Het Kind van de Miljardair

Mijn ogen scanden de inhoud van het medische rapport, waarbij mijn hart bij elk woord zwaarder werd. Ik begreep niets van het vakjargon, maar met de hartkwaal van mijn broer kon ik de essentie wel begrijpen.

En het zag er niet goed uit.

"W—wat betekent dit?" vroeg ik, ook al wist ik al wat de dokter zou zeggen.

Hij keek me aan met een zachte blik, terwijl zijn lichtblauwe ogen medeleven uitstraalden. "U hoeft zich nog geen zorgen te maken, juffrouw Gardner, nu nog niet tenminste. Maar hoe eerder u deze operatie laat uitvoeren, hoe beter."

"Ik begrijp het," mompelde ik, terwijl ik mijn hart probeerde tot rust te brengen. "Maar er is nog tijd, toch?"

"Natuurlijk. Maar hoe langer u het uitstelt, hoe moeilijker het voor hem op lange termijn zal zijn," verklaarde hij.

Ik knikte. "Ik begrijp het. Dank u, dokter. Heel erg bedankt." Ik stond op en liep de dokterspraktijk uit naar de wachtruimte, niet zeker of ik me opgelucht of bezorgd moest voelen.

Je moet je zorgen maken. Extreem veel zorgen. Je moet hem laten opereren, maar je hebt er het geld niet voor. Hoe ga je dat doen?

Die realisatie deed me tot stilstand komen. Ik hield me vast aan de muur naast me, omdat mijn knieën het onder me dreigden te begeven.

Tranen prikten in mijn ogen, maar ik deed mijn best om sterk te blijven. Ik mocht niet huilen. Ik mocht niet zwak zijn. Ik ging op een nabijgelegen stoel zitten om te wachten tot mijn lichaam weer normaal zou aanvoelen.

Het was op dit tijdstip van de dag niet druk in de wachtruimte van het ziekenhuis. Er zaten enkele mensen verspreid door de kamer, en een paar dames naast me, druk in gesprek met elkaar. Niemand kende me. Niemand zou me lastigvallen. Ik zou hier gewoon een paar minuten blijven zitten en dan naar huis gaan.

"Ga je?" zei de vrouw, die rechts van me zat, tegen haar vriendin. Donker haar vloeide als een gordijn langs haar rug naar beneden, en ze had een olijfgroene jurk aan.

"Ik wil wel, jij niet? Ik bedoel, hij is de meest begeerde vrijgezel van het land. Ik zou heel graag zijn vrouw willen zijn en een luxueus leven leiden," antwoordde haar vriendin, die, na stiekem een blik op haar geworpen te hebben, donkerblond haar bleek te hebben, en gekleed was in een jurk met bloemenprint en een paar roze sleehakken.

"Hoe graag ik ook een luxeleventje zou willen leiden, ik heb geen kinderwens. Dus ik denk dat ik oversla," zei de groene jurk.

"Zelfs niet voor een miljoen pond? Ik zou mijn ziel verkopen voor een miljoen pond, en hij vraagt alleen maar om een kind. Ik denk dat ik het ga doen," zei de roze sleehakken.

Een miljoen pond? Wie? Wat? Hoe?

"Uh, neem me niet kwalijk?" zei ik tegen hen. "Het spijt me, maar ik ving per ongeluk jullie gesprek op. Is er een soort loterij aan de gang?" Ik had de essentie van hun gesprek opgevangen, maar ik wilde niet zomaar conclusies trekken, en een miljoen pond was voor mij niet minder dan de loterij.

De groene jurk gaf me een vriendelijke glimlach en rolde met haar ogen, maar het was de dame met de roze sleehakken die zei: "Als je trouwen met de meest sexy man ter wereld en hem een kind geven in ruil voor een miljoen pond een loterij noemt, dan kun je inderdaad zeggen dat er een loterij aan de gang is."

"Pardon?" Meende ze dat? Wie zou dat doen, en waarom?

"Hier, lees het zelf maar." Voordat ik iets kon zeggen, duwde de dame me een krant in mijn handen en wees naar de advertentie, die rood omcirkeld was.

Ik las de advertentie snel door, en met de minuut groeide mijn verbijstering. Ik staarde opnieuw naar de vreemde advertentie, en vroeg me nog steeds af hoe het echt kon zijn.

Gideon Maslow, de wereldberoemde miljardair-ondernemer, bezat het grootste zakenimperium ter wereld. Een man zo rijk en machtig, dat hij bijna royalty was.

Al tien jaar op rij was hij uitgeroepen tot de meest sexy man van het Verenigd Koninkrijk.

En hij wilde een echtgenote, een vrouw die hem in minder dan een jaar tijd een erfgenaam voor zijn enorme koninkrijk kon bezorgen. En dit huwelijk zou maar één jaar duren.

En wat zou de vrouw krijgen in ruil voor het verhuren van haar lichaam en ziel voor twaalf maanden?

Een miljoen pond, cash in de hand.

Nadat de baby geboren is, wordt er van je verwacht dat je je baby afstaat, elkaar de hand schudt, en wegloopt met je zakken vol geld.

Wat voor meisje zou ingaan op zo'n advertentie?

Nou, ik.

Het was maar voor een jaar. Ik zou een jaar lang de vrouw van een vreemde kunnen zijn.

"Wat een walgelijk varken!"

Ik huiverde en keek op, toen alweer een mooie vrouw het kantoor van de CEO kwaad uitliep, haar gezicht rood van woede. Ik kon zien dat ze gehuild had. Haar mascara liep over haar wangen in dunne zwarte strepen, terwijl haar grijze ogen bloeddoorlopen waren.

De vrouw stormde naar de enige lift op deze verdieping, en drukte herhaaldelijk hard op de belknop totdat de lift arriveerde. Ze gaf de ruimte vol wachtende vrouwen een laatste verafschuwde blik, en snoof minachtend. Maar zodra de deuren van de lift dichtgingen, zweer ik dat ik een gedempte snik uit haar hoorde ontsnappen.

Dat was hoe Gideon Maslow zijn bruid ging kiezen. En ik begreep nog steeds niet waarom hij dit deed.

Voor zover ik wist kon deze man elke vrouw krijgen die hij maar wilde, dus waarom was hij van plan om met een volslagen vreemde te trouwen?

"Nummer zevenentwintig, juffrouw Hannah, meneer Maslow kan u nu ontvangen," zei de verveelde dame bij de receptie op monotone toon.

Een dame met gitzwart haar en groene katachtige ogen stond sierlijk op, en streek haar toch al gladgestreken roze jurk nog eens glad. Met een verleidelijke glimlach liep ze zelfverzekerd het kantoor binnen. Ik twijfelde voor de zevenentwintigste keer aan mezelf, toen ze door de wachtkamer naar het kantoor van Gideon Maslow liep, haar gezicht vol zelfvertrouwen.

Ik wist dat ik niets was vergeleken met deze vrouwen.

Ook al had ik voor de gelegenheid mijn beste jurk en jas aangetrokken, toch vroeg ik me af of ik wel een kans maakte...

Ik had absoluut geen interesse in de man zelf, ik was geïnteresseerd in wat hij te bieden had: geld.

Het fikse bedrag dat de man zou betalen was de enige reden dat ik buiten zijn kantoor zat te wachten tot ik aan de beurt was, terwijl ik de zenuwen in mijn buik probeerde te negeren.

Bij het zien van het bedrag wist ik dat het genoeg zou zijn voor de operatie van mijn broer, en dat ik er alles aan moest doen om ervoor te zorgen dat meneer Maslow mij als zijn vrouw zou kiezen.

Ik hoefde hem alleen maar een erfgenaam te bezorgen, en dan zou ik het leven van mijn broertje kunnen redden van zijn vreselijke ziekte.

De deur ging weer open, en de vrouw, Hannah, kwam woest naar buiten gestormd. Haar lippen waren gekruld in een kwade grijns. Boos grommend stormde ze naar de lift.

"Die klootzak heeft me afgewezen omdat ik geen maagd meer ben! Van welke planeet komt hij?" schreeuwde ze, wat een paar vrouwen naar adem deed happen.

De liftdeuren gingen open, en Hannah kon er niet snel genoeg instappen. Zodra de liftdeuren dicht waren, barstte het gekwebbel van vrouwen om me heen ineens los.

De vrouwen waren onder elkaar aan het praten, en ik hoorde een paar van hen zeggen dat ze geen maagden waren en niet hadden verwacht dat Gideon Maslow zo ongelooflijk ouderwets zou zijn.

Ik daarentegen, voelde echter dat mijn borstkas zich ontspande, en dat was alleen maar omdat ik een geheim had dat ik al sinds de middelbare school voor mezelf had gehouden.

Lange tijd had ik me ervoor geschaamd, maar nu zou het wel eens mijn redding kunnen zijn.

Ik was nog maagd.

Maar toch, er moest hier op zijn minst nog één andere maagd zijn. Dit kon mijn kansen niet echt veel verbeteren.

"Nummer achtentwintig, juffrouw Alice. Meneer Maslow zal u nu ontvangen," zei de dame bij de receptie met dezelfde monotone stem.

Mijn hart begon te bonzen, en ik was ervan overtuigd dat ik niet kon rechtstaan, laat staan mezelf voorstellen aan de machtigste man van het Verenigd Koninkrijk.

Ik kon niet geloven dat ik zo diep was gevallen dat ik zou trouwen met een volslagen vreemde om aan het geld te komen. Maar ik deed het niet voor mezelf, ik deed het voor mijn broer.

Ik dwong mezelf om diep adem te halen, en stond langzaam op, waarbij ik mijn best deed om er elegant uit te zien, net als de andere vrouwen, maar ik wist dat ik er niet echt in slaagde. Ik deed de riem van mijn jas wat steviger om mijn middel vast, klemde mijn dossier tegen mijn borst, en liep langzaam naar de houten deur die al dan niet zou helpen het leven van mijn broer te redden, terwijl mijn hart bonkte tegen mijn ribbenkast. Ik haalde diep adem, draaide voorzichtig de knop om, en stapte het kantoor van Gideon Maslow binnen.

Zodra ik binnenstapte, viel mijn mond open van verbazing.

Het kantoor was op zijn zachtst gezegd prachtig.

Enorme ramen van vloer tot plafond keken uit over Londen en torenden boven de hele stad uit. Het enige meubelstuk in de kamer was een lange mahoniehouten tafel die ongeveer een miljard pond moet hebben gekost.

En aan de andere kant van de tafel zaten de meest intimiderende mannen die ik ooit had gezien.

Ze droegen allemaal dure designerpakken, en ze staarden me aan alsof ik niets meer was dan vuil dat de zool van hun peperdure loafers bedekte.

Ik bestudeerde ze een voor een in de doodse stilte die de kamer vulde.

De oudste man had donkerbruin haar, dat aan de randen een beetje grijs begon te worden, en doordringende bruine ogen. Zijn gezichtsuitdrukking was streng, met slechts een paar rimpels die zijn ouderdom verraadden. Naast de oudste man zat een jongeman die er niet ouder dan twintig uitzag.

Zijn gezicht was glad, en hij had een slank lichaam. Tegenover hem zat een man met krullend bruin haar en zachte bruine ogen. Hij had een zachte glimlach op zijn knappe gezicht, wat me vreemd genoeg op mijn gemak stelde. Hij zag er vrij fors uit, alsof hij veel sportte. Toen vonden mijn ogen de man aan het hoofd van de tafel, en mijn mond werd droog.

Daar was hij dan.

De foto's en roddelbladen hadden hem geen recht gedaan. Hij had een scherpe kaaklijn, dik bruin haar en doordringende, zeegroene ogen. Alleen al door naar hem te kijken liep er een rilling over mijn rug.

De man zag er dodelijk uit, klaar om toe te slaan.

Ik wist dat hij het soort man was dat niet zou aarzelen om zijn tegenstander neer te halen, wie het ook was. Ik staarde in zijn ogen, en hij staarde terug, met een blik waarin niets te zien was behalve venijn. Ik had net zo goed oogcontact kunnen maken met een tijger. Een sexy tijger.

"Nou? We hebben niet de hele dag," zei hij uiteindelijk. Zijn stem was vol en zacht, als gesmolten chocolade, maar hij sprak met een gevaarlijke toon in zijn stem. Het was een stem die om de een of andere reden rillingen over mijn rug liet lopen.

Ik haastte me om plaats te nemen op de lege stoel aan de andere kant van de tafel, terwijl mijn hart uit mijn borstkas dreigde te barsten.

Gideon nam mijn cv vast en bladerde erdoor, terwijl hij zijn ogen vernauwde. Ik keek naar de andere vier mannen, maar ze zeiden niets en staarden me gewoon koeltjes aan.

"Hoe heet je?" vroeg Gideon uiteindelijk.

"Alice Gardner, meneer," antwoordde ik beleefd, terwijl ik mijn nagels in mijn handpalmen groef om mijn hartslag te kalmeren.

"Waar kom je vandaan?" vroeg hij.

"East End London, meneer," antwoordde ik.

Zijn wenkbrauwen gingen omhoog, en de minachting was duidelijk op zijn gezicht te zien.

"Je bent arm," zei hij. Zijn ogen waren hard terwijl hij me nauwkeurig bekeek, waardoor ik me voelde als een rat die onder observatie stond.

"I-Ik—" Ik was sprakeloos. Ik kon niet ontkennen dat ik inderdaad erg arm was. Maar toen ik het op zo'n denigrerende manier hoorde, voelde ik me stom dat ik ooit zelfs maar had overwogen om hierheen te komen.

"Je haarkleur, is die natuurlijk?" vroeg hij plotseling.

Ik haalde een trillende hand door mijn golvende, koperblonde lokken en knikte. "Ja, het is natuurlijk. Mijn moeder had ook koperblond haar," antwoordde ik, met wat ik hoopte dat een glimlach was.

"Waarom ben je hier?" blafte Gideon, zijn stem was ijzig.

Mijn hand vloog meteen naar de ketting die ik van mijn broer had gekregen, want ik voelde me overweldigd hier voor de neus van deze rijke mannen. "Ik heb het geld nodig," antwoordde ik eerlijk.

"Wauw, dat is wel heel eerlijk, hé? En we dachten nog wel dat je je onsterfelijke liefde voor mijn broer zou opbiechten," vroeg een van de andere mannen met een geamuseerde glimlach.

Gideon wierp hem een moordlustige blik toe, waarna de man meteen zweeg.

Ik liet mijn blik zakken terwijl een blos mijn wangen kleurde, en bleef aan mijn halsketting friemelen.

"Met alle respect, meneer, maar hoe kan ik mijn liefde opbiechten aan een man waarvan ik tot twee dagen geleden niet eens wist dat hij bestond?" flapte ik eruit, waarna ik mezelf vervloekte omdat ik aan het ratelen was.

"Waarom wil je het geld?" vroeg Gideon, zijn stem was iets zachter. Ik durfde zelfs naar hem op te kijken. Die ogen leken me vast te houden als een magneet.

"Mijn broertje heeft een gaatje in zijn hart, en ik heb geld nodig voor zijn operatie," antwoordde ik, ik friemelde nog steeds aan mijn ketting.

"Dus je bent bereid met me te trouwen en me te voorzien van een erfgenaam zodat je het geld kunt gebruiken voor de operatie van je broertje, juist?" vroeg hij, alsof hij wilde bevestigen wat ik net had gezegd.

Ik knikte, hopend dat hij zou instemmen met het huwelijk. "Ja, meneer."

"Waarom denk je dat ik met je zou trouwen?" vroeg hij arrogant.

"Pardon?"

"Na het doornemen van je informatie ben ik er niet echt van overtuigd dat ik jou als mijn vrouw wil. Allebei je ouders zijn gestorven aan een hartziekte, en je broer lijdt ook aan een hartziekte, wat betekent dat er in de toekomst een grote kans is dat jij ook aan een hartziekte zult lijden, en ik wil niet dat mijn kind een defect hart heeft," verklaarde hij.

"Het staat niet vast dat ik ook aan een hartziekte zal lijden," sprak ik hem tegen.

"Dat kan dan wel zo zijn, maar het is niet alleen dat. Je hebt alleen een diploma van de middelbare school, wat betekent dat je ook niet hoogopgeleid bent.

"Je werkt in een smerige bar en bij een benzinestation, wat een onhygiënische omgeving betekent, wat betekent dat je lichaam wordt overspoeld met allerlei giftige chemicaliën die je hebt ingeademd, om nog maar te zwijgen over het feit dat je in East End Londen woont, een plek voor de armen," gaf hij als argument, waarbij ik me met elk woord kleiner en kleiner voelde.

Ik voelde de kleur in mijn wangen opkomen, maar ik deed mijn best om rustig te reageren.

"De enige reden dat ik niet ben gaan studeren was omdat mijn beide ouders overleden waren en ik voor mijn jongere broertje moest zorgen, en-"

"Onderbreek me niet," zei Gideon, zijn stem heviger. Woede gierde door me heen. Het was niet omdat hij geld had dat hij me zomaar kon vertellen wat ik moest doen.

"Vertel eens, heb je ooit in een duur restaurant gegeten? Ben je ooit naar een liefdadigheidsevenement geweest?" zette hij de ondervraging verder.

"Daar heb ik het geld niet voor, meneer, en als ik dat wel had, was het eerste wat ik zou doen de operatie bekostigen die mijn broer zo hard nodig heeft."

Gideon lachte minachtend en stond op. Zijn gezicht leek van steen. "Er is niets aan jou, behalve het feit dat je maagd bent, dat me aanspreekt. Niet je genetica, niet je financiële status, niets. Ik ben op zoek naar een vrouw met klasse en status, een voor een eigenschappen die jij totaal mist.

"Ik ben niet op zoek naar een avontuurtje, ik ben op zoek naar een echtgenote, en ik zie gewoon geen echtgenote in jou."

Ik stond nu ook op, mijn hele lichaam trilde nu van woede. Ik had het geld van deze man nodig, maar ik was te kwaad om helder na te denken, om ook maar enig samenhangend argument tegen hem in te brengen.

"Als je mijn vrouw wordt, word ik je prioriteit, niet je broer of wie dan ook, ik, besef je dat?" vroeg Gideon.

"Jij zult nooit mijn prioriteit zijn. Hoe kan je dat zijn als ik je niet ken, laat staan van je hou?" snauwde ik terug, terwijl mijn woede de overhand nam.

Even staarden we elkaar aan, allebei zwaar ademend. Er brandde vuur tussen ons in. Deels wilde ik me verontschuldigen en hem overtuigen om zich te bedenken, maar de woede die in me oplaaide hield me tegen.

Toen schudde Gideon zijn hoofd, en ik wist dat ik hem niet zou kunnen overtuigen. Mijn hart zonk in mijn schoenen. Ik zou een andere manier moeten vinden om aan het geld te komen.

Ik kon Nico, mijn broertje, mijn enige familie, niet nog langer laten lijden. Ik zou gewoon een goedbetaalde baan moeten vinden.

"Het spijt me dat ik uw tijd heb verspild," zei ik, waarna ik me met opgeheven hoofd omdraaide om de kamer te verlaten.

Ik was bijna bij de deur toen ik een sterke hand op mijn schouder voelde. Gideon draaide me om zodat ik oog in oog met hem kwam te staan.

"Ik heb... een ander voorstel voor je, juffrouw Gardner," bood hij aan, zijn stem zijdezacht, als een roofdier dat op het punt staat toe te slaan.

Ik slikte. Wat kon dat betekenen?

"W-wat?" vroeg ik, niet zeker of ik hem wel goed gehoord had.

"Je hebt kortsluiting in haar hoofd veroorzaakt, Gideon," lachte een van de andere mannen.

Gideon negeerde hem. Zijn ogen waren alleen op mij gericht.

"Je krijgt het geld dat je nodig hebt." De stalen blik in zijn ogen maakte me nerveus.

Ik staarde hem achterdochtig aan. Er moest een addertje onder het gras zitten.

"Wat moet ik doen?" vroeg ik.

Hij glimlachte, maar het was geen vriendelijke glimlach. Het leek bijna venijnig. Zijn ogen waren berekenend, ze bestudeerden mijn reactie. "Ga voor me staan."

Ik deed wat hij vroeg, mijn hart bonkend in mijn borstkas. Hij torende boven me uit, en ik moest mijn nek uitrekken om naar hem op te kijken.

Ik was zo dichtbij dat ik zijn parfum kon ruiken. Ik kon de spieren onder zijn maatpak zien. Zijn zeegroene ogen keken doordringend op me neer, zijn blik zo dominant dat ik me er klein en kwetsbaar door voelde.

Ik onderdrukte een rilling. Hij was niet voor niets uitgeroepen tot de meest sexy man van het Verenigd Koninkrijk.

En toen zei hij iets dat me naar adem deed happen.

"Op je knieën," beval hij.