Hem tegemoetkomen

Ik kijk naar de papieren van twee verschillende makelaars.

Een klant die ik al mijn hele leven ken, wil de winkel kopen. Er zijn ook andere geïnteresseerden. Ik zou graag aan haar willen verkopen en denk serieus na over haar bod.

De prijs is goed. Maar het valt me nog steeds zwaar om de telefoon te pakken vanwege mijn gevoelens.

Zonder op te kijken wist ik dat hij de boekwinkel van mijn vader binnenkwam. Zijn geur is soms zo sterk dat het me verrast. Hij gebruikt altijd veel.

Ik weet niet waarom Eric hier is. Ik heb nu geen zin om te praten.

Hij stopt voor mijn bureau en ik kijk op. Hij glimlacht breed naar me, met een speelse blik in zijn ogen. "Wat ben je aan het doen?" vroeg ik hem verward, hopend dat hij aardig tegen me zal zijn.

"Niks, ik vind het niet leuk dat je met mijn zus weggaat," zei hij zachtjes terwijl hij met mijn pen op mijn bureau speelde. Hij heeft de papieren van zijn vader gezien om de boekwinkel te verkopen. Hij heeft er vast met zijn vader en Macy over gepraat en wil nu ook antwoorden van mij.

"Waarom? Mogen we geen eigen keuzes maken omdat we vrouwen zijn?" zei ik koel, met mijn armen over elkaar. Ik zie hem me goed bekijken, nadenkend over wat hij zal zeggen. Kennende Eric, zal het niet aardig zijn.

"Misschien," lachte hij. "Je weet wat ik bedoel," zei hij, dichterbij komend. Een paar maanden geleden hadden we iets, totdat hij besloot met anderen naar bed te gaan, dus maakten we het uit.

Sinds ik het uitmaakte, blijft hij proberen mijn aandacht te trekken, maar niet op een goede manier.

Voor mijn neus met andere vrouwen dansen, dronken worden en me bijna elke week 's nachts bellen. Ik probeerde hem te ontlopen, maar dat is lastig als je beste vriendin zijn zus is.

"Eric," zuchtte ik luid. "Maak het niet moeilijker voor me." Ik rolde met mijn ogen, moe.

"Je vader is er niet meer, Laurie, maar ik ben er nog. Je weet dat ik nu niet met je mee kan gaan nu ik bijna het bedrijf van pa overneem," legde hij egoïstisch uit.

Natuurlijk wil hij dat ik bij hem terugkom, maar die fout maak ik nooit meer. Ik wil iemand die alles zou doen om bij me te zijn, om me te beschermen, en dat kan hij me niet geven. Hij is te jong en egoïstisch.

"Ik weet heus wel dat mijn vader dood is! Dat hoef je me niet elke dag te vertellen!" schreeuw ik tegen hem, onze stemming snel veranderend. Hij wist altijd hoe hij me kon irriteren...

"Sorry, maar het lijkt alsof je deze grote beslissing neemt op gevoel en niet goed nadenkt," zei hij op een bazig toontje om me naar hem te laten luisteren. "En ik moet je beschermen..."

"Hou op, nu!" riep ik gefrustreerd. "Eruit!" Ik wees naar de deur van de boekwinkel.

"Ik ben klaar met je beledigingen. Eerst beloofde je me alles, toen kwetste je me toen ik je het meest nodig had, en nu wil je dat ik mijn dromen opgeef omdat jij me niet kunt laten gaan. Nou, dat is jouw probleem, en praat nooit meer over mijn vader!" Ik keek hem woedend aan terwijl ik naar de deur wees.

Ik voel mijn lichaam trillen terwijl ik hem boos aanstaar, niet in staat zijn gezicht te zien terwijl hij zich zo gemeen gedraagt.

"Je maakt een fout, Laurie," zei hij voordat hij naar de deur liep en hem hard dichtdeed.

Hij wist dat het beter was om weg te gaan, anders was dit slecht tussen ons geëindigd. Wie weet wat ik tegen hem gezegd zou hebben, want nu haat ik de persoon die hij is geworden.

Ik sla met mijn hand op het bureau en een foto van mij en papa valt om. Snel pak ik de foto op, tranen stromen over mijn gezicht. "Het spijt me zo, papa," zeg ik. "Ik kan dit niet meer aan. Ik moet weg," zeg ik zachtjes. "Ik beloof de boekwinkel alleen aan goede mensen te verkopen."

Ik zet alles terug op zijn plaats, wat me helpt rustiger te worden, nog iets wat ik gemeen had met mijn vader.

Hij was de beste vader die ik me kon wensen. Mijn moeder ging dood toen ik nog klein was, dus mijn vader moest alles alleen doen.

Toen ik opgroeide moest hij tegelijk mijn vader en moeder zijn, en als ik terugkijk weet ik dat het moeilijk was, maar hij zorgde er altijd voor dat ik alles had wat ik nodig had. Hij was lief en werkte hard, iets wat hij me goed heeft geleerd.

Het is een jaar geleden dat hij aan kanker overleed. Sindsdien voel ik me leeg en het is moeilijk geweest om naar deze plek te komen.

Papa wilde de boekwinkel verkopen vlak voor hij doodging. Maar ik hield hem tegen. Ik zei hem dat niet te doen, omdat deze plek bijzonder was.

Mensen gaan altijd blij de winkel uit, en waarom niet? Boeken zijn geweldig. Het is alsof je in een andere wereld leeft of een personage wordt, gewoon door het je voor te stellen.

Vaak heb ik voorgelezen aan kinderen, en dat is wat ik zo leuk vind aan deze plek. Hoewel ik van deze plek hou, houdt het me ook tegen om mijn dromen na te jagen.

Ik wilde uitgever worden, misschien ooit schrijver. Papa zou gewild hebben dat ik mijn dromen najaag in plaats van in zijn boekwinkel te blijven.

Mijn gedachten worden ineens onderbroken als ik de winkeldeur hoor opengaan. "Was Eric hier?" Macy komt snel binnen, bezorgd kijkend.

"Ja," antwoord ik moe.

"Hij is een eikel," zegt ze terwijl ze naar me toe loopt, waarschijnlijk mijn rode ogen ziend. "Wat zei hij tegen je?" vraagt ze bezorgd.

"Het gebruikelijke... Hij wil niet dat we weggaan, en hij zegt dat ik deze beslissing alleen maar neem op gevoel en niet goed nadenk..." vertel ik haar zachtjes.

Ik haat hoe hij me altijd de schuld geeft van alles. Toen hij vreemdging, zei hij zelfs dat het kwam omdat ik hem een slecht gevoel over zichzelf gaf. Kun je dat geloven?

"Ach, wat erg," ze omhelst me stevig. "Hij belde me en gaf mij de schuld dat ik jou dit liet doen," vertelt ze me.

"Je hoeft geen sorry te zeggen voor je broer. Jij bent helemaal niet zoals hij," zeg ik met een kleine glimlach. "Bovendien hoeft hij jou niet de les te lezen. Ik ben een volwassen vrouw en neem mijn eigen beslissingen," zeg ik.

"Ja, dat ben je!" beaamt Macy, en geeft me een kus op mijn haar.

"Ben je er klaar voor om de winkel te verkopen?" vraagt ze me zachtjes, een beetje bezorgd kijkend. Maar ze blijft stil om me ruimte te geven als ik die nodig heb. Ze weet dat ik vandaag antwoord moet geven aan haar vader, dus ze weet dat het een moeilijke dag voor me zal zijn.

Ik kijk weg van haar en rond in de winkel. Mijn vader heeft elke plank en elk boek aangeraakt. Hij heeft alles opgezet van de vloer tot het plafond. Dit was de droom van mijn vader, en nu ga ik mijn best doen om de mijne na te jagen.

Ik kijk naar Macy, die me nog steeds bekijkt. Ze vroeg me om met haar mee te gaan naar New York omdat daar de beste uitgeverijen zijn, en zij heeft ook een sollicitatiegesprek bij een makelaarskantoor.

Macy wist altijd al wat ze wilde, maar ze wilde niet met haar broer in hun bedrijf werken. Ze wilde haar eigen carrière opbouwen zonder de hulp van haar vader of broer.

Ze is erg getalenteerd en ik weet zeker dat ze het ver zal schoppen in het leven.

Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht als ze mijn uitdrukking ziet.

"Gaan we naar New York?" vraagt ze opgewonden, mijn hand vasthoudend.

"Ja, we gaan naar New York."