Şahane Bekâr

AMELIA

Elimde kahvem, her zamanki soğukkanlı hâlimle süzülerek işe gidiyordum. On dakika geç kalmıştım ama kim takip ediyordu ki?

Ana ofisin kapısını açtığımda neredeyse şaşkına döndüm. Telefonların hiç durmadan çaldığını, insanların ellerinde dosyalarla koşturduğunu görünce en yakınımdaki kişiye dönüp, “Ne oluyor burada?” diye sordum.

“Şirketle ilgili bazı sorunlar var. Haklarında dava mı ne açılmış ne? Basın arıyor, toplayıp incelememiz için bazı dosyalar verildi ve hepimiz acil bir toplantıya çağrıldık.”

Toplantıda, çalıştığım finans ve yatırım firmasının birkaç personeli hakkında birkaç şikâyet olduğunu öğrendim.

Benimle birlikte birkaç psikoloğun daha seans notlarının incelenmesi gerekecek gibi görünüyordu. Sonuçta, personel tüm sorunlarını bize anlatmıyor muydu?

Terapistler olarak notlarımıza neler yazıp yazamayacağımız konusunda her zaman yönlendirilirdik. Şirketin itibarını zedeleyebilecek herhangi bir şey seans belgelerine not edilmeden önce bir üst kademeye iletmemiz beklenirdi.

Bu, hepimizin çok iyi bildiği sözlü bir anlaşma gibiydi. Tabii, burada işler sarpa sarmış, insanlar birbirine yamuk yapmaya başlamıştı. Personelin bize sunduğu sorunların çoğu da bunlardı.

Üst düzey personel alttakiler tarafından suçlanmanın şokunu yaşıyordu. Bu işlerde duygusallık zayıflık olarak görüldüğü için daha en baştan duygusuz, acımasız olmak üzere eğitiliyorlardı.

Platform topuklu ayakkabılarıyla süzülerek yanımdan geçen Jane’i görünce, “Pişt!” dedim.

Arkasını dönerek, “Neyiz biz, gizli görevde falan mı? Pişt de neyin nesi?” diye sordu.

“Tüm bu olanlar hakkında ne düşündüğünü merak ettim. Sonuçta her şeyin gerçekleştiği ana katta çalışıyorsun.”

“Amelia, burada ne yaptığımızı biliyor musun?”

“Bilmeme gerek var mı?”

“Hayır ama nasıl oluyor da hizmetlerin için talep almaya devam ediyorsun? Anlattıkları saçmalıkları dinliyor musun ki?”

“Pek değil ama dinliyor taklidi yapmakta iyiyim.”

“Dinlemeye başlasan iyi olur, kızım. Adamlar çalışanların seans notlarının peşindeler. Yüzlerce not var ve bunları deşifre etmek için avukatlarla birlikte çalışmanıza ihtiyacımız var.”

O an, her zaman iyi olduğum bir şeye sahip olduğuma sevindim. Notlarıma!

Olayın üstünden birkaç gün geçmesine rağmen neler olduğunu hâlâ tam olarak kavrayamamıştım.

Yıllık değerlendirmeler ve benzeri şeyler dışında ofise hiç çağrılmadığım hâlde patronun ofisine gitmem istenmişti. Durum acil görünüyordu.

Yaşlı patron geniş ofisine girdiğimde, “Amelia,” dedi. Sandalyenin yanında bir kutu vardı. Oturduğumda, pencerenin yanında daha fazla kutu olduğunu fark ettim.

Patron, seans notları ile dava hakkında bilgi verdikten sonra avukatların incelemesi gereken tüm notların yer aldığını söylediği kutuları gösterdi.

Bunları önümüzdeki birkaç hafta içinde bir blok ötedeki çok prestijli bir hukuk firması olan Harrington, Epstein and Walker’a götüreceğimi söyledi.

Önünden defalarca geçtiğim o yüksek, zarif binaya her zaman hayranlık duymuştum. İçeri girip çıkan şık takım elbiseli insanlar inanılmaz etkileyiciydi.

Patron ilk kutuyu bugün götürüp götüremeyeceğimi sordu. Görünüşe göre, “şirket malı” oldukları için başlarında durmam gerekiyordu.

Onları yalnızca ben oradayken inceleyebilirlerdi. Bir nevi gözetimli çocuk ziyareti gibiydi ve gözetmen de bendim.

Patronun konuşması bittiğinde büyük kutuyu alıp çıktım ama dışarı çıkar çıkmaz yere bıraktım. Bu yaşlı moruk bunu gerçekten de bir blok boyunca taşımamı mı bekliyor?

Her zaman çok yardımsever biri olan kat görevlisi John’u görünce kutuyu Harrington, Epstein and Walker’ın kapısına kadar taşıyıp taşıyamayacağını sordum. Neyse ki John beni sevdiği için isteğimi geri çevirmedi.

Kutu çok düzgün görünse de ben berbat görünüyordum. Lacivert pantolon, bluz ve düz ayakkabılardan oluşan kombinim hukuk bürosundaki kadınların giydiği iddialı takımlara hiç benzemiyordu.

Bir iş günü için idare eder şıklıkta olsam da saçlarımı gelişigüzel bir şekilde toplamış, makyaj yapmaya da fırsat bulamamıştım.