Alarmın kulak tırmalayan sesiyle uyandım. Dün gece geç saatlerde uyuduğum için hâlâ bitkin hissediyordum.
İtiraf etmek istemesem de o partide gerçek anlamda eğlenmiştim.
Birkaç saatliğine, yıllardır üzerime çökmüş tüm stresi ve kederi bir kenara bırakmıştım. Müziğe ve dansa öylesine kapılmıştım ki başka hiçbir şey düşünememiştim.
Günlük programıma baktım. Bugün okulda tek bir dersim, ardından öğle yemeğinde kafede vardiyam vardı.
Neyse ki maaş günü yaklaşıyordu ama bu paranın da ihtiyaçlarımı karşılamayacağını biliyordum. Okul harcı şöyle dursun, kirayı bile ucu ucuna ödeyebiliyordum.
Bununla ilgili bir çözüm bulabilecekmiş gibi telefonuma baktım.
Açıkçası, yardım isteyebileceğim bir kişi vardı. Ama bu mümkün değildi.
Jack Amca'yla en son dört yıl önce konuşmuştum. Tüm hayatımın şu anda sahip olduğum yarı huzurlu rutine dönüşmesinin üzerinden dört yıl geçmişti.
Bunca zamandır benimle iletişime geçmenin bir yolunu bulmasını umuyordum.
Bir yanım hâlâ umut besliyordu. Diğer yanım ise bu umudun boş olduğunu biliyor ve vazgeçmemi söylüyordu.
Muhtemelen beni çoktan unutmuş, kendi hayatına devam etmişti. Tıpkı geçmiş hayatımdaki herkesin yapmış olmasını umduğum gibi.
Bunu düşünürken aklıma dört yıldır görmediğim ve bir daha görmek zorunda kalmamayı umduğum babam geldi.
Onun hiç değilse vicdan azabından bu parayı istediğim takdirde bana vereceğini biliyordum.
Ama bu düşünceye odaklanmadım. Evet, ülkenin en varlıklı adamlarından biri olabilirdi ama evi terk etmiş olmamın bir sebebi vardı.
Ne onun kirli parasını ne de onun hayatımdaki varlığını istiyordum. İçinde bulunduğum maddi sıkıntılar bunu değiştirmeyecekti. Hiçbir şey bunu değiştiremezdi.
O verdiği her şeyin karşılığını isteyen türden bir adamdı. Bana yardım ettiğini sürekli kafama kakar, ona borçlu olduğumu hissettirirdi. Onun kızı olmamın bir önemi olmazdı.
Babam tam olarak böyle bir insandı.
Okul harcı bunu riske atmama kesinlikle değmezdi.
Eve döndüğümde Mia akşam yemeğini hazırlamaya başlamıştı. En sevdiğim yemek, kıymalı makarnayı yapıyordu.
Mutfak tezgâhındaki tabureye otururken gözlerim yemekteydi.
“Hey, iyi misin?” diye sordu Mia endişeyle.
“Evet, sadece çok açım. Bugün ders beklediğimden uzun sürdü, bu yüzden öğle yemeği yiyemedim.” Konuyu kapatacağını umarak bunu geçiştirmeye çalıştım.
“Bunu sormadığımı biliyorsun. Son birkaç gündür canının bir şeye sıkkın olduğunu görebiliyorum.”
İç çektim. Bu sorudan bu kadar kolay kurtulamayacağımı bilmem gerekirdi.
“Dökül bakalım. Ne oldu?” diye sordu yanıma otururken.
“Bursumla ilgili. Bölüm kesintiye gitti ve artık bursumu vermeyecekler,” diye itiraf ettim.
“Bunu yapamazlar! Daha ikinci sınıftasın!”
“Biliyorum ama bal gibi yapıyorlar. Ay sonuna kadar dokuz bin sterlin bulamazsam okula devam edemeyeceğim.”
Nefesini tuttu. “Kahretsin. Benimle bu yüzden mi sugar baby partisine geldin? Sadece merak ettiğini sanmıştım.”
“Evet, bunun iyi bir seçenek olabileceğini düşündüm. Ama yapabileceğimden emin değilim.”
“Başka bir planın var mı?”
Hiçbir fikrim yoktu. “Bilmiyorum,” diye itiraf ettim, başımı ellerimin arasına alıp oflayarak. “Öğrenci kredisi veya başka bir mali yardım istemek için çok geç. Belki birkaç yıl okulu bırakıp para biriktirmeliyim.”
“Muhakkak bir çözüm yolu vardır.” Derdimle dertlenen Mia iç çekerken en az benim kadar üzgün görünüyordu. “Bir çıkış bulacağız. İçime doğdu!”
Her nasılsa, bu konuda benden çok daha umutluydu.
Kiana Rose Ailana resmen kapalı bir kutuydu.
Kiana'nın tüm geçmişini didiklemeye karar verdim. Bir insanın ergenlikten yetişkinliğe geçerken ne kadar değişebileceğini biliyordum.
Hayatta bir amaca ihtiyacım vardı ve Chase için çalışmak bana o amacı vermişti.
Dost olmamız rağmen, yardımcısı olarak hak ettiğim pozisyona gelene kadar herkes gibi ben de kariyer basamaklarını tırmanmakta ısrar etmiştim. Her zaman ağzı sıkı ve sadık biriydim. Chase de iş hayatında tam olarak böyle birine ihtiyaç duyuyordu.
Chase soruşturma konusundaki doğal yeteneğimi keşfetmeme yardımcı olmuştu. İşimi gerçekten seviyordum ve hiçbir şey gözümden kaçmıyordu.
Birinin geçmişini irdeleyerek ulaşılabilecek bilgilerin kapsamı hayret vericiydi. Bu yüzden, Kiana bana daha fazlasını didiklemem için bir neden vermedikçe, on yedi yaşından önceki yaramazlıklarını deşelemeyecektim.
Son birkaç yıldaki sicili tertemizdi. Hatta park cezası bile yememişti. Ama geçmişi ilginç çelişkilerle doluydu.
Yatılı okulu sınıf birincisi olarak bitirmiş ve geçmişte sosyetenin niteliklerini taşıdığına dair belirtiler vermişti. Ama mevcut sosyal yaşamı, banka hesabı gibi kesattı.
Ev arkadaşı zengin erkeklerle para karşılığında çıkan ünlü bir sugar baby olsa da Kiana bu yola sapmamıştı. Bir kafede çalışıyor, hafta sonları da bir hayvan barınağında gönüllülük yapıyordu.
Akademik yatkınlığı olan ve derslerini ciddiye alan bir kadındı. Ve ne yazık ki yakın zamanda bursunu kaybetmişti.
Aranan rol için her açıdan uygundu ve bu onun kaçıramayacağı bir fırsattı.
Arabayı durdurup eskimiş mavi kapıya açılan eski yola baktım. Kaldırıma adım atıp kapıya doğru yürürken çakıl taşlarının çıkardığı huzurlu sese odaklandım.
Kapıyı bir kez tıklatmamla içeriden boğuk sesleri, ardından bir sandalyenin ahşap parkeye sürtünme sesini ve hafif ayak seslerini duydum.
Kapı aralandığında kusursuz aday karşımda belirdi.
Gerekli iş için aranan kan.
Kapıdaki adam jilet gibi takım elbisesiyle son derece profesyonel duruyordu. Bir seksen boylarındaki adamın yakışıklı yüzü hemen göze çarpıyordu. Yeşil gözlerinde huzur veren bir ifade vardı.
Erkeklerle aramda bir duvar olmasa onunla şansımı denemeyi düşünebilirdim.
“Merhaba, ben Lucas,” dedi kibarca kendini tanıtıp elini uzatarak.
Bu adamı tanımasam da içimden bir his ona güvenebileceğimi söylüyordu.
Muhtemelen onu göndermeliydim ama merakım ağır basıyordu.
Kapıyı biraz daha araladım. “Merhaba Lucas,” dedim eline garip bir bakış atarak.
Onunla tokalaşmamamdan rahatsız olmamış gibi elini geri çekti. “Sen Jade misin?” diye sordu, gamzelerini gösteren nazik gülümsemesiyle.
Hem şaşkınlık hem de endişe hissediyordum. Bu adam beni takip mi etmişti? Kapıyı kapatmaya yeltendim ama beni durdurdu.
“Kötü bir niyetim yok, inan bana,” dedi, ellerini kaldırıp masum olduğunu göstererek.
“Ne istiyorsun?” diye sordum temkinle.
“Sana bir teklifim var,” dedi cebinden bir kart çıkararak. “Winters Güvenlik’e uğra. Oraya gittiğinde Chase’le görüşmek istediğini söyle. Teklifin süresi yarın gece doluyor ama bu akşam gitmeni öneririm.” Kartı bana uzatıp yavaşça uzaklaşmaya başladı.
“Neden?” diye seslendim arkasından.
“Bunu bir iş teklifi olarak düşün,” dedikten sonra arabasına binip gitti.
Karta şaşkınlıkla bakakaldım. Üzerinde bir adres ve dudak uçuklatan bir rakam yazılıydı.
