Przez ostatnie kilka dni Freya była bardziej otwarta na poznawanie się. Na zaakceptowanie mnie. Jedyną rzeczą, która nas powstrzymuje, jest mój wilk; Rafe’owi nie podoba się, że chce wszystko robić powoli.
Wciąż myśli, że wciągam ją na siebie, gdy śpi, ale prawda jest taka, że sama tam ląduje. Nie sądzę, by zauważała, że to robi.
Rafe jest jednak zrzędliwy. Przyzwyczaił się do kobiet, które się na nas rzucają, ale Freya taka nie jest, więc zdecydował, że nie będzie rozmawiał z jej wilczycą, dopóki nie zdecyduje, że chce, abyśmy połączyli się w parę i ją naznaczyli. Nie powiedziałem jej o tym jeszcze, bo wiem, że jego odmowa pogorszy nasze relacje.
Ale Freya nie będzie pytać o mojego wilka. Mówi, że Lupa jest gotowa na spotkanie z Rafe’em, ale on ani drgnie.
W tej chwili idziemy z Freyą do biura jej ojca, aby mogła mu powiedzieć o swojej decyzji. Kiedy docieramy na miejsce, puka do drzwi, a on zaprasza nas do środka.
Staję w kącie biura i obserwuję, jak Freya przytula i całuje króla, a na jej twarzy pojawia się promienny uśmiech. Wciąż pracuję nad tym, by również zasłużyć na takie spojrzenie. Uśmiecha się, gdy mnie widzi, ale to nic w porównaniu z tym, co daje swojej rodzinie.
„Czemu zawdzięczam tę przyjemność?” pyta król Oscar.
Freya bierze głęboki oddech. „Jutro wyjeżdżam z Jasperem” mówi łamiącym się głosem. „Zaczęłam już pakować swoje rzeczy. Chciałam ci powiedzieć, zanim zobaczysz, jak są wynoszone z mojego pokoju”.
Król wstaje z fotela i idzie przytulić córkę. Ona zaczyna płakać w jego ramionach.
„Jesteś pewna, że tego właśnie chcesz?” pyta.
Freya kiwa głową. „Tak, tak jest. Muszę spróbować, tato” szepcze. „Ty ze wszystkich ludzi wiesz, że Bogini Księżyca nie popełnia błędów. Lupa ciągle przypomina mi o naszej więzi z Jasperem. Czujemy tę więź każdego dnia i nie chcę jej dłużej ignorować. Jedynym sposobem na upewnienie się, że podejmuję właściwą decyzję, jest podążanie za głosem serca. A w tej chwili moje serce mówi, by udać się z Jasperem do jego królestwa”.
Król Oscar przytula ją mocniej, a ona dalej płacze przy jego klatce piersiowej. Dźwięk ten zapewne dotarł do jej braci, ponieważ szybko wpadają do biura i natychmiast na mnie warczą.
Nie mogliby mnie pokonać. Nie mogą się ze mną równać. Ale ich tata powstrzymuje ich przed próbą ataku i cieszę się z tego. „Płacze, bo jutro wyjeżdża” mówi.
Bracia mojej partnerki zamierają i patrzą na nią. Następnie chwytają ją i mocno przytulają. Rozmawiają o tym, jak bardzo będą za sobą tęsknić, a ona wyciąga od nich obietnicę, że będą ją odwiedzać i mówi, że zrobi to samo.
To noc pełna emocji dla mojej partnerki. Przez większość nocy płacze w moich ramionach i zasypia na mnie.
Freya nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo walczę, by się przy niej powstrzymać – zwłaszcza, gdy zasypia na mnie w samej krótkiej koszuli nocnej. Jest moją partnerką, więc chcę poddać się więzi i ją posiąść, ale tego nie robię. Nawet się jeszcze nie całowaliśmy, ale mam nadzieję, że wkrótce to nastąpi.
Następnego ranka Freya nie spieszy się z pożegnaniem ze wszystkimi pracownikami. Tylko Greta, kobieta, która jest dla niej jak matka, jedzie z nami. Pierwotnie Freya chciała, aby Penelope również z nami pojechała, ale nie rozmawiały ze sobą od dnia, w którym przyłapała nas w łóżku.
Freya próbowała jej wytłumaczyć, że jesteśmy bratnimi duszami, że jesteśmy sobie przeznaczeni, ale dla Penelope nie miało to znaczenia. Powiedziała kilka okropnych rzeczy, które zraniłyby moją partnerkę, gdyby nie była silną kobietą. Nazwała nawet Freyę łatwą szmatą, ale moja partnerka nie uroniła ani jednej łzy.
Potem Freya powiedziała mi tylko, że jest na siebie zła, że zmarnowała tyle lat, myśląc, że są najlepszymi przyjaciółkami.
Mimo wczorajszego emocjonalnego pożegnania w gabinecie króla, Freya i jej rodzina są wzruszeni, gdy żegnają się ponownie. Jej ojciec trzyma ją blisko i całuje ją w głowę. Nicholas i Lance przytulają ją i Gretę, starsza kobieta mówi im matczynym tonem, że będzie za nimi tęsknić.
Jednak to, co zostawia za sobą moja partnerka, nie dociera do mnie w pełni, dopóki nie zobaczę smutnych twarzy jej rodziny i personelu, gdy odjeżdżamy. Dociera do mnie, że Freya straciła już matkę, gdy była młodą dziewczyną, a teraz wyprowadza się z jedynego miejsca, które kiedykolwiek nazywała domem.
Cieszę się, że zdecydowała się mnie zaakceptować i przenieść do mojego królestwa, a ja dopilnuję, by tego nie żałowała.
