"Sen... İmzalamışsın?"
"Ne yani? İmzalamayacağımı mı sandın? İmzalanmasını istedin, imzalandı. Şimdi de şikayet mi ediyorsun?" diye soruyor; gözlerini daraltarak acı bir şekilde sorguluyor.
"Hayır, şikayet etmiyorum,” diye cevap veriyorum. "Sadece şaşırdım. Artık profesörüm olmayacaksın ve bu sabahki gibi beni cezalandırmak hoşuna gidiyor sanıyordum."
"İnandığının tam aksine, ben profesyonelim. Bu sabah haklı çıktım ve sen de formun imzalanmasını istemiştin. Form da şimdi imzalandı. Cezan hakkında tartışacak mısın?"
Duraksıyorum, sadece ona bakıyorum.
Neden kanıma girmesine izin veriyorum? Liz haklı. Jace, ona yem olmam için bir şey yapıyor.
"Hayır."
"Peki ya şu çalıştığını iddia ettiğin iş?" diyerek kendini beğenmiş bir gülümsemeyle iğneliyor.
Odadan çıkmadan, "İptal edeceğim,” diyerek açıkça belirtiyorum.
Kaçtığımı düşünecek olup olmaması umrumda değil. Sadece gitmem gerekiyordu.
Beni, başka kimsenin çileden çıkaramayacağı şekilde çileden çıkarıyor ve bazı anlarda her şeyin ne için olduğunu unutturuyor. Maisie için. Neden ona boyun eğmeyeceğimi unutturuyor.
Ama ona asla güvenemezdim. Maisie ile ona güvenemezdim.
Gün dayanılmaz bir şekilde yavaş geçiyor. Bay Parker'ın dersliğine gidiyorum ama beni dün koridorda darlayan grup tarafından durduruluyorum.
Kızın teki, "Ben, Bay Seksi Parker’dan ceza almaya çalışıyorum ama senin sadece içeri girmen ceza almaya yetiyor,” diyerek alay ediyor. "Sırrın nedir Maya?"
Gözlerimi devirerek, "Aslında cezaya gitmek zorundayım ama elimden gelse cezayı sana vermeyi çok isterim,” diye cevap veriyorum.
Kızlar, sadece derslerindekiler değil tüm üniversitedeki kızlar, Jace’in burada olduğu iki gündür onun hakkında o kadar çok dedikodu yapıyordu ki gına gelmişti. Belki de biraz kıskanıyorum.
Başka bir kız şirret bir ifadeyle, "Kiminle konuştuğunu biliyor musun?" diye soruyor.
"Aslında hayır." İsimleri öğrenecek zaman yok.
Şaşkın bir şekilde, "Sen ağzına şamar istiyorsun herhalde?" diye cevap veriyor.
"Bakın, isimlerinizi bilmiyorum ve gerçekten gitmek zorundayım. Bu yüzden izin verirseniz,” diyorum ve aralarından geçmeye çalışıyorum.
Erkeklerden biri şüpheci bir bakışla bir kaşını kaldırıp, "Okuldaki en popüler insanların isimlerini bilmiyor musun?" diyor.
Jace grubun arkasından belirip, "Bayan Hamilton, burada böyle boş boş dolanmanıza bakılırsa anlaştığımız yirmi dakikadan daha uzun kalmak istediğinize inanıyorum,” diyor ve herkes otomatik olarak ona bakmak için ayrılıyor.
Kızların yüzü kızarıyor ve ona baştan çıkarıcı bir şekilde bakıyorlar. O sizin profesörünüz! Kendinize gelin!
Dersliğine girmeden önce gözlerimi devirip, "Ben de tam geliyordum,” diye cevap veriyorum. Arkamızdan kapıyı kapatıp beni izlemek için kapıya yaslanıyor.
"Kurtardığım için bana teşekkür etmeyecek misin?" diye kendini beğenmiş ve kibirli bir şekilde soruyor.
"Bana eziyet etmeyi bıraksaydın kurtarılmaya ihtiyacım olmazdı. Beni sen cezaya aldın."
"Kızların seksi, yeni profesörle kaliteli zaman geçirmeni kıskanması benim suçum değil.”
"Çoğu burada, benimle yalnız kalmak için adam öldürür,” diyor kısık bir sesle. Uzun adımlarla bana yaklaşıyor. Böylece çok yakın olduğunu fark etmiyorum.
Eğer böyle olacaksa kaçmam gerek. Yem olma! Olma! Benimle yine oyun oynuyor çünkü öyle biri. Pantolonumu çıkarıp eskisi gibi eğlenmek istiyor.
Ben o kız değilim ve beni kullanmasına izin vermeyeceğim.
"Bunların bende işe yarayacağını mı düşünüyorsun?" Kısık bir sesle soruyorum; daha yüksek çıkmıyor sesim.
Başka bir sırıtışla, "Bence işe yarıyor,” diye cevap veriyor.
Bu sefer, Maisie için, yaşamak istediğim hayat için, sorumluluklarım ve şu an olduğum güçlü insan için gücümü topluyorum.
Evet, beni hiç olmadığı kadar etkiliyor olabilir, bana eski benliğimi hatırlatıyor olabilir ama artık o kişi değilim. O ben değilim. Ben onun hatırladığı kız değilim.
Ona doğru bir adım atıyorum ama kendime güvenerek. Geri adım atmak zayıflık olurdu. Böylece ona, bu kadar yakınken bile teslim olmayacağımı ve aynı kız olmadığımı gösteriyorum.
Şaşkın bir ifade alıyor yüzünü, hareketlerime bakıyor. Gözlerine bakmak için çenemi kaldırmam gerekse de bunu aşağılık bir hisle değil, gururlu bir hisle yapıyorum.
"Jace... Ben... Eğer beni önemsiyorsan, buna bir son verirsin. Neden benimle oynuyorsun? Eski ben yok artık ve geri gelmeyecek. Geri istemiyorum. İkimizin de iyiliği için beni yalnız bırakmanı istiyorum."
"Ben istemiyorum."
"Her şey seninle ilgili değil!" diye bağırıyorum ve ifadesi sertleşiyor.
"Neden bu kadar bencil olmak zorundasın? Benim ne istediğim umrunda değil mi? Eski ben, kibrinin bir şekilde çekici olduğunu düşünmüştü ama bunu yapamazsın. Buna izin vermeyeceğim."
"Bencil mi oldum şimdi de? Kimse böyle değişemez. Beni seviyordun. Bence hâlâ seviyorsun. Ve seni istiyorum."
"O zaman neden o formu imzaladın? Eğer ibraz etmeyeceğimi düşünüyorsan, söyleyeyim; ibraz ettim. Ve onaylandığında seninle neredeyse hiç muhatap olmayacağım."
"Onaylanmayacak. Kimseye, ikimizi anlatacak değilsin ve bir dünya iş gerektirdiği için iyi bir nedeni olmayan ders nakillerini nadiren onaylıyorlar."
"Yani zamanımı boşa harcamak için mi, biraz olsun kontrol sahibi olduğu düşündürmek için mi imzaladın? Bunun bencilce olduğunu düşünmüyor musun?"
"Derste kendini kontrol etmekte zorlanan ben değilim. Nakil olmak istedin, ben de sana formunu imzalayıp verdim. Ben kendime düşeni yaptım. Onaylanmaması benim suçum değil. Bunun için de mi beni suçlayacaksın? Her şeyde olduğu gibi?"
"Tanrım, o kadar şeysin ki… Aaaaa!! Tikeyim ama, sen hâlâ bir çocuksun. Hiçbir şeyin sorumluluğunu almıyorsun. Sen hâlâ aynı pisliksin."
Sırıtarak, "Tikeyim mi?" diye sorguluyor. "Bu pislikle çıktın. Beni istedin. Seni kullanmadım ya da duygularınla oynamadım. Tamamen seninleydim.”
"Çapkındım ama birlikte olduğumuz dört ay boyunca senden başka kimseyle yatmadım çünkü seni seviyordum. Ciddiydim.”
"Ama sadece o mesaj yüzünden, diğer her şey bir hataymış gibi davranıyorsun, diğer her şey benim suçummuş gibi davranıyorsun. Mesajın sorumluluğunu kabul ediyorum, öyle yapmamalıydım.”
“Ama hep kötü bir pislikmişim gibi davranma. Sana sadıktım ve kız arkadaşın lisede sen üniversitedeyken sadık kalmak zor bir şey. Sana kötülük etmedim."
"Kötülük etmedin mi? Yetişkin olmanın, düzgün bir ilişki kurmanın ne demek olduğunu bile bilmiyorsun. Arkadaşlarınla takılmak için ya da sırt tenezzül etmediğin için beni defalarca ektin.”
"Parti ve seks yapmayı seviyordun, bu kadar. Popüler bir çocuktun, ne bekleyebilirdim ki? Ama ben aynı kız değilim. Benimle uğraşmayı bırak. Yirmi dakika dolmuş gibi görünüyor, değil mi?"
Başka bir şey söylemesi için yeterli zaman bırakmadan, güzel kızımla vakit geçirmek isteyerek dışarı çıkıyorum. Jace’in aklımdan çıkmasını ihtiyacım var, daha önce çıkmış olduğu gibi.
Geçen yıl, Maisie aklımdaki tek şeydi ve olması gereken de buydu. Önemli olan tek kişi o.
Jace ile ayrıldığımızdan beri neredeyse iki yıldır alkol tüketmedim. Alkolik falan değilim. Hamileyken içki içmemem gerekiyordu ve sonrasında da bir daha içmemeye karar vermiştim.
Beni eski günlerime götürdü.
Onu unutana kadar içmek istemem yanlış mı? Böylesi sağlıklı olamaz. Alkolik gibi konuşuyorum. Zevk için değil, acıdan kurtulmak için içmek istiyorum.
Sanırım bu, insanları alkoliğe dönüştüren bir tetikleyici olabilir. Şimdi herkesi, ergen annelere burun kıvıranları, haklı çıkaramam.
Maisie için iyi bir anneyim; onu her şeyden çok önemsiyorum. Ve önceleri fevri ve heyecan arayan biriyken, Maisie bunların hepsini ortadan kaldırdı. Jace geri getirmeyecek.
Maisie benim için çok önemli.
Maisie benim hayatım.
