Oldukça aşina olduğum arazinin yanından geçerken gülümsediğimi hissedebiliyordum. Ama çocukken zamanımın büyük kısmını geçirdiğim araziyi durup hayranlıkla seyredecek zamanım yoktu.
Çünkü kısa bir süre içinde manzaram değişirken, kendimi hayatımın on senesini geçirdiğim mahalleye bakarken buldum.
Nihayet eve dönmüş olmaktan çok mutluydum.
Evler sırayla önümden geçiyordu. Bazıları tanıdık, bazılarıysa yabancıydı. Bazılarının elden geçirildiğini fark ettim. Araba kısa süre içinde yavaşladığında, evimizin karşımızda durduğunu gördüm.
Asıl evimizin.
Yuvamızın.
Heyecanla kıkırdadığımda annem de tepkime kıkırdadı. Annem emniyet kemerini çıkarırken, “Mest olmuş gibisin, Phoebe,” dedi.
Ben de emniyet kemerimi çıkarırken yüksek sesle, “Öyleyim anne. Baksana.” Evimizi işaret ederek, “Sonunda evdeyiz,” dedim.
Evde.
Çocukken her zaman bir yerde kalıp orada anılar biriktirmek isterdim.
Elbette annemle seyahat ederken de pek çok anı biriktirmiştim. Bir sürü insanla tanışsam da her biri yabancıydı.
Hiçbir zaman onlardan olmadığımı hissediyor, onlara ait olmadığımı biliyordum. Ben onların hayatına dahil olmadan önce kendi yaşantıları vardı ve ben yaşantılarına yalnızca kenarından köşesinden tanık olabiliyordum.
İnsanlarla yolun yarısında tanışmak tam olarak böyle bir şeydi.
Ama ben, beni küçüklüğümden beri tanıyan biriyle olmak istiyordum.
Annem bana gülümsedi. “Hadi, içeri geçelim.” Düğmeye basınca tüm kapıların kilidini açtı.
Heyecanla başımı sallayıp kapıyı açarak arabadan indim.
Serin hava arabadan iner inmez yüzüme çaptı. Buna bayılıyordum.
Evimizi tekrar göreceğim için çok heyecanlı olduğumdan daha fazla bekleyemedim.
Annemin peşinden evin önüne gidip kapının kilidini açmasını sabırla bekledim. Çimenlere bakarken annemin bahçeye tekrar çiçek ekip ekmeyeceğini merak ettim.
Annemin bir zamanlar bahçe işlerine hevesli olduğu aklıma geldi. Ama fotoğrafçılığın gerçek tutkusu olduğuna karar verip, beni de yanına alarak yollara düştüğünde bu durum değişmişti.
Geçen hafta birdenbire, bu kadar seyahatin yettiğine ve geri dönmek istediğine karar verdi. Bana bunu söylediğinde çok şaşırsam da duygularımı belli etmeyerek bununla ilgili fazla soru sormadım.
Kararını değiştirmesinden korkuyordum.
Annem fevri kararlar alırdı. Ben de dahil olmak üzere hayatındaki çoğu meselenin arkasında bu vardı. Planlı bir bebek olduğum söylenemezdi.
Annemin yirmi birinci doğum gününde biriyle yatmak istediğine karar vermesiyle doğmuştum. Babamı ne ben tanıyordum ne de annem tanıyordu.
Bana onun sesini bile hatırlayamayacak kadar sarhoş olduğunu söylemişti.
Babamın sadece adını biliyordu.
Aaron.
Babam hakkında bildiğim tek şey buydu.
Anneme benziyordum. Taş çatlasın bir altmış beş boylarında, kıvırcık saçlı ve hokka burunlu bir kızdım. Artık babam her kimse, ondan aldığım tek özelliğim gri gözlerimdi.
Kapı yüksek sesle gıcırdarken düşüncelerime işleyerek beni hayallerimden çekip aldı.
Gün içinde çok fazla dalıp giden biriydim.
Annem evin içine adımını attığında ben de içeri girdim. Toz kokusunu alır almaz burnumu kapattım.
Pencerelerden içeri sızan ışıkla boş oturma odasını görünce gülümsedim.
Nihayet evdeydim.
