Gölgelerin Kavradığı

JACOB

Libby'nin çığlığı çınladığında Jacob saniyeler içinde ayağa kalkmıştı.

Kontrol cihazını düşürdü ve Melinda'nın odasına doğru gelen korkunç sesi takip ederek koridora koştu.

Yüce Tanrım, diye düşündü.

Melinda'nın kapısını sert bir çekişle açtı ve Libby'yi kanlı gömleğini tutarak bükülmüş buldu.

Melinda sıkılmış dişlerden nefes alıyordu. Yaşlar yanaklarından yuvarlanıyordu.

"Sen ne halt yaptın?" Jacob bağırdı.

Rosie ve Karen kapıda belirirken Libby'yi döndürdü.

Jacob, kan sızdıran üç bıçak yarasını sayarak Libby'nin ayakta durmasına yardım etti. Biri kaburgalarının yanındaydı, ciğerlerine yakın.

Aşağı baktı ve yerdeki kanlı makası gördü.

"Yüce İsa,” Jacob nefes nefese kaldı.

“İstemedim–” Melinda ağladı. "Çok üzgünüm!"

"Melinda'yı götürün!" Jacob, kapıda şoke olmuş iki kadına emretti. "Ve biri ambulans çağırsın!"

Rosie cebinden telefonunu çıkardı ve aramaya başladı. Tabii ki mavi kâse kuralına uymamıştı ama Jacob bundan şimdi bundan bahsetmeyecekti.

Karen, Melinda'nın omuzlarını tutmuş onu odadan çıkarıyordu.

Küçük psikopat Libby'den bile daha çok ağlıyordu.

Bu lanet cesareti nereden alıyor? Jacob merak etti.

Vücudunu açılayarak, Libby'yi Melinda'nın uzanan ellerinden korudu.

"Sadece git Melinda. Yeterince zarar verdin," diye tükürdü.

Rosie koridorda polisle konuştu ve Jacob ikizinin kolunu omzuna geçirdi.

"Yürüyebilir misin?" diye sordu.

"Sanırım," diye yanıtladı.

İlk adımında Libby acı içinde haykırdı.

"İyiyim!" diye garanti verdi ona.

Jacob'ın kalbi Libby için sızladı. Ne kadar korktuğunu sadece tahmin edebiliyordu. Acısını dindirmek istedi.

Onu incitebilecek her şeyden korumak istedi ama çok geç kalmıştı.

Jacob, Libby'ye merdivenlerden inmede yardım etti.

"Sadece birkaç tane daha, Libby," diyerek onu acısında teselli etti. "Sadece birkaç tane daha. Her şey yoluna girecek."

Ambulans tam geldiğinde onu dışarı çıkarmıştı. Sağlık görevlileri aceleyle koşup Libby'yi sedyeye bindirdiler ve Jacob da şaşkın ailesinin durumunu değerlendirdi.

"Babam nerede?" diye bağırdı.

Kimse cevap vermedi.

"Melinda'yı kendimle arabada götüreceğim,” Rosie seslendi ve anneleri başını salladı.

Jacob, annesinin, Libby'nin yanında ambulansa girmesini izledi. Onlara katılmaya çalıştı ama bir sağlık görevlisi elini uzattı.

"Sadece bir fazladan binici,” dedi ona.

Jacob, Libby'ye bakarken iç çekti.

Sağlık görevlileri ona yardım ediyordu ve Jacob'ın orada olduğunu bile bilmiyordu.

Ambulanstan çıkıp Rosie'nin Mustang'inin arkasına tırmandı. En azından Melinda'nın yanına oturmasına gerek yoktu.

Ama Jacob, dengesiz kız kardeşine bu kadar yakın bir şekilde öfkesini kontrol edemiyordu. Melinda'nın yaptıklarının bedelini ödemesini istiyordu.

Rosie, garaj yolundan çıkarken Melinda'nın koluna dokundu.

"Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim,” Melinda tekrar tekrar yineledi, yüzünü ellerinde tutarak.

"Melinda, bir kez olsun çeneni kapatır mısın?" Jacob parladı.

DAN

Kaba bir uyandırma demişken.

Telefonu çaldığında Dan, cinsel ilişki sonrası puslu bir şekilde uykuya dalıyordu. İlk birkaç aramayı görmezden gelebilirdi (telefonu odanın karşısındaki pantolonundaydı ne de olsa), ancak dördüncüsünde yataktan kalktı.

Mesajlar da vardı.

"Hassiktir!" diye bağırdı Dan.

"Evimde bağırma..." Ramona saçmalık-yok rutinine başlamıştı.

Dan zar zor dinliyordu. Kıyafetlerini giydi ve tek kelime etmeden kamyonetine koştu.

Hastaneye giderken, daha sonra Ramona'ya telafi etmek için ne diyeceğini düşündü. Karen'ın mesaj atmamış ya da aramamış olduğunu fark etti.

Ona telafi etmek için söyleyebileceklerine başlayamadı bile...

Melinda'nın Libby'yi yaraladığına inanamadı. Elbette, kız hastaydı ama şiddete meyilli ~miydi?

Gaz pedalına bastırdı ve sarı ışıkta hızla geçti. O ve Ramona yatağa geçmeden önce, bir miktar viski içmişlerdi. Bu, ona sürüşü için fazladan yakıt vermişti.

Hastaneye vardığında Karen, Rosie ve Jacob'ı bekleme odasında sandalyelerin derinliklerine batmış halde buldu.

Dan yaklaşırken, "Neredeydin?" diye sordu Rosie.

"Bir arkadaşla bir şeyler içiyordum,” dedi huysuzca. "Biri, bana ne olduğunu anlatsın."

"Melinda kafayı yedi," dedi Jacob.

Rosie, "Libby'nin akciğeri delinmiş," diye ekledi, sesi alçalarak.

Karen hiçbir şey söylemedi. Sadece yanaklarından akan gözyaşlarıyla öylece oturdu.

"Neredeler?" diye sordu Dan.

"Libby doktorlar tarafından kontrol ediliyor. Kalmamıza izin vermediler," diye bilgilendirdi Jacob.

"Ve Melinda psikiyatri kanadında," dedi Rosie.

"Psikoloji kanadı mı?" Dan, Karen'a baktı.

Karısının yanına oturdu. "Onun orada ne işi var?"

Karen ağlamaya devam etti ve Dan koluna dokundu. Tepki vermedi. Ona bakmadı bile.

"Bir taşkınlık daha yapabilirdi," dedi karısı sonunda, boş boş resepsiyona bakarak. "Ne yapmam gerekiyordu?"

"Kahretsin," Dan küfretti. Elini, karısından kendi kucağına taşıdı. Sesli düşünüyordu. "Muhtemelen uyuyana kadar onu ilaçlayacaklar. Tanrım, onu yatırabilirler bile. Onlara, Libby'ye zarar verenin o olduğunu söylemek zorunda mıydınız?"

Dan yukarı baktığında Jacob ona şaşkınlıkla bakıyordu.

"Baba, Melinda Libby'yi lanet makasla bıçakladı. O gönderilmeli."

Karen'ın kaldırabileceği bu kadardı. Dan'in omzuna yığıldı.

Dan kolunu ona doladı. Böyle bir anda bile karısını hâlâ teselli edebildiği için mutluydu.

"Kendini kötü hissetti, tamam mı?" Rosie Jacob'a bağırdı. "Melinda hayal dünyasında yaşıyor. Ne yaptığını bilmiyordu."

Jacob dudak büktü.

"Oğlum!" Dan bağırdı. Jacob'ın gözleri şaşkınlıkla genişledi. "Kız kardeşin hasta, tamam mı? Şiddet kabul edilemez... ama bu zor zamanda Melinda'yı desteklemeliyiz."

Dan, baba rolünü doldurmak için elinden geleni yaptı. Ailesini düzene koyarken kolu karısının etrafında kaldı.

Jacob ellerine baktı. Bir an için, Dan ona gerçekten ulaştığını düşünmüştü.

"Sadece sarhoşsun,” sonunda tükürdü.

"Jacob!" Karen azarladı. Ama o bile Dan'in gözleriyle karşılaşmadı.

Bir doktor ortaya çıktı ve tüm Johnson'lar düzeldi.

"Sen Libby'nin babası olmalısın," dedi gözlüklü ciddi bir adam olan doktor. Dan'in elini sıkmak için elini uzattı. "Ben Dr. Terryman."

Dan başını salladı.

Dr. Terryman, "İyi haber, Libby'nin durumunun stabil olması ve iyileşme yolunda olması," diye başladı. Karen dramatik bir şekilde iç çekti.

"Kötü haber, delinme yaraları dikişlerle tedavi edilemiyor, bu yüzden iyileşmesini denetlemek için onu yaklaşık bir hafta burada tutmamız gerekecek."

Aile sessizdi.

"Peki ya Melinda?" diye sordu Dan.

"Melinda psikiyatri ünitesindeki meslektaşlarımla birlikte. Analizleri onun artık kendisi veya başkaları için bir tehdit olmadığını kanıtladıktan sonra, sonraki adımlarından bahsedebiliriz."

Doktor küçük bir gülümseme sundu.

"Onu görebilir miyiz?" diye sordu Dan.

"Ne yazık ki hayır, efendim. Bence hepinizin gidip biraz dinlenmesi daha iyi olur," diye tavsiyede bulundu Dr. Terryman.

Johnson'ların hepsi doktora teşekkür etti ve o da gitti.

Tıbbi uzmanın yokluğunda, birleşik ailenin cephesi hızla kayboldu.

Dan, oğlunun kızgın olduğunu, karısının evhamlı olduğunu, bir kızının yaralandığını ve diğerinin deli olduğunu biliyordu.

Herkes ise Dan'in sarhoş olduğunu biliyordu.

ROSIE

Odasında, Rosie göğsünde bir çocukluk oyuncak ayısını tuttu ve gözyaşlarını durdurmak için gözlerini kapattı.

Gecenin olaylarını unutmayı diledi. Daha önce her şey çok iyiydi ve o bunu bilmiyordu bile.

Telefonunu çıkardı. Jackson'dan bir sürü cevapsız mesaj vardı. Her şey olurken telefonu yüzüne kapatmıştı ve ona mesaj atacak zamanı olmamıştı.

Rosie iç çekti. Jackson'ın şu an burada olmasını isterdi ama ona mesaj atmak hiç yoktan iyiydi. Sadece hâlâ uyanık olmasını umuyordu.

Rosie iç çekti ve telefonunu kapattı. Gözlerini kapattığında, erkek arkadaşının mesajlarını görebiliyordu hâlâ.

Ona sarılmak istediğini söyleyen sesini duyabiliyordu resmen.

Rosie de bunu istiyordu. Kendini daha iyi hissetmesini sağlayacak tek şey buydu.

Bu perili evi tekrar ev gibi hissettirebilecek tek şey.