Saint-Rock High 1. Kitap: Acı ve Tatlı Bir Buluşma

TORY

Yeni bir hayata başlamak, yeni bir yere taşınmak kulağa kolay geliyor. Ama ailem gözyaşları içinde vedalaşıp gittiğinde ve ilk gece yatakta hüngür hüngür ağladığımda, işler hiç de kolay değildi.

İnsan nasıl yeniden başlar ki?

Bir hafta boyunca yataktan çıkmayarak değil herhalde. Sonra kanepeye geçerek. Ardından evin herhangi bir köşesinde pinekleyerek.

Bugün farklı olacak.

Saint-Rock'a taşınalı bir ay oldu ve bunu kutlamak istiyorum. İşe birkaç gün sonra başlayacağım, o yüzden biraz fazla kaçırıp bir yabancının koynunda uyanmamın zararı yok.

Aman Allah'ım. Neden böyle düşünüyorum ki?

Kısa üstümü çıkarıp bol, dökümlü bir gömlek giyiyorum. Galiba Davis'in lafları sandığımdan daha çok dokundu bana.

Sessiz telefonuma göz atıyorum. Davis ve Katy'nin mesaj ve aramaları bitmek bilmediği için mesajları kapatmak zorunda kaldım. Ne dedikleri umurumda değil. Bana korkak demesi umurumda değil. Eski sevgilimin ve eski en iyi arkadaşımın beni ezmesine izin vermek istemediğim için gitmem gayet normal.

Bir sürü kıyafet deneyip annemle telefonda konuşup iyi olup olmadığımı kontrol ettikten sonra, şehir merkezindeki Puzzle13! adlı bir bara gidiyorum. Tıklım tıklım, gürültü patırtı içinde ve nefes almak zor. Her masa dolu, bu yüzden dikkatle tezgaha yürüyüp en temiz görünen tabureye ilişiyorum.

Neden geldim ki buraya?

Hiç sevmedim böyle yerleri.

Sakin bir ses düşüncelerimi böldü. “Ne alırsınız?”

“Viskili soda,” diyorum, aklıma ilk gelen içkiyi söyleyerek.

“Tamam.” Siparişimi yazıp arkasını dönüyor.

Kalabalığa tekrar göz gezdiriyorum, aslında pek bir şey görmeden, sonra duruyorum. O da kim? Her kimse, şimdiye kadar gördüğüm en güzel açık gri gözlere sahip. Başka bir masa yüzünden tamamını göremiyorum, bu yüzden daha iyi görebilmek için tezgaha yaslanıp bütün vücudumu sola doğru kaydırıyorum.

Kısa, koyu kahverengi sakalında biraz kır var.

Normalde hoşuma gitmezdi ama ona çok yakışmış. Gri gözlerini daha da belirginleştiriyor.

Davis'in sakal bırakmasından hep nefret ederdim. Dur, neden onu düşünüyorum ki? Bu düşünceyi kafamdan kovuyorum. Bu gece değil.

Aniden, o güzel gözleri yukarı kalkıp beni görüyor. Eyvah. Çok hızlı dönüyorum, az kalsın sandalyeden düşüyordum.

Eyvah, eyvah, eyvah!

Dimdik oturup tezgahın altını sıkıca tutuyorum. Baktığımı gördü. Hayır, bakmak değil—dikizlemek. Küçük bir kız gibi.

Bu çok utanç verici.

“Buyurun.” Barmen içkimi getiriyor.

Düşünmeden alıp bir dikişte içiyorum.

Kötü fikir. Boğazım yanıyor.

“Bir tane daha alabilir miyim, lütfen?” Öksürüyorum, gözlerim yaşarıyor. Ne? Neden bir tane daha istedim ki? Bu yeni bir başlangıç yapmanın iyi bir yolu değil.

Bu sefer daha yavaş içeceğim.

“Merhaba, güzel hanım.” Biri yanıma oturuyor. “Düştüğünde canın acıdı mı?”

Kaşlarımı çatıyorum. Düşmek mi? Ne demek istiyor?

Bir şey demiyorum ama meraktan bakıyorum. Omuzlarına kadar uzanan uzun kahverengi saçları ve birçok kızın hoşuna gidecek sıcak bir gülümsemeyle derin kahverengi gözleri var.

“Bilirsin işte, cennetten. Çünkü senin kadar güzel bir kadın kesinlikle bir melek olmalı.”

Ağzımı açıyorum ve duruyorum. Bu gece neden bu kadar utanıyorum? Biraz rahat bırakılmayacak mıyım? Yardım için barmene bakıyorum ama orada değil. Harika. Şimdi bundan nasıl kurtulacağım?

“Bak, sen...”

“Yakışıklı mı? Yakışıklı olduğumu biliyorum. İkimiz de güzeliz. Bununla ilgili bir şeyler yapabiliriz.” Sırıtıyor.

Gerçekten şu anda bunu mu yapıyor?

Bir şey düşün, bir şey düşün. Aklım bomboş, bu yüzden içkimi yine bir dikişte içiyorum. Yarın sabah acısını çekeceğim.

“Stuart, bu hanımı kötü kur cümlelerinle rahatsız etmekten başka yapacak bir şeyin yok mu?” Üstümde sıcak, pürüzsüz, biraz da kaba bir ses konuşuyor. Vay canına, o ses harika geliyor.

Bana yardım edene bakmak için döndüğümde kalbim duruyor. O. Az önce dikizlediğim kişi. Dikizlemek mi dedim? Bakmak demek istedim. Güzel gri gözleri olan. Ve fark ediyorum ki, tutmaya yetecek kadar uzun, sıcak koyu kahverengi saçları var...

Yüzüm alev alıyor. Neden böyle düşünüyorum ki? Utançla gömleğimi çekiştiriyorum.

Bana mı öyle geliyor yoksa burası çok mu sıcak? Belki de iki içki içtiğim içindir ya da vücut ısısını hissedebileceğim kadar yakın durduğu için. Bütün vücudum heyecanla karıncalanıyor.

Diğer adam gülüyor. “Levi, az önce sarışın biriyle konuşmuyor muydun? Bizi rahatsız etmeyi bırak.”

“Başka türlü söyleyeyim, Stuart. Sen ~onu~ rahatsız ediyorsun. Değil mi?” Bana bakıyor, o güzel gri gözleri tenimi yakıyor.

Benimle mi konuşuyor? Aman Tanrım, galiba öyle. Bir şey söyle, ne olursa.

“Tory,” diyorum. Harika, sanırım sana bunu sormadı, Tory. “Demeye çalıştığım gibi, ilgilenmiyorum.” ~Aferin, güzel kurtardın.~

Stuart hayal kırıklığına uğramış görünüyor. Bir şey söylemek üzereyken benden uzak olmayan barın köşesinde oturan kahverengi saçlı bir kız görüyor.

“Kaybın, Tory,” diyor ve giderken en eski repliklerden birini söylüyor. “Kimse bebeği köşeye koymaz.”

Kız nefes bile almadan hemen onu öpüyor. Gülümsemesine bile gerek kalmadı. Sanırım bazı insanlar bu kadar umutsuz.

Kaba bir gülüş beni gergin hissettiriyor. Yanımdaki adam başını sallıyor, güçlü kolu omzuma hafifçe değiyor. Aman Tanrım. İki parmağımı kalbime bastırıyorum, ne kadar hızlı attığına şaşırıyorum. Tanımadığım biri beni nasıl bu kadar gergin hissettirebilir?

Davis'i ilk gördüğümde asla böyle hissetmemiştim. Aslında, ona şans vermem için aylarca dil dökmesi gerekmişti.

Duygularına güvenmeliydin, kızım.

Ama güvenmedim. Yıllar içinde onu sevmeyi öğrendim ve o da beni sevmeyi bırakmayı öğrendi. Üzücü düşünceleri uzaklaştırıp tekrar odaklanıyorum, sadece bu nazik, yakışıklı yabancı hakkındaki tüm duygularımda kaybolmak için.

“Bunun için teşekkür ederim,” diyorum sonunda. Umarım ne kadar gergin olduğumu duyamaz.

“Sorun değil,” diyor ve sonra sesi daha da kaba bir hal alıyor. “Ama hikayendeki kahraman olduğumu sanma. Ben öyle biri değilim.”

Kaşlarımı kaldırıyorum. “Oh, nasıl birisin peki?”

Bana doğru eğiliyor, dudakları kulağıma değiyor. “Öğrenmek istediğine emin misin?”

Aman. Tanrım.

Bardağıma uzanıyorum, iki kez boşalttığımı unutarak. Hafifçe gülüyor.

“Jerry, bu kıza içtiği şeyden bir tane daha ver ve hesabıma yaz.”

“Gerek yok. Ödeyebilirim.” Çantama uzanıyorum ama o beni durduruyor, elini elimin üstüne koyuyor. Teninden tenime bir karıncalanma hissediyorum ve dudaklarım hafifçe aralanıyor.

“İstiyorum.”

Geri çekiliyorum, gerginlik yerine sinir hissediyorum. Neden bana sürekli öyle hitap ediyor?

“Biliyorsun, bir adım var. Tory.”

“Biliyorum. İlk söylediğinde duydum.” Yine hafifçe gülüyor.

“Seni güldürdüğüme sevindim,” diyorum, sinirli bir şekilde.

Saçımın bir tutamını kulağımın arkasına itiyor. “İnan bana, şu anda hissettiğim gülmek değil.”

Kalbim o kadar yüksek sesle atıyor ki bütün barın duyabileceğini düşünüyorum. Belki de gerçekten bir yabancının yatağında uyanacağım. O gece üçüncü kez bardağımı bir dikişte içiyorum. Sonra, bir aydan fazla bir süre sonra ilk kez gülümseyip gözlerimi kırpıştırıyorum.

“O zaman neden bana ne hissettiğini göstermiyorsun?”