Hopeloos verliefd
Thea, de prinses van Versailles, verlangt naar een normaal leven buiten de paleismuren. Op haar droomuniversiteit hoopt ze vrijheid, vriendschap en misschien zelfs een tweede kans op liefde te vinden. Maar niets verloopt zoals gepland. Haar ex is al verder gegaan met zijn leven, geheimen de grote zalen van het paleis zijn vol van geheimen, en een mysterieuze buurman kruist steeds op de meest onverwachte momenten haar pad. Hij is aantrekkelijk, irritant en vreemd genoeg komt hij haar bekend voor – totdat één woord uit zijn mond alles wat ze dacht te weten, verandert. Met het lot dat aan haar hart trekt, moet Thea zich een weg banen door schitterende bals, verborgen geschiedenissen en een band die aanvoelt als het lot dat niet genegeerd kan worden.
Proloog
THEA
Muziek klinkt door de gangen, zacht en lieflijk, en ik kan niet anders dan glimlachen. Met mijn armen over elkaar leun ik tegen de wand en geniet van het moment. Er vormt zich een klein binnenpretje in mijn borst, en ik tel mee op de maat. Een... twee... drie...
Plotseling zwaait de deur open. Emrichs stem schalt door de kamer, maar iedereen praat door elkaar heen. Ik druk mijn hand voor mijn mond en probeer niet te lachen.
“Waar is ze?”
“Is ze er stiekem tussenuit geknepen? Speel je een spelletje met me?” vraagt Pap een beetje fel en ik hoor mam naar adem happen.
“Nee, waarom zou ik, als ik weet dat ik toch verlies?” Mam klinkt moe, maar er zit een glimlach in haar woorden.
Ik zie al voor me hoe pap met zijn ogen rolt terwijl Emrich giechelt.
“Wat doen we nu?” vraagt mam een beetje verloren.
“We bellen haar mobiel, en ik ga bij de paleiswachten checken of ze er misschien met haar vriendinnen vandoor is gegaan.”
“Ze is heus niet stiekem weggeglipt! Dat zou ze me vertellen.”
“Je zou het mij niet vertellen.”
“Theo... ik zou jou alles vertellen.”
“Echt niet.”
“Gaan jullie de hele avond ruzie staan maken? De kaarsjes smelten!” onderbreekt Emrich hen ongeduldig. “Wie blaast ze uit?”
“Ik,” zeg ik, terwijl ik uit de kast stap, en plotseling zijn alle ogen op mij gericht.
“Thea,” zegt pap zuchtend, met een opgeluchte blik op zijn gezicht. Mams ogen worden groot, alsof ze niet kan geloven dat ik toch hier ben.
“Je bent dus niet stiekem weggeglipt?”
Pap draait zich met opgetrokken wenkbrauwen naar mam. “Dus ze was het wél van plan?”
“Dat was de bedoeling, maar ze is hier. Ik denk niet dat ze het alsnog doet.”
Pap wrijft over zijn voorhoofd en ziet er moe uit. “Je zei dat je geen idee had of ze stiekem weg wilde.”
“Dat heb ik ook niet.”
Emrich trekt aan mams jurk. “We zouden een verjaardagsliedje zingen en Thea de smeltende kaarsen laten uitblazen, mam.”
Ik lach, loop naar voren en ga midden in de kamer staan.
“Er is er één jarig, hoera, hoera,” beginnen ze te zingen en ik sluit mijn ogen om een wens te doen voordat ik de kaarsen uitblaas.
Terwijl er wordt gejuicht trekt pap me in een warme knuffel en kust mijn voorhoofd.
“Gefeliciteerd, Thea. Ik hou van je.” Zijn glimlach is zacht en de rimpeltjes rond zijn ogen worden dieper.
“Ik hou ook van jou, pap.” Mam overhandigt de taart aan pap en slaat dan haar armen om me heen, waarbij ze me stevig tegen zich aandrukt.
Ik adem haar in—rozen, vanille, jasmijn, en dat vleugje van iets kruidigs dat me altijd aan pap doet denken.
“Gefeliciteerd, lieverd.”
“Dank je, mam.” Ik kijk naar Emrich, die naar de taart staart alsof het het enige is dat telt. Ik geef hem een tikje tegen zijn voorhoofd.
“Au.” Hij fronst, maar slaat dan zijn armen om mijn middel. “Gefeliciteerd, zus. Ik hoop dat je dit jaar volwassen wordt.”
“Emrich...”, waarschuwt pap, en Emrich schiet snel naar mam, die alleen maar lacht.
Ze woelt door zijn haar. “Waarom zou je willen dat ze volwassen wordt?”
“Het is ingewikkeld.”
“Ingewikkeld?”
Hij opent zijn mond, maar sluit hem dan weer, nadenkend over wat hij wilde gaan zeggen. “Oké, ik wil niet dat ze volwassen wordt. Kunnen we nu de taart krijgen? Megans taarten zijn echt geweldig.”
Mam schudt haar hoofd. “Nee, niet voordat we de familiefoto hebben gemaakt.”
Emrich kreunt maar gaat toch klaar staan. Pap roept de wacht van buiten.
Mam geeft haar telefoon en gaat naast pap staan. Hij slaat zijn arm om ons beiden heen en we leunen van beide kanten tegen hem aan. Emrich staat voor pap en leunt achterover tegen zijn benen, terwijl mam en ik elk een hand op Emrichs schouder leggen.
We verzamelen ons met zijn vieren rond de open haard en ik begin mijn cadeautjes uit te pakken. Emrich zit op de grond, terwijl hij met grote ogen naar de stapel staart.
“Er zijn zoveel cadeaus,” zegt hij verbaasd.
Ik pak de eerste, die van mam. Ze kijkt enthousiast, maar pap ziet eruit alsof hij zich schrap zet voor iets ergs.
Ik haal de boeken tevoorschijn en mijn ogen worden groot.
“O mijn god! Heel erg bedankt, mam. Echt geweldig!”
Pap kreunt, maar mam straalt.
“Ik weet dat je de collectie altijd al wilde hebben.”
“Ja, inderdaad! Ik kan haast niet geloven dat je ze aan me geeft...”
Ik herinner me dat ik geschokt was, maar sindsdien wilde ik ze hebben. Ik weet hoeveel ze van haar speciale edities houdt.
“Dit is geen goede invloed,” mompelt pap.
Mam slaat speels op zijn hand. “Ze is zeventien, en natuurlijk gaat ze pikante romantische boeken lezen. Er is niks mis mee—het is gewoon een ander soort liefdesverhaal.”
Ze blijven op de achtergrond kibbelen, maar ik kan niet stoppen met glimlachen om mijn nieuwe stapel boeken.
Emrich maakt een spottend geluid. “Waarom maakt iedereen zich zo druk? Ga je de rest van je cadeautjes niet openmaken?”
Ik kijk naar hem. “Wat heb jij voor me gekocht?” vraag ik, en hij knikt naar een klein doosje dat naast een grotere staat.
Ik leg de boeken op mijn schoot en pak het doosje. Mam en pap zijn gestopt met ruziën en kijken nu allebei naar ons.
Ik open het doosje en tref een kleine kubus aan. Ik frons verward en kijk naar hem op. “Ik heb geen idee hoe ik zo'n ding moet oplossen.”
Emrich rolt alleen maar met zijn ogen.
“Emrich,” zegt pap zacht maar waarschuwend.
Emrichs wangen kleuren roze. “Sorry. Ik weet dat je het niet kunt, maar ik zal het je leren. Het is niet zo moeilijk, beloofd.”
Ik lach. Hij is de laatste tijd geobsedeerd met het oplossen van kubussen met pap.
Hij is altijd al dol geweest op breinbrekers—raadsels, legpuzzels, sudoku's, alles wat zijn hersenen hard laat werken.
Ik gooi de kubus naar hem toe en hij vangt hem met gemak. “Oké, laat maar zien wat je kunt.”
Mam leunt tegen pap aan en we kijken allemaal naar Emrich.
Zijn ogen lichten op terwijl hij met opperste concentratie aan het blokje begint te draaien. Ik kan een glimlach niet onderdrukken, kijkend naar mijn kleine broertje die zijn magie verricht.
“Echt knap hoor, aapje. Je wordt er al zó goed in.” Ik woel door zijn haar en zijn wangen worden nog rozer.
“Goed gedaan,” zegt pap, en mam kust Emrich op zijn hoofd. “Mijn schatjes.”
Emrich kijkt me recht aan. “Je gaat leren hoe je deze kubus oplost voordat je naar de universiteit gaat.”
“Aww, ik hoop het.”
