Gece Sohbetleri

Maggie

İş son zamanlarda yoğunlaşmıştı.

Öfkelerini operatörlerden çıkarmak isteyen ve sonu gelmek bilmeyen hoşnutsuz müşterilerle geceleri iki haftadır cebelleşiyorlardı. En azından o adam aramamıştı ya da aradıysa bile ısrarcı davranmamıştı.

Pes ediyor olabilirdi. Bu fikir nedense Maggie’ye garip ve mantıksız geliyordu.

Ne zaman bunu düşünse kendini, Onunla sadece iki gece konuştun, ~diye azarlıyordu.

Bugün izin günüydü. Üst üste dört gün izinli olduğu için inanılmaz mutluydu.

Hoş, özel bir planı yoktu ama özellikle de yapılacak değişiklikleri düşününce işe gitmek zorunda olmaması güzeldi.

Değişiklik haberini dün gece Brad vermişti. Bu adam dedikoduya bayılıyor, neredeyse binadaki tüm çalışanların kirli çamaşırlarını biliyordu.

Yine de kötü biri sayılmazdı, hatta Maggie onun neşeli ve esprili kişiliğinden hoşlanıyor gibiydi. Her zaman onların katına geliyor, onlara içecek bir şeyler ya da değişik şekilli küçük kekler getiriyordu.

Celia’yı kızdırmak, Maggie’ye iyi niyetle takılmak ve onu tamamen görmezden gelmeye çalışan Leo’yla flört etmek için etrafta dolanıyordu.

Dün gece de böyle günlerden biriydi.

Gece yarısına doğru yanlarına uğrayıp onlara değişik görünümlü ama inanılmaz lezzetli keklerden getirmişti.

Brad sırıtarak, "Ee," dedi. "Yeni patronumuzu duydunuz mu?"

Celia hemen, “Dökül bakalım, seni iğrenç küçük böcek,” dedi.

Brad gösterişli bir gülümsemeyle, “Öncelikle tatlım, içeriden bilgi almak istiyorsan bana karşı biraz daha kibar olman gerekebilir,” dedi.

“Nasıl olsa bize anlatacaksın, seni dedikoducu! Neden zorlaştırıyorsun?”

“Tüm değerli bilgileri sizinle paylaşmama yol açan cömert mizacıma güvenmek yerine bir kez olsun yalvardığınızı duymak güzel olabilirdi.” İsteksizce dudaklarını büktü.

Maggie ona, “Brad,” diye seslendi. “Paylaşmak istediğini sen de biliyorsun, o yüzden barbarlar üzerimize çullanmadan önce anlat işte.”

Brad iç çekti.

“Sadece senin için benim küçük şekerim.” Pes etti. “Şirket bir krizle karşı karşıya olduğundan, Noah Avrupa bölümünün başına geçmek için buradan ayrılacakmış. Belli ki orada onları hizaya sokacak bir CEO’ya ihtiyaç varmış.”

Bunun üzerine Brad’le Maggie aynı anda gözlerini devirdi.

Biraz endişeli görünen Celia sabırsızlıkla, “Peki burayı kim devralacak?” diye sordu.

"Asher Ryder. Ailenin en küçüğü. İş hayatına girmesi için onu şirketin başka küçük bir şubesine vermişler ama iki hafta içinde, belki de daha kısa sürede onu buraya transfer edeceklermiş.”

“Öğrendiğim kadarıyla, Noah’nın ABD ayağının CEO’su olarak atanacağının ilan edileceği bir toplantı yapılacakmış.”

Maggie, “Onu tanıyor musun?” diye sordu.

“Hayır, pek sayılmaz ama Noah’dan daha kötü olamaz.” Brad omuzlarını silkti.

Celia ona, “Şş, dikkatli ol,” diye tısladı.

Çaktırmadan arkasını dönerek Ethan’ın çok yakında olduğunu gösterdi. Onun Noah’nın adamı olduğunu iş yerindeki herkes biliyordu.

Maggie geçen geceki olayları hatırlayınca iç çekti. Değişim onu şimdiden huzursuz etmişti. Noah’yı pek sevmese de kardeşi ondan beter olabilirdi.

Daha iyi de olabilirdi ama önceden bunu kestirmesi mümkün değildi. Bildiği tek şey, yeni patronun yeni kurallar anlamına geldiği ve bunun sinir bozucu olduğuydu.

Kapısının çalmasıyla düşüncelerinden uzaklaştı.

Violetta Kim davet beklemeden içeri girdi. Tanıştıklarından beri böyle yapıyordu.

Violetta ile Andy Kim şehirde ona kucak açan ilk insanlardı.

Tuhaf bir çiftlerdi. Adam Koreli, kadın ise Şililiydi. Adam sakin ve soğukkanlıyken; kadın dışa dönük ve sevimli şekilde konuşkandı.

Yıllar önce burada tanışıp arkadaş olduktan sonra sevgili olmuşlardı.

İkisi de kırklı yaşlarının başında olmasına rağmen, neşeli mizaçları ve mükemmel genleri sayesinde çok daha genç gösteriyorlardı.

Maalesef çocukları yoktu ama birbirlerini çok sevdikleri için bu onları rahatsız etmiyor gibiydi. Kaldı ki, sık sık dile getirdikleri gibi ilgilenmeleri gereken Maggie vardı ve o da onlar için fazlasıyla yeterliydi.

Bez değiştirmek ya da gecenin köründe uyanmak zorunda olmamak onların işine geliyordu. Bunlar onların sözleriydi. Maggie’nin değil.

Onlardan aldığı sevgiyle içinin ısındığını hiç dile getirmemişti. Onlar kadar nazik ve sevgi dolu insanlar bulmak çok zordu. Hele güvenmek imkânsızdı.

Violetta içeri girer girmez, "Gelip bizimle piknik yapacaksın," dedi. "Git giyin.”

Maggie gülümseyerek, “Sana da iyi günler,” dedi.

“Evet, tabii, iyi günler canım. Git üstünü değiştir, geç kalıyoruz.”

“Bil diye söylüyorum, piknikler genellikle öğleden önce yapılır."

“Bil diye söylüyorum, piknikler insanlar ne zaman isterse o zaman yapılır.” Violetta onun küstah ses tonunu taklit etti. “Ayrıca sen öğleden sonraya kadar uyuyorsun, bu yüzden idare edeceğiz.”

“Şimdi ukalalığı bırak da gidip bikini ve elbise giy. Pikniği sahilde yapacağız."

Maggie gülümseyerek başını sallayıp söyleneni yapmaya gitti. Aylardır sahile gitmemişti ve hava hâlâ bu kadar güzelken fırsattan istifade gitmeliydi.

Maggie, onları arabada bekleyen Andy’ye selam verdikten sonra hanımların arabaya binmesiyle yola koyuldular.

Sahil yolu eğlenceli geçti. Sahilde geçirdikleri zaman çok daha eğlenceliydi. Yıllardır bu kadar güldüğünü hatırlamıyordu. Ayrıca Violetta’nın ona bir erkek arkadaş ayarlama çabaları nafile olsa da çok keyifliydi.

Sahilden döndüklerinde onları evinde film izlemeye davet etti. Teklifini seve seve kabul edip onda birkaç saat oturdular.

Misafirleri gittikten sonra kendine bir fincan nane çayı yapıp kitap okumak için kanepeye yerleşti. Saat gece yarısını çoktan geçmiş olsa da uykusu yoktu.

Gece vardiyasında çalışan insanların uyku düzenleri genellikle bozulduğundan, muhtemelen en iyi ihtimalle gece üçe kadar gözüne uyku girmeyeceğini biliyordu.

Celia mesaj atıp onu öğleden sonra kahve içmeye davet ettiğinde hâlâ uyanık olduğu için arkadaşına hemen cevap verdi.

Sonunda uykusu gelince kendi kendine gülümseyerek gözlerini kapattı. Yarın da güzel bir gün olacaktı. Çalışmadığı her gün, ona güzel bir gün vadediyordu.