Slapen met de vampier

De wind laat de kapotte luiken rammelen, ze klapperen als gebroken tanden. Regendruppels glijden langs de vochtige ramen naar beneden. Buiten strekt het veengebied zich grijs en eindeloos uit, kreunend door de schoorstenen alsof het rouwt.

Over de gebarsten vloer glijden schaduwen, lang en nat als verdronken slangen. Ravenna drukt haar trillende hand tegen de koude muur. Ze luistert naar het gekraak onder haar voeten, naar de stilte die fluistert met de stem van haar man.

Op het kleine bureau brandt een kaars, die haar spiegelbeeld in de gebarsten spiegel verlicht. Even denkt ze iemand anders te zien – een lange, donkere gestalte met ogen de kleur van aged whisky, die haar vanaf de andere kant van het glas aankijkt. Ze draait zich met een ruk om, maar er is niemand.

'Mordecai...' fluistert ze, maar het woord kaatst terug alsof de kamer het herhaalt.

Mordecai – haar man, haar steun en toeverlaat – is weg. Ze is alleen, vasthoudend aan herinneringen als aan een strohalm.

Haar blik valt op de foto boven de haard, waar hij kalm lijkt, onbewogen. Ze weet dat het niet klopt. Ze kan er niet te lang naar kijken zonder dat het verleden haar een steek in haar hart geeft.

'Hoe moet ik zonder hem verder?' zucht ze.

Plotseling voelt ze woede opkomen, en haar gehandschoende hand haalt uit in een wilde beweging. Boeken vallen van de plank, inkt morst over de vloer, een kaars valt om en laat hete was op de planken druipen. De kamer lijkt te kreunen onder haar woede, en ze ziet hoe ze zelf is veranderd.

Op het bureau en tegen de muren hangen tekeningen: vijfpuntige sterren, duivels met gekrulde staarten en scherpe klauwen, dode dieren in onnatuurlijke houdingen. Tussen de afschuwelijke beelden liggen stapels zorgvuldig beschreven vellen, elk gericht aan Mordecai. Haar nette handschrift verraadt hoe liefde en verdriet zijn omgeslagen in waanzin.

Ravenna's woede kookt over. Ze ijsbeert in een kleine cirkel tussen het omgevallen meubilair, voordat ze neerzakt in de stoel achter het bureau. Het wiegje in de hoek schudt licht, en de baby begint te huilen, wakker geschrokken van het lawaai, maar Ravenna hoort het nauwelijks.

Haar hand beeft. Ze doopt de pen opnieuw in de inkt en schrijft, kleiner nu, wanhopig: 'Het spijt me, het spijt me, het spijt me' – steeds weer, alsof de woorden een gebed en een bekentenis in één zijn. De baby huilt, de pen krast, maar Ravenna schrijft door, alsof schrijven hem terug kan brengen.

In haar hoofd verschijnen beelden van Mordecai zoals hij was: zijn hand in de hare bij zonsondergang, zijn naam fluisterend in haar oor, de manier waarop hij naar haar keek als ze alleen waren. Ze herinnert zich hoe zijn lichaam op het hare voelde, zijn geur van rook en leer, de ruwe streling van zijn stoppelbaard als hij haar vluchtig kuste.

Elke herinnering brengt haar meer verdriet.

Met een ruk grijpt Ravenna alle papieren en drukt ze tegen haar borst, alsof ze zijn omhelzing door inkt en perkament kan voelen. Haar lippen bewegen geluidloos – woorden van liefde, van spijt, van smeken. Haar donkere haar valt in warrige slierten over haar schouders.

Dan hoort ze voetstappen in de gang.

Ravenna verstijft, knijpt de papieren steviger vast alsof het heilige relikwieën zijn. De deurknop draait langzaam, de deur piept open. Haar neef Alistair staat in de opening, gekleed in een zwarte jas, zijn uitdrukking is strak. Achter hem verschijnt zijn vrouw Evelyn, eenvoudig maar elegant gekleed, met een blik die zowel mededogen als afkeuring uitstraalt.

Zij bewonen sinds Mordechais dood het hoofdgebouw, regelen wat vroeger zijn zaken waren. Alistair onderhandelt met pachters, ondertekent documenten, geeft opdrachten aan het personeel. Ravenna is verbannen naar deze afzonderlijke vleugel – een gevangenis, waar ze ongestoord kan treuren, kan wegzinken in waanzin zonder getuigen.

Het paar betreedt de kamer voorzichtig, alsof ze bang zijn iets te verstoren dat zowel breekbaar als gevaarlijk is. Hun bewegingen zijn bedachtzaam, alsof elk plotseling gebaar Ravenna over de rand zou kunnen duwen. Maar in hun blik ziet ze ook oordeel.

Alistair volgt Evelyns blik. Hij perst zijn lippen samen. Lang blijft hij zwijgen. Dan bukt hij zich en raapt een gevallen vel papier op. 'Aan mijn geliefde echtgenoot', staat er in beverige letters, gevolgd door woorden die van liefde in wanhoop overgaan. Hij legt het terug, maar zijn hand blijft even liggen, alsof hij niet wil aanraken wat besmet voelt.

'Nicht,' zegt Alistair, 'je kunt je niet zo laten opslokken door verdriet. Er zijn... gezondere manieren om hem te herdenken. Het kind... dit huis... Er zijn dingen die je moet doen, ook al wil je niet.'

Evelyn legt voorzichtig een hand op haar mouw, maar het voelt als indringendheid. 'Ravenna, je speelt met gevaarlijke krachten. Keer terug naar God, naar het leven, naar helder denken.'

'Je maakt jezelf meer bang dan wie dan ook, lieve vrouw,' zegt Evelyn moedig. 'Je bent verdwaald in duistere gedachten, in de fluisteringen van de Duivel.'

Ravenna lacht – een hol, kraaiend geluid dat tegen de muren kaatst. 'Hij wacht op me in het donker. En ik zal hem daar terugvinden.'

'Zien jullie het nu?' Ravenna's glimlach is angstaanjagend. 'Mordecai is nog hier. De dood heeft hem niet helemaal meegenomen. Hij wacht tot ik hem terugbreng.'

Het paar kijkt geschokt toe terwijl Ravenna geniet van het bewijs dat ze gelijk heeft.

Zijn ogen kijken haar aan, gevuld met een liefde die zelfs de dood heeft overleefd. Ravenna's adem stokt, haar lichaam verstijft als ze hem herkent. Een koude hand strijkt over haar nek, en ze rilt.

Haar lippen openen zich in een geluidloze kreet terwijl haar knieën zwak worden onder de aanraking.

Als ze zich omdraait, is hij natuurlijk verdwenen. Maar de koude, verlangende druk op haar schouder blijft hangen.

Ravenna zakt neer naast het wiegje, haar donkere haar valt als een gordijn om haar gezicht. De baby huilt zacht, en Ravenna voelt een band – ze zijn allebei alleen in een wereld zonder hem. Ze kust het voorhoofdje. 'Wees niet bang, mijn lief... Ik geef niet op. Hij zal terugkomen, dat beloof ik je.'

Dan, alsof iets onheiligs haar overneemt, bijt ze in haar onderlip tot het bloedt. De scherpe pijn, de metalige smaak – ze veegt met een bevende vinger over het rood en strijkt het vervolgens over het voorhoofd van de baby, een donkere streep als een vervloekte zegen.