O morzu i cieniach

Isla pędziła ulicą, zręcznie wymijała ludzi i stragany.

Jakiś mężczyzna wyciągnął rękę, by coś kupić, a ona przemknęła pod nią, przeciskając się między nim a sprzedawcą, nie dotykając żadnego z nich. Obaj byli zaskoczeni.

Za sobą słyszała tupot wielu butów – mężczyźni przepychali się przez tłum. Jeden z jej prześladowców potknął się o skrzynkę, którą wcześniej przewróciła na ich drodze. Usłyszała trzask łamanego drewna i przekleństwa, gdy kopnął ją z frustracją.

Uśmiechnęła się. Ile czasu minęło, odkąd to zrobiła? Może 40 sekund? Byli zbyt blisko.

To była tylko jedna mała sakiewka. Nie sądziła, że tak się tym przejmą. Ani że tak szybko zauważą jej brak.

Przed nią rozciągał się port, z każdym krokiem coraz bardziej pachnący rybami i solą. Ale to nie tam chciała się udać – zbyt wielu mężczyzn, zbyt otwarta przestrzeń.

Wąska uliczka, której potrzebowała, była jakieś 50 kroków dalej. Łączyła się z zaułkami, prawdziwym labiryntem zakrętów za domami i sklepami, gdzie z łatwością mogła zgubić goniących ją mężczyzn.

Minęła mężczyznę, który robił zakupy u piekarza. Zarówno sakiewka przy jego pasie, jak i jedzenie na straganie kusiły, by je podwędzić. Przez chwilę jej palce drgnęły, a kroki zwolniły. Ale to nie był czas na więcej łupów; mogła wrócić później, gdy nikt jej nie będzie gonił.

Wąska uliczka była już prawie w zasięgu wzroku, między sklepem z ubraniami a drugim ze świeczkami – ciasna, brudna i trudna do zauważenia. Idealna dla niej. Skręciła za stragan z ubraniami, bardzo blisko słupa… tylko po to, by zobaczyć wóz blokujący jej drogę.

Wpadła na pierwszego konia, odbiła się od przodu wozu i uderzyła ramieniem w drugiego konia. Ten odsunął się, przewracając oczami.

„Hej!” krzyknął sprzedawca ubrań.

„Co ty wyprawiasz, chłopcze?” zawołał mężczyzna na górze wozu, pochylając się, by rozładować skrzynkę. Wyprostował się i patrzył na nią ze złością.

Wóz był tak szeroki jak wąska uliczka, nie pozostawiał miejsca na przejście. Właściciel stał z rękami na biodrach, patrząc na nią z góry. Wiedziała, że złapałby ją, gdyby próbowała przejść nad nim. Przestraszone konie uniemożliwiały przejście dołem.

Goniący ją mężczyźni będą tu lada moment. Musiała zniknąć, i to migiem.

Port był jej jedynym wyborem. Był bardziej otwarty niż by jej to odpowiadało, ale znajdą się tam miejsca do ukrycia.

Pobiegła, zerkając w górę ulicy, gdy mijała stragan mężczyzny ze świeczkami. Jeden z goniących ją mężczyzn ją wypatrzył, gruby facet z krótkimi włosami.

„Łapać złodzieja!”

Jakaś ręka próbowała ją złapać; ledwo jej uniknęła, odwróciłą się i przyspieszyła. Teraz musiała uciekać nie tylko przed mężczyznami, ale i przed ich krzykami.

„Złodziej!”

„Zatrzymać tego chłopaka!”

Isla chwyciła kolejną skrzynkę na swojej drodze, tym razem wyciągniętą ze stosu przez sprzedawcę warzyw, rozsypując kapusty, które potoczyły się po ulicy. Więcej gniewnych okrzyków podążyło za nią.

Nie cieszyła się dziś popularnością.

Ale to dało jej czas, by przebiec przez otwartą przestrzeń portu, rozpaczliwie szukała kryjówki.

Dwóch żołnierzy rozmawiało kilka kroków po jej prawej. Skręciła w lewo. Przed nią marynarze ładowali ładunek, kolejne ryzyko. Schowała się za stertą skrzynek, przemknęła między stosem skrzyń i przykucnęła. Mogło to dać jej minutę na złapanie oddechu – jeśli nikt jej nie widział.

Ciężkie kroki kilku par butów zatrzymały się bardzo blisko.

„On się gdzieś tu ukrywa”.

To był głos brodatego mężczyzny, którego sakiewkę wciąż mocno trzymała. Cholera, a wyglądał na kogoś, kto ma wystarczająco dużo pieniędzy.

Bardziej niepokojące było to, jak pewny był, że się ukryła, a nie pobiegła w dół mola i zawróciła.

Isla wcisnęła się do skrzyni z luźną pokrywą i położyła się na cytrynach w środku. Przyciągnęła pokrywę mocno nad sobą. To nie zadziała, jeśli będą dokładnie szukać, ale jeśli pozostanie ukryta wystarczająco długo, może pomyślą, że się pomylili i będą szukać gdzie indziej.

„Dajmy spokój, Henrik”, odezwał się nowy głos, brzmiący na zmęczony. „Zmusił nas do długiego biegu, ale to tylko kilka monet”.

„To nie była moja sakiewka”.

Poczuła zawartość sakiewki przez miękką skórę, ścisnęła, by odgadnąć, co jest w środku. Cholera, nie kłamał. To nie przypominało monet. Coś twardego w środku; może klejnot?

Było zbyt ciemno, by wyraźnie widzieć z opuszczoną pokrywą, ale nie chciała ryzykować podnoszenia jej krawędzi dla lepszego światła. Jeśli to był klejnot, był wystarczająco duży, by być bardzo wartościowym… i być wystarczającym powodem, by dalej ją ścigali.

Odciągnęła koszulę i włożyła sakiewkę pod opaski na piersi – ciasne paski materiału utrzymają ją bezpiecznie. Nie zamierzała przejść przez te wszystkie kłopoty tylko po to, by przypadkowo ją zgubić, gdyby musiała znowu uciekać. Albo pływać, tak na wszelki wypadek.

Ich rozmowa stała się cicha. Słyszała, że mówią, ale nie rozumiała słów. Potem rozległo się głośniejsze wezwanie. „Dirk, załaduj te skrzynie”. Znowu głos Henrika.

„Kapitanie? Te?”

„To właśnie powiedziałem”.

„One nie są nasze”. Cichsza odpowiedź.

„Nie obchodzi mnie to. Załaduj je i resztę ludzi na pokład. Zmiana planu: odpływamy za mniej niż godzinę”.

„Tak jest, Kapitanie”.

Isla cicho się zaśmiała. Ten Kapitan Henrik to niezła postać. Gonił ją za kradzież, ale był gotów zabrać cudze skrzynie. Cóż, nieważne. Wszystko, co musiała zrobić, to poczekać, aż załadują się i odpłyną, a potem będzie mogła sprzedać swój klejnot.

Marynarze podeszli bliżej, ich stopy hałasowały wokół niej, gdy skrzynie były ciągnięte i potrącane. Isla znieruchomiała, trzymając luźny róg pokrywy, by nie poruszył się i nie zdradził jej.

Potem skrzynia, w której się znajdowała, została podniesiona i niesiona.

Czy mogła wyskoczyć? Nie, nie bez zostania złapaną. Nieśli ją wzdłuż mola. Jeśli ją złapią, jedynym wyjściem będzie skok za burtę, do wody. Niezbyt dobry plan w otoczeniu marynarzy. Nie wszyscy umieli pływać, ale wystarczająco dużo by umiało – i prawdopodobnie lepiej niż ona.

Musiała czekać.

Skrzynia przechyliła się pod kątem, a Isla potoczyła się wraz z cytrynami, uderzając miękko o bok. Może mężczyźni niosący ją tego nie zauważyli, bo nie było krzyków. Ale to mogło oznaczać tylko jedno – była wnoszona po trapie na statek.

Ten dzień robił się coraz gorszy.

To był okropny plan, ale jedyny, jaki miała. Przynajmniej gdy statek będzie w drodze, nie zatrzyma się. Jeśli uda jej się dotrzeć do relingu bez złapania, ucieknie.

Wnieśli ją na pokład, ale nie odstawili od razu. Zamiast tego jej skrzynia została ostrożnie opuszczona, a to niewielkie światło, które przenikało przez pokrywę, zgasło w ciemności.

Ale jaką miała szansę na ucieczkę? Może wciąż mogła się wymknąć, gdy skończą załadunek. Prawdopodobnie nie będą ściśle pilnować ładowni.

Jej skrzynia została postawiona ze zgrzytem i szarpnięciem. Isla leżała cicho, nasłuchując głosów mężczyzn i kroków, gdy ładowali statek.

Długi czas czekania tylko z cytrynami i skradzionym klejnotem jako pożywieniem.

Rozległ się hałas stóp na pokładzie nad nią, więcej męskich okrzyków, i statek zaczął się poruszać. Odpływali.

To była chwila prawdy.

Isla ostrożnie uniosła róg pokrywy, dostrzegła ciemną ładownię na dnie statku, dokładnie tak, jak się spodziewała. Wyszła, prześlizgując się przez krawędź skrzyni i lekko opuściła się na podłogę do przysiadu. Wszystko, co musiała teraz zrobić –

Czyjaś ręka chwyciła ją za kark. „Myślałeś, że nie wiemy, w której skrzyni się ukryłaś, co?”

Dłoń oprawcy zacisnęła się na jej nadgarstku, ścisnął go, aż krzyknęła. Jej palce się otworzyły, a ostrze upadło na podłogę, wbijając się czubkiem w drewno z tępym stuknięciem. „Nie chcę dziś zostać dźgnięty, chłopcze”.

Wyciągnął ją z ładowni, jedną ręką wciąż trzymał za kark, drugą boleśnie wykręcał jej ramię za plecami. Popchnął ją po schodach na pokład, nie rozluźniając uścisku.

Statek wciąż był w porcie, kierował się w stronę falochronu, zostawił molo i jej jedyną szansę na bezpieczeństwo daleko za sobą.

Przełknęła ciężko ślinę. Jakie zostały jej możliwości? Tylko jedna. Jeśli zdoła się wyrwać z jego uścisku, mogła skoczyć za burtę. Będzie za późno, gdy dotrą na otwarte morze. Nie mogła przepłynąć przez tak silne fale.

Skręciła się mocno, kopiąc go w stopę. Zaklął z bólu, a jego ręka ześlizgnęła się z jej karku, ale nie puścił nadgarstka. Isla krzyknęła, gdy brutalnie wypchnął jej rękę do góry, naciskając na ramię, nie dając jej wyboru, tylko się zgiąć.

„Poddaj się”, warknął. „Zostałeś złapany. Staw czoła karze jak mężczyzna”.

Ale wełniana czapka Isli zsuwała się, poluzowana podczas ich krótkiej walki. Próbowała ją złapać, ale on był szybszy, ściągając ją. Jej blond warkocz opadł swobodnie, odbił się od pleców.

„Co my tu mamy?” Brzmiał na rozbawionego, trzymając czapkę poza jej zasięgiem. „Jednak nie chłopak, co?”

„Zaprowadź ją do mojej kajuty” dobiegł głos z górnego pokładu. To był wytworny głos, który słyszała na nabrzeżu i przy stole do kart, gdzie zabrała jego sakiewkę. Decyzja, która szybko okazywała się najgorszym błędem jej życia.

„Dirk, znajdź strażnika do drzwi”.

Isla spojrzała przez ramię, by zobaczyć tego, kto wypowiedział te słowa. Kapitan Henrik, jak teraz wiedziała. Stał i obserwował ją ze skrzyżowanymi ramionami, a jego twarz nie wyrażała gniewu, lecz rozbawienie.

Śmiał się z niej, cholera. Mężczyzna, którego sakiewka była ukryta pod jej opaskami na piersi, i na którego statku była teraz uwięziona. Nie wierzyła w szczęście; wierzyła w karmę. To nie skończy się dobrze.

Nie mogła nic zrobić. Popchnął ją do kajuty na rufie statku, pod górnym pokładem, otworzył drzwi i wepchnął do środka.

Potknęła się i upadła, lądując na grubym dywanie, co zraniło jej dumę. Uśmiechnął się do niej i zatrzasnął za sobą drzwi.

Bez noża, bez możliwości ucieczki, bez miejsca, do którego można by zwiać.