Gripped (Nederlands)

Toen Melinda midden in de nacht wakker werd, was het al laat.

Het gefluister begon opnieuw, en dat was wat haar had gewekt.

Ze begreep niet wat er werd gefluisterd, maar ze wist dat het niets goeds betekende.

Melinda hoorde het gefluister voor het eerst op school. Ze zocht de rustigste plek die ze kende op: het kleine toilethokje bij het theater, waar ze soms haar boterham at.

Zelfs op haar stille plekje kon Melinda niet verstaan wat er werd gefluisterd. Het was altijd te zacht om duidelijk te horen.

De stemmen klonken menselijk. Dat wist ze zeker. Maar ze klonken ook scherp en hard, als krijt dat over een schoolbord krast.

Melinda verliet het toilet.

Niet lang daarna begon ze dr. Mulligan te bezoeken. Ze volgde zijn advies op. Ze zette harde popmuziek op haar koptelefoon of ging bij de druk kletsende meiden staan.

Ze probeerde te doen alsof het gefluister gewoon achtergrondgeluid was.

Dit werkte een tijdje aardig, behalve wanneer het gefluister midden in de nacht kwam. Alleen in haar slaapkamer wist Melinda dat het geluid geen achtergrondgeluid was.

Melinda deed haar ogen open. Vanuit haar grote bed keek ze naar haar door maanlicht beschenen slaapkamer.

Het dunne witte gordijn rond haar bed wapperde zachtjes in de lentewind. De spiegel op haar kast weerspiegelde de bewegende bladeren buiten haar raam.

De kamer was prachtig. Hij had zo in een woonblad kunnen staan. Maar vanavond had Melinda geen oog voor hoe haar kamer eruitzag.

Alleen... het gefluister.

Het geluid werd luider, zo luid dat Melinda haar eigen hartslag of ademhaling niet meer kon horen.

De kleine roosjes op het behang zagen er opeens zo angstaanjagend uit dat ze wel slangen leken.

Melinda staarde naar haar lege open haard alsof die doodeng was.

Toen zag ze de schaduwen bewegen.

Het leek alsof er een vuur van schaduwen was ontstaan in de lege haard.

Het gefluister werd nog luider en het koude, donkere vuur groeide, tot het schaduwrook produceerde.

Melinda kroop achteruit in haar zachte kussens, maar de rook bleef komen en vulde haar slaapkamer. De donkere wolken onttrokken de spiegel aan het zicht... en daarna de hele kast.

De rook werd met de seconde donkerder. Het was niet langer één wolk, maar vele, die allemaal dichter naar Melinda toe zweefden.

Naarmate ze dichterbij kwamen, werden ze dun en lang. Minder als rook en meer als...

Mensen.

Melinda knipperde met haar ogen, en toen ze ze weer opende, leken de vijf vormen die op haar afkwamen bijna op mensen.

Hun donkere contouren bleven veranderen, maar ze bewogen als mensen terwijl ze naar Melinda zweefden.

Alle tien de schaduwenhanden reikten naar de arme Melinda terwijl ze hulpeloos in haar bed zat, het gefluister nu oorverdovend in haar oren.

Waar vingers hadden moeten zijn, hadden de schaduwmensen alleen kleine rookwolkjes.

Net voordat ze haar aanraakten, gilde ze. Het was een gil die haar hele familie zou wekken, maar daar maakte Melinda zich geen zorgen om.

Ze was te bezorgd om in leven te blijven.

Terwijl de gil de lucht vulde, bedekte Melinda haar ogen met haar vingers waar ze vaak op beet, en voelde ze iets warms tussen haar benen.

Plotseling stopte het gefluister. Melinda opende haar ogen en ontdekte dat de schaduwmensen waren verdwenen.

'Oef!' zei ze.

Maar het meisje had nauwelijks tijd om opgelucht adem te halen toen haar slaapkamerdeur openging en vijf echte mensen naar binnen stormden.

'Lieverd, wat is er aan de hand?' vroeg Melinda's moeder terwijl ze naar het bed snelde.

'Je hebt ons wakker gemaakt,' mopperde haar oudere broer Jacob.

'Zijn je denkbeeldige vriendjes je weer aan het pesten?' vroeg haar zus Libby vanuit de deuropening.

Melinda's vader en haar oudste zus Rosie bleven stil.

Melinda's wangen gloeiden in het donker.

'Het was niets. Het spijt me,' zei ze. 'Gewoon een nachtmerrie.'

Haar moeder legde haar hand op Melinda's bezwete voorhoofd.

Ze snoof.

'O, lieverd!' zei ze. 'Wat is die... geur?'

Melinda's maag draaide om toen ze besefte wat het was...

Dit was nog een nachtmerrie. En die stond op het punt werkelijkheid te worden.

'Heb je...?'

'Melinda heeft in bed geplast!' riep haar broer, wijzend naar de natte plek op het laken onder zijn zus. Hij begon te lachen.

'Dit is goud!' riep Libby.

Melinda kneep haar ogen stijf dicht.

Ze had zichzelf voor schut gezet voor haar hele familie. Niet één keer, maar twee keer. En dat in slechts een paar seconden!

Waarom was het leven zo moeilijk voor haar?

'Ach, lieverd,' zei haar moeder bedroefd. 'Iedereen terug naar bed!'

De rest van het gezin ging terug naar hun kamers.

Melinda voelde haar moeder aan haar arm trekken, maar ze probeerde niet te bewegen.

'Ik kan zelf mijn lakens verschonen, mam,' zei Melinda zachtjes.

Maar haar moeder hield haar arm zo stevig vast dat Melinda wel uit bed moest komen.

Vol schaamte stond ze op in haar natte pyjama.

Ze wierp een snelle blik op de open haard, die nu leeg was en er niet meer eng uitzag.

'Ga je maar opfrissen,' zei haar moeder terwijl ze de deken van het bed trok.

Melinda ging naar de badkamer en nam een snelle, hete douche. Toen ze terugkwam, was het bed opgemaakt, haar moeder weg, en was ze weer alleen in het donker.

Libby glimlachte naar haar zus Melinda over haar bijna lege kom cornflakes heen.

Ze hoopte dat Melinda haar blik zou vangen, maar die deed juist haar best om oogcontact te vermijden.

'Fijne schooldag allemaal,' riep Libby's moeder vanuit de hal. 'En Melinda, vergeet niet dat we morgenochtend een afspraak hebben bij dokter Mulligan.'

Ze hoorden haar hakken tikken terwijl ze door de gang liep en de voordeur achter zich dichttrok.

Libby wisselde een veelbetekenende blik uit met haar broer Jacob. Zonder woorden begrepen ze elkaar.

Aan het hoofdeinde van de tafel vouwde haar vader zijn krant op en schonk zijn koffie over in een reisbeker.

'Tot vanavond, Johnsons,' zei hij terwijl hij zich klaarmaakte om naar zijn werk te vertrekken.

'Doei pap,' mompelde Melinda, starend naar haar glas melk.

'Kijk eens aan, jij probeert aardig te doen,' plaagde Jacob haar.

Rosie verscheen in de deuropening. Als oudste zus at ze nooit ontbijt.

'Klaar om te gaan?' vroeg ze.

Toen ze het huis verlieten, graaiden de Johnson-kinderen hun telefoons uit de blauwe schaal waar hun moeder ze in liet leggen als ze thuis waren.

Normaal gesproken probeerde Libby voorin te zitten, maar vandaag wilde ze achterin bij Melinda zitten.

Rosie klapte het dak van de rode Mustang open. Libby's blonde lokken wapperden in de wind terwijl ze door de wijk reden.

'Waar hadden ze het gisteravond over?' vroeg Libby nieuwsgierig.

'Laat me met rust,' snauwde Melinda.

Libby keek uit het raam. Ze brandde van nieuwsgierigheid over die vreemde mensen die haar zus hadden bezocht, meer om het aan haar schoolvriendinnen te kunnen vertellen dan uit oprechte bezorgdheid om Melinda's gevoelens.

Toen ze de school naderden, zag Libby hoe Rosie roze lipgloss opdeed in de spiegel. Ze zag er prachtig uit, zoals altijd.

Libby gebruikte zelf geen make-up. Het zou jongens toch niet in haar geïnteresseerd maken.

Ze parkeerden op hun vaste plek, waar Jackson al stond te wachten, zoals gewoonlijk.

Libby zag hoe Jackson zich vooroverboog om Rosie te kussen. Ze kon niet anders dan zijn bruine ogen en mooie krullen bewonderen, net als elk ander meisje op school.

'Kom,' zei Jacob tegen zijn tweelingzus terwijl ze uitstapten.

Libby en Jacob liepen achter Melinda aan, die met gebogen hoofd liep. Ze lieten Rosie achter die Jackson kuste; niemand zei gedag.

Binnen was de gang vol leerlingen. Libby en Jacob hoorden hun namen roepen en baanden zich een weg naar hun vrienden tussen de andere groepjes junioren bij de trap.

'Hé, Johnsons,' zei Marissa zangerig. Ze wierp haar steil haar over haar schouder. 'Hebben jullie al gehoord over het gala?'

'Nee,' zei Libby.

'Ze hebben het thema bekendgemaakt! Casino Royale!'

Libby wilde niet aan het gala denken omdat ze wist dat niemand haar zou vragen. Gelukkig had ze iets beters om over te praten.

'Wie geeft er nou om dat stomme gala?' zei ze, en de hele groep leunde voorover om te luisteren. Libby glimlachte samenzweerderig naar Jacob.

'Onze gekke zus heeft vannacht in haar bed geplast.'

Melinda zag er treurig uit in de studiezaal.

Ze dacht dat ze niet minder populair kon zijn, maar de middelbare school bewees haar het tegendeel.

Zelfs de tafel met impopulaire kinderen moest haar niet. Ze maakten plassende geluiden als ze in de buurt kwam.

Nu zat ze alleen met Jared.

Jared had autisme en was graag op zichzelf. Toen Melinda naast hem ging zitten, schoof hij zijn boek van haar weg.

Melinda zuchtte diep. Het was een zware dag geweest in de brugklas.

Ze had haar lunch opgegeten in het toilet bij het theater.

Melinda wist dat Jacob en Libby iedereen op school hadden verteld over wat er gisteravond was voorgevallen. Ze was boos, maar voelde zich te beschaamd om er met hen over te praten. Ze zouden haar alleen maar meer uitlachen.

Ze moest doen alsof het haar koud liet.

Ze was zo goed in toneelspelen dat ze soms zelf geloofde wat ze voorwendde.

Deze vaardigheid hielp haar in veel aspecten van haar leven, zelfs met het gefluister.

Als Melinda deed alsof ze zich niets aantrok van het gefluister, zou het misschien verdwijnen. En als het verdween, kon Melinda gewoon zichzelf zijn.

Melinda deed ook alsof ze zich niets aantrok van de schaduwmensen.

Het kon haar zo weinig schelen dat toen ze een schaduwpersoon achter Liz zag - de beste cheerleader - ze het nauwelijks opmerkte.

Haar hart ging amper sneller kloppen.

Ze keek naar Jareds rug en wenste dat hij haar vriend was. Melinda snakte ernaar om één vriend te hebben in de hele wereld met wie ze kon praten.

Maar die had ze niet.

Ze keek naar haar dikke benen en beet op haar nagel.

'Hé,' zei Melinda plotseling, tot haar eigen verbazing. Ze tikte Jared op zijn rug met haar natte vinger, waar ze meteen spijt van kreeg. Mensen met autisme houden niet van aanraking.

Jared draaide zijn hoofd maar zei niets.

'Zou je me kunnen helpen met mijn wiskundehuiswerk?' Melinda had haar huiswerk niet eens bij zich. Ze rommelde in haar rugzak naar haar leerboek.

'Algebra 1?' zei Jared op een onvriendelijke toon.

'Nou, ik ben niet zo'n kei in wiskunde.'

Jared leek in de war door wat ze zei.

Melinda legde het dikke boek op tafel.

'Ik snap niet...' zei Jared.

Melinda draaide zich naar hem toe, met een boze blik. Ze stond op het punt uit te leggen dat ze beter was in creatieve dingen toen Jared weer begon te praten. Maar zijn mond bewoog niet en er kwam geen geluid uit.

Melinda slikte moeizaam.

Las ze zijn gedachten?

Jared bleef denken: