Saint-Rock High: Als bitter en zoet elkaar ontmoet

„Neemt u, Tory, Davis tot uw echtgenoot?“ vraagt de dominee.

Zodra ik dit hoor, breekt het zweet me uit. Ik hoef maar twee woordjes te zeggen. Maar ik kan het gewoon niet.

Ik durf Davis niet eens aan te kijken. Hij was mijn jeugdliefde van de middelbare school. Hij zou de liefde van mijn leven moeten zijn. Mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik voel de tranen opkomen. De pijn van zijn ontrouw steekt nog steeds.

Iemand achter me kucht zachtjes. Het brengt me terug naar het hier en nu.

'N-nee,' stamel ik, en iedereen in de zaal is met stomheid geslagen. Sommigen grijpen naar hun telefoon. 'Nee, ik... ik...'

Ik hoor meer mensen foto's maken, en de ruimte lijkt te krimpen. Het voelt alsof ik geen lucht meer krijg. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

'Hij... Davis e-en Katy...'

Ik heb hun namen genoemd. Ik sta te trillen als een rietje. Meer krijg ik er niet uit. Ik kan niet praten over wat ik hen heb zien doen.

'Lagen te rollebollen in de kamer van de bruidegom,' roept Judy luid. Ze is mijn bruidsmeisje. Ze legt haar hand op mijn schouder en wijst naar Davis. 'Weet je waarom Katy eerst niet bij ons was? Omdat ze bezig was met hem, zoals ze al twee jaar doet.'

'Judy, bemoei je er niet mee,' bijt Davis haar toe.

Hij klinkt boos en ongeduldig, maar helemaal niet berouwvol. Ik zak op mijn knieën en trek de spelden uit mijn haar.

'Je bent een eikel,' gaat Judy door, terwijl ze mijn schouder steviger vasthoudt. 'Denk je dat het ons niets kan schelen dat Tory haar beste vriendin jouw piemel zag afzuigen? Wie denk je wel niet dat je bent?'

Ik barst in snikken uit, en wens dat dit allemaal maar een nare droom was.

Rustig inademen. Rustig uitademen. Rustig inademen.

Maar als ik opkijk, zie ik dat Katy Davis' arm vasthoudt.

'Judy, hou op,' zegt ze met een hoge, bezorgde stem. 'Je zou dit niet zeggen als je wist—'

'Wat wist? Dat je een slechte vriendin bent die met andermans vent het bed in duikt?' Judy lacht schamper. 'Sorry hoor, maar nu weet iedereen—'

'Dat we een baby krijgen!' roept Katy opgewonden, en ik word misselijk als ik hoor hoe blij ze klinkt. 'Ga je ons echt zo te kijk zetten, in een kerk? Voor mijn ongeboren baby?' Ze legt haar hand op haar buik.

Ik kijk op en wend me af, nog steeds op mijn knieën.

'Ik denk dat de baby moet weten wat voor slechte mensen zijn ouders zijn,' zegt Judy, precies wat ik denk. 'En hoe ze de baby op een heel foute manier hebben gemaakt. Vertelde je het hem voor of nadat je begon met pijpen? Of tijdens? Ik wed dat het toen was—'

'Genoeg,' zegt Davis woedend, en ik kijk op als hij naar voren stapt. Hij kraakt zijn knokkels.

Bezorgd sta ik snel op en trek Judy weg om haar te beschermen. Niemand hier hoeft te weten dat Davis een kort lontje heeft. Dan vraag ik me af of Katy dat weet.

Waarom geef ik daar om?

Ik haat dat ik dat doe. Ze is misschien een slechte vriendin, maar ze verdient het niet om pijn te lijden.

Maar jij wel?

'Breng... breng me hier weg,' zeg ik zachtjes, terwijl ik Judy's arm vasthoud terwijl ze nog steeds boos naar Davis en Katy kijkt. 'Alsjeblieft, Judy. Alsjeblieft.'

Ze kijkt me weer aan. Nu kijkt ze zorgzaam in plaats van boos.

'Kom,' zegt ze zachtjes, terwijl ze haar arm om me heen slaat en mijn hoofd bedekt zodat ik de starende mensen niet zie.

Voordat we voorbij de eerste rij stoelen kunnen komen, staan er twee mensen op en pakken mijn armen vast.

'Tory, lieverd,' zegt mijn moeder. 'Oh, Tory.'

Ze kan niets anders zeggen.

Ik huil hard, niet meer bezorgd om mijn make-up. Mijn vader knijpt in mijn schouder.

'Dames en heren,' begint hij, 'er is een verandering van plannen. Zoals jullie net allemaal hebben gehoord in, eh, zeer duidelijk detail, gaat de bruiloft niet door. Laat Davis en Katy het maar uitleggen.' Zijn stem verandert. 'Dat ben je mijn dochter op z'n minst verschuldigd.'

Ik hoor niet wat Davis zegt. Als mijn vader terugkomt, klem ik me aan zijn armen vast. 'Kan ik met jullie mee naar huis?' Ik wil niet terug naar het appartement dat Davis en ik delen. Niet nu. Nooit meer.

'Natuurlijk, schat,' zegt hij, terwijl hij mijn voorhoofd kust en ons door de stille zaal leidt. 'Dat hoef je niet te vragen.'

'Judy, kun jij mijn spullen ophalen en naar mijn ouders brengen?' vraag ik.

Zeg alsjeblieft ja. Zeg ja, alsjeblieft. Alsjeblieft.

Ze knijpt me nog een keer voordat ze loslaat. 'Tuurlijk. Maak je geen zorgen.'

Ik voel me opgelucht, maar verstijf dan als ik Katy's stem hoor.

'Tory!'

Katy. Mijn ouders lopen sneller, maar ik hoor Katy's zijden jurk terwijl ze ons inhaalt. Ik sluit mijn ogen, open ze weer, en draai me om naar haar zachte uitdrukking.

Ik wil haar echt een klap voor haar kop geven. Maar ik zou nooit een zwangere vrouw slaan. Zij, een dame! Ja, tuurlijk. Was ze een dame toen ze al die tijd met Davis het bed deelde zonder dat ik het wist?

Toch kan ik de baby niet haten. De baby heeft mij niets aangedaan. Het is onschuldig. 'Ik... ik hoop dat je een gezonde baby krijgt,' weet ik uit te brengen. Ze opent haar mond, maar ik draai me om en vertrek met mijn ouders, en laat haar - en mijn hele leven - achter me.