat hetzelfde lot dat Alejandro trof hem zou overkomen.
Als ze terugkeren uit Mexico, is er een stroomstoring in het land en Alejandro en Tina maken gebruik van de situatie en hebben een stomende nacht. De volgende ochtend, nadat de stroom is hersteld, realiseert Tina zich dat haar gevoelens voor Alejandro sterker zijn geworden. Alejandro begint zich te ontspannen in haar aanwezigheid totdat hij merkt dat ze belt met haar ex-vriend Mike en hij boos wordt, maar ze weet de situatie snel te ontladen.
Tina's vader wordt gediagnosticeerd met een ernstige ziekte en dit maakt haar erg verdrietig, vooral omdat het bedrag dat voor zijn behandeling wordt genoemd duur is. Alejandro krijgt lucht van de informatie en betaalt voor de behandeling en Tina's vader herstelt. Voordat Tina haar dankbaarheid kan tonen, sterft Armando aan een hartaanval, waardoor Alejandro in een depressie raakt.
Tina hoort het nieuws en gaat Alejandro troosten, waardoor de gevoelens tussen hen weer oplaaien. Alejandro realiseert zich dat Tina de ware voor hem is en de enige reden dat hij nu empathie voelt en zich weer menselijk voelt, en vraagt haar ten huwelijk en ze accepteert.
Alejandro, nu de voorzitter van Gonzalez Industries, trouwt met Tina die een van de bestuursleden wordt.
De Maand Loopt Ten Einde
TINA
De huur moest binnenkort betaald worden en die vervelende oude huisbazin had me er al over aan mijn hoofd gezeurd. Ik wilde thuisblijven van mijn werk, maar ik had het geld hard nodig.
Ik stond op om me klaar te maken voor werk. Gisteren spookte maar door mijn hoofd. Ik had amper een oog dichtgedaan. Ik was nog steeds woest. Ik probeerde te huilen, maar de tranen wilden niet komen. Ik voelde me bedrogen.
De man met wie ik aan het daten was, Mike, had het aangelegd met een andere vrouw. Hij deed het nog wel in mijn appartement terwijl ik aan het werk was. Ik betrapte ze op heterdaad toen ik vroeg thuiskwam van de bank waar ik werk.
Mike. Die eikel gebruikte me de hele tijd. Ik kan niet geloven dat ik zo blind was. Hij zei nooit dat hij van me hield, maar ik dacht dat als we meer tijd samen zouden doorbrengen, hij vanzelf verliefd zou worden. Ik dacht dat hij gek op me was. Blijkbaar had ik het mis.
Ik was voor de gek gehouden door de liefde. De seks was niet om over naar huis te schrijven. Maar het had beter kunnen zijn. Ik had medelijden met de vrouw met wie hij vreemdging. Hij zou waarschijnlijk niet lang bij haar blijven hangen.
Even later had ik gedoucht en vertrok ik naar mijn werk. Ik had nog steeds de zuigzoen die Mike me gisteren had gegeven. Ik wist niet dat hij het deed. Vandaag besloot ik een sjaal te dragen. Gisteren kon iedereen op het werk mijn nek zien. Het was fijn dat de bank vroeg sloot, maar ik had het gevoel dat er iets niet pluis was daar. Ik zei tegen mezelf dat ik spoken zag. Ik was te overstuur over Mike om aan werk te denken. Ik moest en zou betaald krijgen.
Ik deed mijn deur op slot en wilde vertrekken.
"Juffrouw Campbell."
Ik gromde zachtjes en draaide me om. Haar stem klonk als nagels over een schoolbord.
Mijn huisbazin, mevrouw Kirby, stond met haar hand in haar zij. Ze droeg een grijze badjas. De kleur paste bij haar chagrijnige karakter. Ik woonde hier al jaren en had haar man nooit ontmoet. De buren zeiden dat hij ofwel dood was of haar had gedumpt. Hoe dan ook, het leek beter dan met haar getrouwd te zijn.
"Wat is er, mevrouw Kirby?" vroeg ik zonder goedemorgen te zeggen. Zij had het ook niet gedaan, dus waarom zou ik?
"Ik wil je er alleen aan herinneren dat de maand bijna voorbij is." De oude vrouw tikte met haar voet op de grond, alsof ze een punt maakte. "Dus ik hoop dat je je centjes bij elkaar hebt geschraapt, want deze keer accepteer ik geen late betaling."
"U krijgt uw geld wel." Ik wuifde haar weg en liep door. Ik was alleen te laat omdat Mike zei dat hij vorige maand zou helpen betalen. Hij verbleef hier vaker dan in zijn smerige huurkamer met ongeveer negen huisgenoten. Ik kwam er via haar achter dat hij haar niet had betaald nadat hij me had voorgelogen dat hij dat wel had gedaan.
"Weet je het zeker?" vroeg ze.
Ik draaide me om, nog steeds denkend aan Mike.
"Je wilt me deze keer niet uitdagen," zei ze. Ik zag een gemene grijns op haar gezicht. "Ik heb iemand die me al dagen vraagt naar lege appartementen. Als jij het verpest, is hij meteen welkom. Je zult aan het eind van de dag een aanzegging van 30 dagen op je deur vinden. Ik wed dat hij iets moois van jouw appartement zou maken."
Ik voelde mijn ogen trekken en mijn bloed koken. Ik voelde een vreemde woede in me opkomen. Normaal gesproken kon ik deze vrouw haar gemene woorden wel hebben. Nu was ik zo overstuur dat ik misschien niet kon instaan voor wat ik hierna zou doen.
Ik liep snel naar haar toe en kwam dicht bij haar gezicht.
Ze deinsde terug, met een verbaasde blik.
"Luister eens goed," zei ik, mijn stem klonk woedend. "Ik ben niet in de stemming voor je onzin. Ik had gisteren een rotdag. Elk normaal mens zou zien hoe overstuur ik ben en hoe hard ik mijn best doe om kalm te blijven. Blijkbaar heb jij geen greintje menselijk gevoel."
Mevrouw Kirby staarde me met open mond aan. Voor één keer kwamen er geen stomme woorden uit.
Ik gebruikte dat om door te gaan.
"Wat betreft je zogenaamde 'toekomstige huurder'," vervolgde ik, met mijn vingers aanhalingstekens makend, "zeg hem maar dat hij een andere plek moet zoeken, want je zult me deze maand niet zien vertrekken. Dus je kunt je stomme dreigementen in je rimpelige kont stoppen."
Ik draaide me van haar af en beende weg, niet gevend om hoe zij zich voelde. Ik verliet het gebouw en belde een taxi. Er was geen tijd om de bus te nemen deze ochtend, ook al kon ik me eigenlijk geen taxi veroorloven.
Ik had het huurgeld nog niet. Maar ik had geen spijt dat ik mevrouw Kirby de waarheid had gezegd. Ik zou wel iets verzinnen.
