Komşu Komşunun Külüne 2. Kitap: Dostane

Lara sabahları erken kalkmaktan hoşlanmıyordu. Her şey “sabah” kelimesinden ne anladığına ve bir önceki gün ne zaman uyuduğuna bağlıydı. Öğleden sonra 5’ten önce yatağa girerse, neredeyse bir sabah kuşu oluyordu.

İzin günlerinde genellikle keyifli bir şekilde saat 11 gibi uyanırdı. İşte bu güzel bir başlangıçtı.

Bugün de öyle güzel günlerden biriydi. Saat neredeyse 11 olmuştu, bu da programının ilerisinde olduğu ve dinlendirici bir gece uykusu çektiği anlamına geliyordu.

Bu yüzden, normal bir yetişkin gibi müziğini açtı ve evde dans ederek yatak odasından kahve makinesine, oradan da salondaki büyük aynanın karşısına gitti. Orada bir dakika kadar dans edip şarkı söylerken hayranlıkla kendine baktı.

“Önden görünce beğendin, arkadan görünce bayılacaksın. Arkadan, arkadan, arkadan… Arka… AAHHHH!”

Lara etrafında dönerken koltukta oturan adamı görünce parmağını ona doğrulttu. Adam onun saçmalamasını izlerken sırıtıyordu.

“Benim yüzümden durma. Arkadan manzara hoşuma gitmişti,” dedi gülmemeye çalışarak.

“Git başımdan!” diye bağırdı Lara. Sonrasında yatak odasına kaçıp günün geri kalanını saklanarak geçirdi.

***

Sonunda Zavien bir atölye çalışmasına katılmak, daha doğrusu atölyede ders vermek için evden çıkmıştı. Lara onun orada tam olarak ne yaptığını anlamıyordu çünkü Zavien bastıra bastıra bir yazar olmadığını söylüyordu. Ama insanlar onun yazma süreci hakkındaki fikirlerini dinlemeye can atıyordu.

Zavien konuşurken Lara da kendini onun konuşmalarına kaptırıyordu. Yani, çoğu zaman.

Zavien gittiğine göre Lara istediği kadar saçmalayabilirdi, ancak o sabah aynadan gördüğü Zavien’in yüzünü hatırlamak keyfini biraz kaçırıyordu. Aslında onunla dalga geçmemişti ama o şekilde yakalanmanın pek de hoş bir yanı yoktu.

Geriye dönüp baktığında, ona bağırması pek de akıllıca olmamıştı. Rahat kıyafetleriyle özel bir dans partisi düzenlemeye karar vermesi Zavien’in suçu değildi. Davetli listesi mi? Sadece kendisi, davetsiz ev arkadaşı ve olmayan öz saygısı.

Zavallı Pablo o kadar korkmuştu ki Lara onu sevmeye çalıştığında ondan kaçıp duruyordu. Neyse ki sonunda onu affetmişti ama bu, Zavien görmeden ona birkaç köpek mamasına mal olmuştu.

Pablo tekrar yanına geldiğinde Lara, Doja Cat’i bir süreliğine çalma listesinden çıkarmış, utancını bir kenara atmıştı. Şu anda kimsenin inanamayacağı bir şey yapmaya çalışıyordu. Yemek pişiriyordu.

Lara basit ama etkileyici bir akşam yemeği yapma konusunda tavsiye istemek için Delia’yı aradığında, Delia tam on dakika boyunca gülmüştü. Pek yardımcı olmamıştı ama en azından Jae gibi telefonu Lara’nın yüzüne kapatmamıştı.

Jae, Lara’nın en eski arkadaşlarından biriydi, sırdaşı, zor zamanlarında dayanağıydı. Harika bir aşçıydı, mutfakta maharetliydi. Sık sık erkek arkadaşı Blake için lezzetli yemekler yapardı.

Yaklaşık otuz saniye güldükten sonra telefonu kapatmış, Lara’yı kendi başına çözüm bulmaya terk etmişti. Lara’nın gerçekten de yeni arkadaşlara ihtiyacı vardı.

İnternette etkileyici görünen ama kolay yapılan tarifler aradıktan bir saat sonra ve hızlı bir market alışverişinin ardından başlamaya hazırdı. Kendini hafif kaynayan tuzlu su dolu bir tencerenin başında buldu. Hemen yanında tezgâhın üzerinde pişmemiş makarna paketleri duruyordu.

Geçmişteki makarna denemeleri ya birbirine yapışmış ya tencereye yapışmış ya da hafif sert olmuş makarnalarla sonuçlanmıştı. Bu sefer başaracağım, diye yemin etti. Tıpkı Hana ile Ev Yemekleri’nin yemek blogunda açıkladığı gibi, makarnayı al dente pişirecekti.

Evine yeni taşındığında Blake ona hoş düşünülmüş ama pek işe yaramayan bir mutfak robotu hediye etmişti. Lara onu mutfağındaki en üst rafa koymuş, hiç kullanmamıştı. Onu almak için bar taburesine tırmandı. Sonunda bir işe yarayacaktı.

O iş de çam fıstıklarını ve fesleğeni güzel görünen yeşil bir macun hâline getirmekti. Lara tadının da göründüğü kadar güzel olmasını umuyordu.

Markette zeytinyağı ile ay çiçek yağı arasındaki farkı sorduğunda garip bakışlar almıştı. Ama bir kadın ona nazikçe büyük bir şişe sızma zeytinyağı önermişti. Bu tam da tarifinde yazılan şeydi. Lara kadının bunu nasıl bildiğine şaşırmıştı.

Bu deneyimlerin hepsi onu biraz gerse de Lara, artık lezzetli ve doğru bir pesto olmasını umduğu şey için bütün malzemelere sahipti.

Parmesan peynirini rendelemeyi yeni bitirmiş, makarnasını kaynayan suya atma zamanı gelmişti. Suyu yakamayacağından emindi ama makarnalar pişerken gözünü onlardan ayıracak kadar da kendine güvenmiyordu.

En azından bu kabuklu makarnalar, spagetti köfte yapmaya çalıştığında olduğu gibi birbirine dolanma riski taşımıyordu. Delia bunu unutmasına asla izin vermezdi.

Tarifte yazıldığı gibi damak tadına göre tuz ve karabiber ekledi, bu biraz endişe vericiydi. Sonrasında mükemmel pişmiş makarnasına sosunu ekledi.

Tam her şeyi büyük bir kaşıkla karıştırmak üzereyken kapı açıldı. Ayaklarının dibinde yemek için dolaşan Pablo, Zavien’i karşılamaya koştu.

“Görüyorum ki Pablo’nun gözdesi hâlâ benim,” diye şaka yaptı Zavien ayakkabılarını çıkarırken.

Lara üzerinde önlükle ona döndüğünde yanağında ıslak bir şey hissetti. Sosunu heyecanlı bir şekilde karıştırırken yanağına sos sıçramış olmalıydı.

“Ne yapıyorsun?” diye sordu Zavien şaşkınlıkla.

“Akşam yemeği yaptım,” dedi mutlulukla. Yanağından akmaya başlayan pesto sosunu hissedebiliyordu.

“Akşam yemeği mi yaptın?” diye tekrarladı Zavien inanamayarak. Lara ona ters bir bakış atınca hızla sözlerini değiştirdi. “Yani, neden bize akşam yemeği yaptın?”

Lara şaşırtıcı derecede güzel kokan yemek tenceresini karıştırmaya dönerken Zavien dikkatle tencereye yaklaştı. Eğilip hafifçe yemeği kokladı.

“Güzel kokuyor mu?”

Lara çok gururluydu. “Önemli bir şey değil,” dedi aslında çok önemli bir şey olmasına rağmen. “Bunu sana işsiz ve tembel dediğim için bir özür olarak düşün.”

Utangaç bir şekilde ona gülümsedikten sonra Zavien de çarpık bir gülümsemeyle ona karşılık verdi.

“Bana ne zaman tembel dedin?” diye sordu biraz daha yaklaşarak. Lara’nın nefes almasını zorlaştırıyordu.

Lara yanakların ısındığını hissetti. “İma ettim.”

Zavien düşünceli bir şekilde mırıldandı. O kadar yakındı ki mırıldanırken çıkardığı sesi âdeta içinde hissedebiliyordu. Bu kabul edilemezdi.

Özenle hazırladığı yemeğin üzerine rendelenmiş parmesan serpti ve çekmeceden bir çatal alıp ona bir lokma uzattı.

Zavien tereddüt etmeden lokmayı ağzına attığında, bu onun ne kadar cesur olduğunu gösteriyor diye düşündü Lara. Zavien ağzındaki makarnayı çiğneyip düşünceli bir şekilde başını sallarken ve sonunda lokmasını yutarken nefesini tuttu.

Sonrası sessizlikti. Lara heyecanla bekliyordu.

“Fena değil,” dedi Zavien. Çatalı eline alıp tekrar makarnaya sapladı.

Lara olanları inanamayarak izliyordu. Zavien gerçekten de kendi isteğiyle ikinci bir lokma alıyordu. Hem de onun yaptığı yemekten.

Zavien çatalı ağzına götüremeden Lara çatalı elinden aldığı gibi makarnayı ağzına attı.

“Aman Tanrım,” diye mırıldandı makarnasını çiğnerken. “Aman Tanrım!” diye bağırdı. Heyecanını onunla paylaşmak için Zavien’e döndü. “Fena değil!” diye ciyakladı.

Zavien gülüyordu.

“Zavien, yenilebilir bir şey yaptım!”

“Evet, biliyorum,” dedi Zavien. Lara heyecanla elindeki çatalı sallarken Zavien bir kaza çıkmasın diye çatalı elinden aldı.

“Ağzının kenarında biraz...” derken ağzının kenarını işaret etti.

Lara, ağzının kenarına bulaşan şeyi ararken dudaklarını yaladı. Zavien başını iki yana sallarken hâlâ Lara’ya gülüyordu.

Sonunda Lara’nın dilinin ağzının köşeleri arasında dolaşmasını izlemekten sıkıldı. Başparmağını dudaklarına doğru götürdü.

Zavien köşedeki bir parça pestoyu silmek için başparmağını alt dudağında gezdirirken Lara’nın ıslak dudakları şaşkınlıkla açılmıştı.

Başparmağını dudaklarından kendi dudaklarına doğru hareket ettirdiğinde gözleri hâlâ birbirlerine kilitlenmişti. Lara’nın beyni neredeyse kısa devre yapacaktı.

Zavien parmağını yalamak üzereyken Lara onun bileğini yakaladı. Şaşırtıcı bir hamleyle başparmağını temizlemek için ağzına aldı ve göz temasını koruyarak nazikçe parmağını emdi.