Theo temmen

Toen de klok middernacht sloeg, was de kamer al bijna leeg. In de hoeken dansten nog een handvol feestgangers zachtjes op de muziek. Even geleden deed ik hetzelfde.

Ik had nooit gedacht dat ik vanavond op een feestje zou belanden.

Ik was naar Sasha’s huis gekomen om alleen te zijn en om mijn gebroken hart te verbergen – ver weg van de mensen en de puinhoop die mijn toch al kapotte wereld tot een ruïne hadden gemaakt.

Dit huis was ooit een plek geweest waar ik me vrij voelde, in de tijd dat ik hier als kind kwam. Maar toen was ik jong en onwetend.

Vanavond rook en klonk alles zoals de laatste keer dat ik hier was – de avond waarop Sasha's broer mijn onschuldige, zeventienjarige wereld op zijn kop zette.

Sasha en ik slopen vroeger naar binnen als Theo een feestje gaf. Die avond had ik hem in deze kamer gevonden – laveloos. Zelfs na vijf jaar voelde ik nog steeds diezelfde opwinding en angst.

Ik keek naar de bank, waar ik hem weer zag liggen. Een golf van schuld overspoelde me toen ik me herinnerde hoe ik naar hem toe was gelopen en met een trillende hand zijn donkere haar had aangeraakt..

Hij greep mijn pols en trok me naar beneden. Ik hield mijn mond stijf dicht – bang dat hij zou merken wie ik was en me weer los zou laten.

Ik kon geen ademhalen. Mijn borst voelde gloeiend heet aan, zelfs voordat zijn lippen de mijne raakten.

Ik dacht dat angst me die avond zou doen vergeten, maar dat gebeurde niet.

Ik herinnerde me alles – de geur van alcohol en sigaretten, die ik net zoveel haatte als ik van zijn kus hield. Die nacht lag ik wakker, dromend over mijn eerste liefde.

De volgende dag trouwde Theo.

Hij dacht dat ik de vrouw was met wie hij zou trouwen en kuste haar in plaats van mij.

Ik schudde mijn hoofd om de herinnering te verjagen. Zelfs na vijf jaar – en zelfs na Theo’s scheiding – deed het nog steeds pijn om terug te denken aan de dag waarop mijn dwaze verliefdheid aan diggelen viel.

Ik had hier niet moeten komen, maar ik wist niet waar ik anders heen moest.

Na de dood van mijn opa voelde ik me alleen. Hij was de enige die er altijd voor me was als ik hem nodig had, die de telefoon opnam ongeacht wanneer ik belde.

Zijn plotselinge overlijden gaf me geen tijd om te rouwen. Als een man zo rijk als Nonno sterft, moeten er veel dingen geregeld worden – advocaten om te spreken, papieren om te tekenen, bedrijfsregels om te volgen, en natuurlijk het geld dat hij naliet.

Niemand stond stil om hem echt te missen. Iedereen behandelde het als een zakelijke transactie – niet als het verlies van de beste man die ik ooit had gekend.

Dus vluchtte ik en stemde in om mee te gaan op een reis met mijn ex en zijn vriend.

Als ik niet was weggelopen, had ik er misschien beter over nagedacht, maar ik was te verdoofd door alles om de juiste beslissing te maken. Ik stelde het openen van het testament uit en tekende de papieren die mijn vader wilde dat ik tekende. Uiteindelijk gaf niemand erom waar ik was of wat ik deed.

Ik dacht dat weggaan me beter zou laten voelen, maar dat deed het niet.

Sasha plofte naast me op de bank en legde haar benen over de mijne.

"Ik ben zo blij dat je terug bent. Ik heb je echt gemist," zei ze. "Weet je nog hoe leuk we het hier altijd hadden?"

Ik beet op mijn lip en knikte. Ons vakantiehuis was net om de hoek. Sasha’s vader en mijn opa waren dikke maatjes, en dit kleine dorpje was perfect voor onze families om samen tijd door te brengen.

Ze draaide haar hoofd weg en keek hoe het feest ten einde liep. "Ik wed dat jouw feestjes deze zomer veel beter waren dan dit."

Ik keek naar mijn handen. Ik wilde niet over dat onderwerp praten, hoewel het maar één van de vele donkere momenten was in het slechtste jaar van mijn leven.

"Al die sexy mannen met gebruinde lichamen..." Ze huiverde op een grappige manier. "Om je vingers bij af te likken. De seks droop er echt vanaf in die foto's."

Ik dacht aan de mannen op de boot waarmee we door Europa hadden gezeild en moest toegeven dat ze er allemaal perfect uitzagen. Ze wisten veel meer over huidverzorging, zonnebescherming en gezond eten dan ik – om nog maar te zwijgen van sporten en kleding.

Ik had waarschijnlijk meer “mannelijke” energie dan al die jongens samen.

Sasha’s wangen waren roze van te veel drinken. "Ik heb die topless foto van je gezien. Je zag eruit als een godin."

Iedereen had die foto gezien, maar niet iedereen vond het de moeite waard om erover te praten of te bellen – mijn ouders in ieder geval niet.

Ik had eigenlijk gewild dat ze zouden bellen om me de les te lezen. Voor één keer in mijn leven had ik gewild dat ze zich als ouders zouden gedragen. De stilte had nog nooit zo oorverdovend geklonken.

Ik trok mijn topje recht. "Ja, de godin van de domheid."

Dat deed haar lachen, en ik voelde de behoefte om de situatie uit te leggen, ook al had ik beloofd dat niet te doen. Mensen geloofden toch wat ze wilden, ongeacht wat ik zei of deed.

Maar ik was bang dat haar ouders de foto hadden gezien en teleurgesteld in me waren.

Hun mening deed ertoe voor mij, vooral nu mijn opa er niet meer was. Ik had niet veel familie over. Het was alleen Mike, Sesi en ik.

"Ik was niet topless. Het badpak was huidskleurig, maar degene die de foto nam liet het er zo uitzien vanuit die hoek."

Sasha pakte mijn hand. "Je hoeft jezelf niet te verdedigen. Het kan ons niet schelen. Mijn ouders houden van je. De enige die boos werd was Theodore. Papa moest hem kalmeren en uitleggen dat je verdrietig was, en dat de pijn ervoor zorgde dat je domme dingen deed."

Ik probeerde mijn hoofd weg te draaien, beschaamd, maar ze nam mijn gezicht in haar handen.

"Hou op. Morgen is er weer een ander naakt meisje ergens, en iedereen zal jou vergeten."

"Ik was niet naakt."

Ze glimlachte. "Vertel dat maar aan Theo. Je had hem moeten zien – de aders in zijn nek stonden op knappen."

Ik sloot mijn ogen en zakte verder in de bank terwijl mijn hart pijn deed. "Hij denkt slecht over me. Dit bewijst alleen maar dat hij gelijk heeft."

Plotseling schenen de lichten van een auto op het huis, en Sasha liep naar het raam. Toen ze zich naar me omdraaide, was haar gezicht lijkbleek.

"Hij is hier," fluisterde ze.

"Wie?" Ik stond op, mijn huid voelde vreemd aan, in afwachting van een vreselijk iemand die elke moment buiten zou verschijnen.

"Theodore."

Mijn mond bewoog verward. "Waarom ben je zo bezorgd?" vroeg ik, terwijl ik probeerde kalm te blijven, hoewel mijn keel plotseling droog aanvoelde.

"Als hij erachter komt dat er een feestje was," zei ze terwijl ze haar handen spreide “stuurt hij me terug naar Milaan. Ik wil niet naar huis."

Ik opende mijn mond en wist dat ik er spijt van zou krijgen, maar zei het toch: "Zeg hem dat het mijn idee was."

Ze leek zich meteen te ontspannen. "Echt?"

"Ja." Ik probeerde me cool te houden, maar ik wist dat hij dat toch wel zou denken, ongeacht wat we hem vertelden. Wat maakte nou nog een probleem uit, op de lange lijst van dingen die hij aan mij haatte?

Toen de voordeur hard dichtsloeg, hoorde ik Theo's diepe, boze stem.

Ik wilde meteen wegrennen en haastte me naar de achterdeur – ik kon de schuld wel op me nemen, maar ik hoefde hem niet onder ogen te komen. Niet als mijn vakantiehuis om de hoek was.

Maar ik had de laatste tijd duidelijk geen geluk.

Ik struikelde over de ongelijke grond, en viel als een hoopje ellende in het natte gras.

"Verdomme," zei ik, terwijl ik een krassend geluid hoorde.

Natuurlijk moest er nog iets misgaan – nog voordat ik ernaar keek wist ik dat mijn horloge kapot was.

Vanochtend had ik besloten het niet te dragen, omdat het te veel waard was, maar 's avonds had ik het uit gewoonte toch omgedaan.

Een lange kras door het midden zorgde direct voor paniek. Ik had het horloge nodig om het project van mijn oma te betalen, waar ik al lang aan werkte.

Het was mijn ding, iets wat ik voor mezelf wilde doen, en ik wilde mijn ouders niet om geld vragen.

Ik zuchtte diep toen twee glimmende schoenen voor me verschenen. Langzaam stond ik op en fatsoeneerde mezelf.

Theodore Morelli onder ogen komen was altijd een uitdaging.

Toen ik dacht dat ik er klaar voor was, keek ik op naar zijn gezicht. Zijn felblauwe ogen keken dwars door me heen, en voor een moment leek het alsof ik geen lucht meer kreeg.

Hoe ben ik in deze situatie beland?

Tara’s witte T-shirt was door de mistige avondlucht vochtig en doorschijnend geworden. Haar kleine borsten waren duidelijk zichtbaar. Ze droeg geen beha en ik moest onwillekeurig denken aan haar naaktfoto. Ik klemde mijn kaken op elkaar.

Ik wist dat ze hier zou zijn. Daarom had ik een halve dag vanuit Milaan gereden. Maar ik had niet verwacht dat ze Sasha’s bij haar wilde leven zou betrekken.

Deze vrouw was wonderbaarlijk. Waar ze ook kwam, ze zorgde altijd voor opschudding.

Ze stond op en liet op een opvallend manier haar lange, donkere haar over haar schouders vallen. Haar linkerschoen zat een beetje los. Ik sloeg mijn armen over elkaar om de neiging te onderdrukken haar bij de schouders te grijpen en door elkaar te schudden.

"Kun je je niet een beetje gedragen in het bijzijn van mijn zus?" vroeg ik.

Ze maakte een geirriteerd geluid en likte haar bovenlip. "Dat doe ik pas als jij ophoudt haar als een kind te behandelen. Ze is een jaar ouder dan ik."

Tara Ricci was eenentwintig en ik was zevenentwintig. Ik liet mijn blik langzaam over haar lichaam glijden en keek toen naar haar gezicht.

Haar ogen waren waterig, maar haar glimlach was uitdagend. De mix van verdriet en brutaliteit verwarde me.

"Je kent me. Ik hou wel van een feestje," zei ze, waardoor ik nog meer op mijn tenen werd getrapt.

Iedereen wist dat ze van feesten hield na die schokkende foto.

Ik kwam dichterbij. "En jij dacht dat mijn huis, met mijn zus erin, een geschikte plek was voor je wilde feestjes?"

Ze slikte hoorbaar en trok haar wenkbrauwen op. "Wie zei er iets over wilde feestjes? En ik val niet op meiden, dus Sasha telt niet mee."

Haar uitdaging was duidelijk, en ik voelde mijn woede oplaaien.

"En Theo..." Ze leunde dichterbij, haar ogen gericht op mijn mond. "Ik zeg het nog één keer: stop met haar als een baby te behandelen."

Ze moet gezien hebben hoe mijn kaak zich spande, maar voordat ik iets kon zeggen, draaide ze zich om om weg te lopen. In een reflex greep ik haar middel en trok haar terug naar me toe. Onze lichamen botsten hard tegen elkaar, en ik voelde haar trillen.

"Ugh," zuchtte ze, haar gezicht naar het mijne draaiend. Haar warme wang drukte tegen mijn borst. "Je hoeft me niet vast te grijpen. Als je van wilde feestjes houdt, kunnen we er wel een organiseren."

Ik moest op mijn wang bijten om niet te lachen om die brutale opmerking. Ik boog mijn hoofd zodat mijn lippen haar kleine oor raakten.

"Het feest is voorbij, prinses. Ik neem je mee naar Rome om de erfenis te bespreken."