Saint-Rock High 1. Kitap: Acı ve Tatlı Bir Buluşma

TORY

Kitap 1:Acı ve Tatlı Karşılaştığında

“Tory, Davis'i eşin olarak kabul ediyor musun?” diye soruyor rahip.

Bu sözleri duyar duymaz, ter içinde kalıyorum. Sadece iki kelime söylemem gerekiyor. Ama yapamıyorum.

Davis'e bakmaya bile cesaretim yok. Lisedeki sevgilimdi. En çok sevdiğim kişi olması gerekiyordu. Kalbim küt küt atıyor. Gözlerim doluyor. Beni aldatarak nasıl incittiğini hâlâ içimde hissediyorum.

Arkamdan biri hafifçe öksürüyor. Ne yapmam gerektiğini hatırlatıyor.

“H-hayır,” diyorum zorlukla ve salondakiler şaşkınlıktan donup kalıyor. Bazıları telefonlarını çıkarıyor. “Hayır, ben... ben...”

Daha fazla kişinin fotoğraf çektiğini duyuyorum ve salon sanki üzerime üzerime geliyor. Nefes almakta zorlanıyorum. Ne söyleyeceğimi bilemiyorum.

“O... Davis ve K-Katy...”

İsimlerini söyledim. Titriyorum. Daha fazlasını anlatamıyorum. Onları yaparken gördüğüm şeyi dile getiremiyorum.

“Damadın odasında sevişiyorlardı,” diyor Judy yüksek sesle. Nedimem o. Elini omzuma koyuyor ve Davis'i işaret ediyor. “Katy'nin neden başta bizimle olmadığını biliyor musun? Çünkü son iki yıldır olduğu gibi onunla meşguldü.”

“Judy, bu senin işin değil,” diye bağırıyor Davis.

Sesi öfkeli ve sabırsız, ama hiç pişman değil. Dizlerimin üzerine çöküyorum ve saçımdaki tokaları çekip çıkarıyorum.

“Sen berbatsın,” diye devam ediyor Judy, omzumu daha sıkı tutarak. “Tory'nin en iyi arkadaşının senin aletini emdiğini görmesinin bizim işimiz olmadığını mı sanıyorsun? Sen kim olduğunu zannediyorsun?”

Hıçkıra hıçkıra ağlıyorum, keşke bu sadece kötü bir rüya olsa.

Nefes al. Nefes al. Nefes al.

Ama başımı kaldırdığımda, Katy Davis'in kolunu tutuyor.

“Judy, dur,” diyor yüksek, endişeli bir sesle. “Eğer bilseydin bunu söylemezdin—“

“Neyi bilseydim? Başkalarının sevgililerini ayartan kötü bir arkadaş olduğunu mu?” Judy gülüyor. “Kusura bakma ama artık herkes biliyor—“

“Bebek beklediğimizi!” diyor Katy sevinçle ve ben onun ne kadar gururlu ve heyecanlı duyulduğunu işitince midem bulanıyor. “Gerçekten bizi kilisede, doğmamış bebeğimin önünde rezil edecek misin?” Elini karnına koyuyor.

Başımı kaldırıp bakıyorum ve hâlâ dizlerimin üzerindeyken başımı çeviriyorum.

“Bence bebek anne babasının ne kadar kötü insanlar olduğunu bilmeli,” diyor Judy, benim düşündüklerimi söyleyerek. “Ve bebeği nasıl çok kötü bir şekilde yaptıklarını. Ona aletini emmeden önce mi söyledin yoksa sonra mı? Ya da yaparken mi? Eminim o zaman—“

“Yeter,” diyor Davis öfkeyle ve o öne doğru hareket edince başımı kaldırıp bakıyorum. Yumruklarını sıkıyor.

Telaşla, hızla ayağa kalkıp Judy'yi korumak için geri çekiyorum. Buradaki kimsenin Davis'in ne kadar öfkeli olabileceğini bilmesine gerek yok. Sonra Katy'nin bilip bilmediğini merak ediyorum.

Neden umursuyorum ki?

Umursamaktan nefret ediyorum. Kötü bir arkadaş olabilir, ama incinmeyi hak etmiyor.

Ama sen hak ediyorsun?

“Beni... beni buradan çıkar,” diyorum sessizce, arkadaşımın koluna tutunurken o hâlâ öfkeyle Davis ve Katy'ye bakıyor. “Lütfen, Judy. Ne olur.”

Bana tekrar bakıyor. Şimdi öfkeli yerine şefkatli görünüyor.

“Hadi,” diyor yumuşakça, kolunu etrafıma dolayıp başımı örterek insanların bize bakmasını engelliyor.

İlk sıra koltuklarını geçmeden önce, iki kişi ayağa kalkıp kollarımı tutuyor.

“Tory, canım,” diyor annem. “Ah, Tory.”

Başka bir şey söyleyemiyor.

Makyajımın ne kadar dağıldığını umursamadan hüngür hüngür ağlıyorum. Babam omzumu sıkıca tutuyor.

“Hanımefendiler ve beyefendiler,” diye başlıyor, “planlar değişti. Az önce hepinizin çok açık bir şekilde duyduğu gibi, düğün gerçekleşmeyecek. Lütfen Davis ve Katy'nin açıklama yapmasına izin verin.” Sesi değişiyor. “Kızıma en azından bunu borçlusunuz.”

Davis'in ne söylediğini duymuyorum. Babam geri geldiğinde, kollarına sıkıca sarılıyorum. “Sizinle eve gelebilir miyim?” Davis'le paylaştığımız apartmana dönmek istemiyorum. Şimdi değil. Asla.

“Tabii ki, canım,” diyor, sessiz salonda bizi ilerletirken alnımı öpüyor. “Sormana gerek yok.”

“Judy, eşyalarımı alıp annemlerin evine getirebilir misin?” diye soruyorum.

Lütfen evet de. Evet de, ne olur. Lütfen.

Bırakmadan önce beni bir kez sıkıyor. “Tabii ki. Hiç endişelenme.”

Rahatlamış hissediyorum, sonra Katy'nin sesini duyunca duruyorum.

“Tory!”

Katy. Annem babam daha hızlı yürüyor, ama Katy'nin elbisesinin sesini bize yetişirken duyabiliyorum. Gözlerimi kapatıyorum, açıyorum ve dönüp yüzüne bakıyorum.

Ona vurmak istiyorum. Ama asla hamile bir kadına vurmam. O, bir hanımefendi! Evet, tabii. Davis'le benim haberim olmadan yatarken hanımefendi miydi?

Yine de bebeğe nefret besleyemem. Bebek bana hiçbir şey yapmadı. O masum. “Umarım... umarım sağlıklı bir bebeğin olur,” diyebiliyorum zorla. Ağzını açıyor ama ben dönüp annem babamla ayrılıyorum, onu—ve tüm hayatımı—geride bırakarak.