Alfa's Hinde

Ik was zes jaar oud toen ik Ace ontmoette.

Ik was met mijn familie op een cruise op de Bahama's. Toen was het nog enkel mijn moeder, mijn vader en ik. Joe, mijn stiefvader en al zijn kinderen, kwamen pas veel later.

Ik herinner me dat ik gelukkig was. Zo, zo gelukkig. Het was de eerste keer dat we als gezin op vakantie waren en mijn ouders hadden er lang voor gespaard.

Mijn ouders en ik waren in het zwembad aan het plonsen, lachten en amuseerden ons. Het was de zomer dat ze me leerden zwemmen.

Thuis hadden ze het altijd zo druk, vooral mijn vader. Na school ging ik elke dag meteen naar de kinderopvang en zag ik ze pas als het al laat was.

We brachten de weekenden samen door, maar ik had nooit hun volledige aandacht. Er kwam altijd wel iets tussen. Papa was ongetwijfeld een workaholic en kwam elke avond laat thuis.

Dus deze vakantie, met hun onverdeelde aandacht voor mij, was een als droom die uitkwam.

Mijn vader had me net in zijn armen genomen en maakte zich klaar om me terug in het water te gooien toen Ace naast ons verscheen.

Mijn vader pauzeerde even en keek naar het jongetje dat daar gewoon naar me stond te staren en diep ademhaalde alsof hij een of andere astma-aanval of zo had.

Ace was altijd al adembenemend geweest, zelfs als kind. Er was iets aan hem dat je naar hem toe trok, dat je dwong om te stoppen en te kijken.

Hij had kort bruin haar, een gebruinde huid en doordringende, donkerblauwe ogen—zo donker dat ze bijna paars leken.

Ik herinner me dat ik helemaal door hem gefascineerd was. Het voelde alsof hij me gehypnotiseerd had en ik niet in staat was om weg te kijken.

Zonder een woord te zeggen, pakte Ace mijn arm vast en trok me weg van mijn vader.

Ik was te erg onder de indruk om me te verzetten. Het leek niet raar dat deze vreemde me zonder uitleg bij mijn ouders vandaan sleepte. Het voelde bijna natuurlijk—alsof het zo had moeten zijn.

Naast zijn indringende blauwe ogen, was het volgende ongewone dat me opviel aan Ace de vonken. Overal waar hij me aanraakte, voelde ik kleine, aangename stroomstootjes.

"Euh, neem me niet kwalijk, jongeman." Mijn vader stapte naar voren. Hij legde een hand op mijn schouder en trok me een stap achteruit.

Toch liet Ace me niet los. Sterker nog, zijn greep werd alleen maar steviger.

"Wat denk je precies dat je met mijn dochter aan het doen bent?"

Ace's ogen vernauwden zich naar mijn vader en leken donkerder van kleur te worden. "Nee," zei hij op een resolute toon.

Ace rukte me naar voren, waardoor mijn vader gedwongen werd me los te laten. Ik botste tegen Ace's borst aan waarna hij zijn armen om me heen sloeg en me wegdraaide van mijn ouders, alsof hij me tegen hen wilde beschermen.

"Van mij."

Dat was de eerste van vele, vele keren dat Ace me de zijne zou noemen.

Mijn vader fronste zijn wenkbrauwen en ik kon zien dat hij geen idee had wat er aan de hand was.

Ik had me ook zorgen moeten maken, maar dat deed ik niet. Ik was te erg onder de indruk van de jongen die voor me stond.

Ik legde mijn wang tegen zijn schouder, want ik wilde de vonken op mijn gezicht voelen. Ik giechelde toen ze langs mijn huid dansten. Ze voelden grappig.

Ace keek op me neer. Een emotie die ik niet helemaal kon ontcijferen straalde uit zijn ogen.

Twee mensen die ik niet herkende kwamen voor Ace en mij staan en stapten naar mijn ouders toe. Later kwam ik te weten dat het Ace's vader en moeder waren.

Ze begonnen met mijn ouders te praten en staken hun handen voor zich uit toen mijn moeder om hen heen probeerde te lopen om bij mij te komen.

Hoe hard ik ook probeerde te verstaan wat ze zeiden, er was te veel lawaai om ons heen om iets te kunnen horen. Het leek serieus, wat het ook was.

Ace negeerde hen, nam mijn hand weer in de zijne en begon me mee te sleuren.

"Hé," zei ik tegen hem. Ik keek naar onze handen. De vonken werden sterker en verspreidden een vreemde, maar aangename warmte door mijn lichaam. "Hoe doe je dat?"

Ik probeerde onze handen naar mijn gezicht omhoog te brengen om ze te bestuderen, maar Ace wilde er niets van weten.

Hij verstevigde zijn greep. "Trek je niet terug."

Ik slikte. "Dat deed ik niet. Ik wilde alleen weten waarom je huid me elektrocuteert."

We waren nu aan de andere kant van het zwembad, ver weg van de meeste mensen. Hij stopte en draaide zich om zodat hij me kon aankijken, zonder mijn hand los te laten.

"Omdat je van mij bent," zei hij alsof het de meest voor de hand liggende verklaring ter wereld was.

Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. "Euh, wat bedoel je?"

Hij staarde me aan als antwoord.

"Euh, oké, ik denk dat ik nu terugga naar mijn ouders," mompelde ik.

De woorden smaakten slecht toen ze uit mijn mond kwamen. Ik wilde eigenlijk niet terug naar mijn ouders, maar ik wist niet wat ik anders moest doen in deze situatie.

Ik keek om naar mijn vader en moeder. Ze waren nog steeds in gesprek met de twee vreemden.

"Nee," zei Ace weer. "Je blijft hier. Bij mij."

Ik knipperde met mijn ogen. "Wilde je spelen of zo?"

Opnieuw reageerde Ace niet. Hij was te druk bezig met mij te bestuderen.

"Hoe heet je?" vroeg ik in plaats daarvan.

"Ace Stoll."

Ik glimlachte. Eindelijk kwam ik ergens met deze kerel. "Ik ben Dorothy! Maar iedereen noemt me Doe."

Voor het eerst verdween Ace's frons en vormde zich een kleine glimlach op zijn lippen. "Mijn Doe."

Ik keek hem geamuseerd aan. "Waarom blijf je me de jouwe noemen?"

Die vakantie werd al snel de Ace-en-Doe vakantie. We brachten elke seconde samen door, waarbij we speelden, rondrenden en zwommen in het zwembad.

Onze ouders waren altijd in de buurt en waren meestal in gesprek, hoewel ik nooit wist waarover.

Ik herinner me dat ik de bezorgde blikken van mijn ouders zag, maar ik besteedde er nooit veel aandacht aan. Waarom zouden ze ervoor kiezen te zitten en te praten als er zoveel plezier gemaakt kon worden? Volwassenen waren raar.

Ik was graag bij Ace. Hij praatte niet veel, maar toch hadden we veel plezier. Ik vond het heerlijk dat ik hem aan het lachen maakte. Ik kon uren tegen hem kletsen terwijl hij zat te luisteren, geboeid door elk woord.

Later hoorde ik mijn moeder zeggen dat we elkaar in evenwicht hielden en ik kon niet anders dan het met haar eens zijn.

Hij was kalm en rustig, terwijl ik hyper en luidruchtig was. Hij dacht na over alles wat hij deed, terwijl ik spontaan was en constant iemand nodig had die me tegenhield om domme dingen te doen.

We pasten goed bij elkaar.

Eindelijk had ik iemand die me begreep. Na jarenlang opgegroeid te zijn met enigszins afwezige ouders, gaf hij me het gevoel dat ik speciaal was en dat hij me echt zag.

Na een tijdje raakte ik gewend aan de vreemde vonken die ik voelde telkens wanneer ik hem aanraakte. Ze deden nooit pijn. Ze voelden zelfs verrassend aangenaam aan, dus ik vond het fijn als hij mijn hand vasthield wanneer we rondliepen op het schip.

Mijn ouders leken het niet erg te vinden dat Ace en ik zoveel tijd met elkaar doorbrachten, ondanks dat dit een gezinsvakantie was. Het werd alleen 's nachts een probleem toen Ace weigerde om van mijn zijde te wijken om te gaan slapen.

Om dit probleem op te lossen, stelden zijn ouders voor dat we in dezelfde kamer mochten slapen, als een logeerpartijtje. Ik vond het een geweldig idee, maar mijn ouders waren ertegen.

Toen mijn vader me terug naar mijn kamer wilde brengen, rende Ace achter me aan en ontblootte zijn tanden.

En toen beet Ace hem.

Ik herinner me mijn vaders geschokte gezicht nog toen hij zijn hand terugtrok en neerkeek op het rode merkteken dat hij daar had achtergelaten.

Het was geen verrassing dat Ace zijn zin kreeg. Zelfs als zesjarige was hij ongelooflijk intimiderend.

Ace sliep die nacht in de kamer van mijn gezin en deelde het tweede queensize bed met mij. De volgende nacht deed hij hetzelfde... en de nacht daarna.

Uiteindelijk weken we de hele cruise geen minuut van elkaars zijde, behalve als een van ons naar het toilet moest of moest douchen.

Mijn ouders praatten veel met zijn ouders tijdens de vakantie. Ik herinner me dat ik op een middag naar hen keek terwijl Ace en ik aan het knutselen waren op het dek van het zwembad, terwijl onze ouders aan een tafel in de buurt zaten.

Ik was er vrij zeker van dat ik mijn moeder zag huilen om iets wat Ace's vader had gezegd.

Ace legde zijn hand op mijn schouder en trok mijn aandacht weer naar hem toe. "Ik heb een enorm zwembad bij mij thuis dat je echt leuk zult vinden als je langskomt."

"Maar je woont in Colorado."

"Ja."

"Ik woon in Massachusetts." Ik voelde me opeens verdrietig. "Mijn moeder zei dat we super ver bij elkaar uit de buurt wonen en dat ik een vliegtuig zou moeten nemen om je te bezoeken. Dat zou wel een miljard uur duren."

Er trok een schaduw over zijn gezicht. "Mijn vader zei dat je gaat verhuizen naar een huis dicht bij dat van mij. Na onze vakantie ga je met me mee terug naar Colorado zodat we voor altijd vrienden kunnen blijven."

Ik fronste. Ik vond het idee om vrienden te blijven met Ace geweldig, maar ik wist niet of hij het meende dat ik bij hem in de buurt kwam wonen.

"Doe," zei mijn moeder van achter me.

Ik draaide me om. Ze had haar armen over elkaar geslagen en haar gezicht was gezwollen van het huilen. Mijn vader stond naast haar met een frons op zijn gezicht.

"Kom mee. We gaan terug naar onze kamer."

Ik stond op. "Mag Ace mee?"

"Ik kom." Ace sprong uit zijn stoel en nam plaats aan mijn zijde.

"Nee, we gaan alleen praten," reageerde mijn vader. Zijn toon liet geen ruimte voor tegenspraak.

Een vreemd grommend geluid kwam van naast me. Ik draaide me om zodat ik kon zien waar het geluid vandaan kwam en zag dat Ace's vader achter hem ging staan en zijn handen op zijn schouders legde.

"Rustig," zei zijn vader op kalmerende toon. "Haal diep adem."

Ace liet zijn tanden zien en zijn vuisten waren gebald naast zijn zijden terwijl hij naar mijn vader keek. Ik deed een stap achteruit.

"Je maakt Dorothy bang, Ace," ging zijn vader verder, terwijl hij in zijn schouders kneep.

Ace's donkere ogen schoten naar de mijne. Misschien omdat hij mijn bange uitdrukking opmerkte, deed hij uiteindelijk wat zijn vader vroeg. Hij ademde diep in en ik dacht dat ik de spanning uit zijn lichaam zag verdwijnen.

"Jullie hebben ongeveer een half uur," zei Ace's vader tegen mijn ouders. "We kunnen ze niet te lang van elkaar weghouden nadat ze elkaar net hebben ontmoet. Mijn zoon is nu al overstuur."

Mijn vader knikte. Hij keek naar Ace terwijl hij mij en mijn moeder naar de uitgang meetrok.

Ze namen me mee naar onze kamer en zetten me neer op de rand van mijn bed voordat ze tegenover me gingen zitten.

"Wat is er aan de hand? Waarom huilt mama?" vroeg ik.

Mijn ouders wisselden blikken uit.

"We wilden weten hoe je je voelt," zei mijn vader. "Heb je een goede vakantie?"

Ik schudde enthousiast mijn hoofd op en neer. "Ja, het is erg leuk geweest. We moeten de volgende keer opnieuw op cruisevakantie gaan!"

"En vond je het leuk om met Ace om te gaan? Vind je hem… leuk?" vroeg mijn moeder.

Een warm gevoel vulde mijn borst bij het horen van de naam van mijn nieuwe vriend. "Ik vind hem echt leuk. Hij is mijn nieuwe beste vriend. Ik wou dat we samen naar school gingen."

Ze keken elkaar weer aan.

"Moeten we morgen echt naar huis?" vroeg ik, denkend aan het feit dat ik afscheid moest nemen van Ace. "Kunnen we niet nog een paar dagen blijven?"

Mijn vader liet een lange adem ontsnappen. "Eigenlijk gaan jij en je moeder nog niet naar huis naar Massachusetts. Jullie gaan met de Stolls mee naar Colorado."

Ik deinsde verbaasd achteruit. Ace had hetzelfde gezegd! "Waarom?"

Mijn moeder knielde voor me neer en nam mijn handen in de hare. "Het is een beetje moeilijk uit te leggen. We... Nou, we... Zie je, jij en Ace..."

Voordat ze haar zin kon afmaken, gromde mijn vader en schudde hij zijn hoofd naar haar.

Mijn moeder tuitte haar lippen. "We leggen het later wel uit, lieverd, als we meer informatie hebben.

"Maar ik beloof je, het is beter zo. Je zult Colorado leuk vinden. Er zijn daar bergen en in de winter valt er veel sneeuw—"

"En school dan?" onderbrak ik. Ik gaf niets om bergen of sneeuw. Ik hield van school en wilde mijn vrienden niet achterlaten.

"Je gaat naar een nieuwe school in Colorado. Een hele goede."

"Maar ik wil niet naar een nieuwe school!" Tranen van frustratie begonnen in mijn ogen te branden.

"Ik weet het, schat." Mijn moeder kneep in mijn hand. "Maar je zult je nieuwe school leuk vinden.

"En mijn vrienden dan? En Marta?"

Mijn vader knielde ook. "Je zult nieuwe vrienden maken. En je kunt Marta nog steeds bellen wanneer je maar wilt. Misschien kan ze zelfs op bezoek komen."

"En je zult Ace hebben," voegde mijn moeder eraan toe. Haar glimlach bereikte haar ogen niet. "Je zal op dezelfde school en in dezelfde klas als hij zitten. We hebben het allemaal al geregeld."

Ik snoof. "Echt?" Ik ontspande lichtjes.

"Yep," bevestigde mijn moeder. "We zagen hoe goed jullie met elkaar omgingen en dachten dat jullie het misschien leuk zouden vinden om dicht bij elkaar te wonen. Hoe klinkt dat?"

"Mag ik het hem gaan vertellen?" Ik was op een vreemde manier wanhopig om hem weer te zien.

Zonder op antwoord te wachten, stond ik op en liep naar de deur. Het verbaasde me niet dat Ace aan de andere kant stond te wachten. Hij zag er gespannen uit en zijn ogen hadden nog steeds een enge zwarte kleur.

"Raad eens!" riep ik uit. "Je had gelijk! Ik verhuis naar Colorado!"

En zo verscheen ineens een aanstekelijke glimlach op Ace zijn gezicht.

De volgende dag begon de rest van mijn leven: het deel dat ik doorbracht met Ace aan mijn zijde.