Ay sonu yaklaşırken yaşlı, cadaloz ev sahibim kirayı bir an önce ödemem için başımın etini yiyordu. İş yerini arayıp bugün gelemeyeceğimi bildirmek istiyordum ama paraya ihtiyacım vardı.
İşe gitmek için hazırlanmak üzere yataktan kalktım. Dün olanlar kafamın içinde dönüp duruyordu. Doğru düzgün uyuyamamıştım. Hâlâ o kadar öfkeliydim ki önümü göremiyordum. Ağlamayı denemiştim ama üzgün bile değildim. İhanete uğradığımı hissediyordum.
Birlikte olduğum adam Mike, beni aldatıyordu. Üstelik bunu ben işteyken benim dairemde yapmaya kalkışmıştı. Çalıştığım banka dün erken kapandığından eve döndüğümde onları basmıştım.
Mike... O pislik beni hep kullanıyordu. Bunu nasıl göremediğime inanamıyordum. Elbette, beni sevdiğini hiç söylemedi ama fırsat bulsa rahatça söyleyebileceğini biliyordum. Beni sevdiğini sanırken yanılmıştım.
Aşk denen o aptal duygu gözümü kör etmişti. Sevişmelerimiz harika değildi ama bir gün harika olabilirdi. Beni aldattığı kadına acıyordum. Onunla uzun süre takılmayacağını biliyordum.
Dakikalar sonra duşumu almış, işe gitmek üzere evden çıkmıştım. Mike’ın boynumda bıraktığı morluk hâlâ duruyordu. Bunu ne ara yaptığını bilmiyordum. En azından bugün şal takmayı unutmamıştım. Dün işe boynumu herkesin görebileceği şekilde gitmiştim bu yüzden bankanın erken kapanması işime yaramıştı ama içimde bir şeylerin ters gittiğine dair kötü bir his vardı. Kendime aşırı tepki verdiğimi söyledim. Mike yüzünden o kadar üzgündüm ki iş için endişelenmiyordum bile. Sadece, o maaş çekine ihtiyacım vardı, o kadar.
Tam kapıyı kilitlemiş çıkıyordum ki...
“Bayan Campbell?”
Sessizce inleyerek arkamı döndüm. Sesi çok rahatsız ediciydi.
Ev sahibim Bayan Kirby, elini beline koymuş, karşımda duruyordu. Üstünde gri bir bornoz vardı. Bornozunun rengi, kişiliğini yansıtıyordu. Yıllardır burada yaşamama rağmen kocasıyla hiç tanışmamıştım. Komşular adamın ya öldüğünü ya da onu terk ettiğini söylüyorlardı ki her ikisi de onunla evli olmaktan daha iyi görünüyordu.
“Ne oldu, Bayan Kirby?” diye sordum, günaydın bile demeden. O demediyse ben neden diyecektim?
Yaşlı cadı, “Sadece ay sonunun yaklaştığını hatırlatmak istedim,” deyip imalı bir biçimde ayağını yere vurdu. “Umarım para yönetimi becerilerinizi geliştirirsiniz çünkü bu sefer geç ödeme kabul etmeyeceğim.”
“Paranızı alacaksınız,” deyip savuşturdum. Ödemeyi geciktirmiştim çünkü Mike geçen ay kiraya yardım edeceğine söz vermişti. Dokuz oda arkadaşıyla paylaştığı berbat kiralık odasından çok burada kalıyordu. Ödeyeceğini söylemesine rağmen ödeme yapmadığını Bayan Kirby’den öğrenmiştim.
“Emin misin?” diye sordu Bayan Kirby.
Arkamı döndüm, hâlâ Mike’ı düşünüyordum.
Yüzünde sinsi bir gülümsemeyle, “Bu sefer blöfümü görmek istemeyeceksin,” dedi. “Günlerdir bu daireye talip olan biri var. Bir hata yaparsan hiç tereddüt etmeden onu ararım. Mesai bitiminde kapında otuz günlük bir ihbar notu olacak. Eminim o, dairene güzel bakacaktır.”
Gözlerim seğirdi, kan beynime sıçradı. İçimde alışılmadık bir öfke kabardı. Normalde bu kadının sataşmalarına katlanabilirdim ama beni o kadar huzursuz etmişti ki bundan sonra olacakları kontrol edemeyebilirdim.
Sert adımlarla üstüne yürüdüm.
Yüzünde şaşkın bir ifadeyle geri çekildi.
“Dinle beni!” dedim, ağzımdan tükürükler saçarak. “Senin saçmalıklarını dinleyecek havada değilim. Dün, zor bir gün geçirdim. Biraz insan olsan ne kadar üzgün olduğumu, kendimi toparlamak için ne kadar çabaladığımı görürdün. Belli ki sende hiç insanlık yok.”
Bayan Kirby bakakaldı. Ağzı gerçekten bir karış açıldı ve ilk defa ağzından aptalca bir kelime çıkmadı.
Hızımı alamayıp devam ettim.
“Sözde ‘müstakbel kiracıya’ gelince,” dedim, parmaklarımla tırnak işareti yaparak. “Ona başka bir yer bulmasını söyle çünkü ay sonunda beni evden çıkaramayacaksın. O yüzden bu anlamsız tehditlerini alıp o buruşuk kıçına sok!”
Nasıl hissettiğini umursamadan arkamı dönüp yürüdüm. Binadan çıkıp bir taksi çağırdım. Taksiye binecek kadar param olmasa da toplu taşımaya binmeye vaktim de yoktu.
Kira parasını henüz denkleştirememiştim. Yine de Bayan Kirby’ye kafa tuttuğuma pişman değildim. Bir yolunu bulacaktım.
